Od autora: Rozważania o psychoterapii dziecięcej, lękach i błędnych diagnozach z dzieciństwa Ostatnio zapytano mnie, dlaczego tak „gorliwie” śpieszę z pomocą dzieciom. To pytanie mnie zaskoczyło. Ale dlaczego dorosły spieszy się z pomocą dziecku? Czy to naprawdę dziwne? Nawet nie przychodzi mi do głowy myśl: „A może ten chłopak lub dziewczyna jakoś to rozwiąże!” Tak, oczywiście, może sam rozwiąże swoje problemy i zdobędzie dzięki temu wiele doświadczenia życiowego! I będzie wspaniale! Ale nie wszystkie dzieci potrafią to SAMEGO rozgryźć! A jeśli nie? Jeśli zagubi się w dżungli własnych uczuć, może to się skończyć utratą dziecka! Świat straci jedną WAŻNĄ OSOBĘ! Jestem głęboko przekonana, że ​​każdy człowiek jest WAŻNY i ZNACZĄCY! A skoro każdy człowiek jest ważny i znaczący, czy można zignorować jego wołanie o pomoc? Czy można udawać, że się go nie słyszy? Czy kochasz dzieci? Czy wiesz, co ich niepokoi, niepokoi, nad czym płaczą? Czego oni chcą? Kiedy zaczynałam pracę jako psycholog dziecięcy, zawsze towarzyszyła mi obawa, że ​​nie uda mi się prawidłowo „zdiagnozować” dziecka, że ​​nie uda mi się ustalić przyczyny jego zachowania. I chociaż się bałam i stawiałam „diagnozy”, tak naprawdę nie mogłam zrozumieć, co tak naprawdę dręczy tego małego człowieka. Teraz się nie boję! I nie stawiam diagnoz! Bo wiem na pewno: dziecko ciągle mówi o tym, co go niepokoi! Na różne sposoby: poprzez zabawę, losowe frazy podczas rysowania, a nawet ciszę... Jeśli nie „usłyszysz” raz, powie to ponownie, ale w inny sposób! Jednak po wielu próbach podda się. I jaki wtedy wyciągnie wniosek? Ten świat jest wrogi, słyszy, nie rozumie i nie akceptuje mnie! A jaki wtedy będzie los tego dziecka? Pozostawmy to pytanie otwarte... Przyjrzyjmy się trochę uważniej ich KRZYKowi! I może wtedy będzie na tym świecie jeszcze jedna WAŻNA osoba, a nawet lepsza - SZCZĘŚLIWA!