Od autora: Kolejny numer listy mailingowej dotyczącej wystąpień publicznych Witajcie Kochani! Temat podróży, który rozpoczęliśmy w poprzednim numerze, wciąż aktywnie powraca się z nieprzyzwoicie szybkim ruchem wskazówek zegara i miganiem dat kalendarza. Wrzesień przetacza się przez nasze życie niczym samochód Formuły 1 – wystarczy tylko zdążyć skręcić kierownicą. Jesień w pełni, a szczególnie zniecierpliwieni uczniowie rozpoczęli już odliczanie dni do pierwszych wakacji. Spokojnie, z radością kontynuujemy naukę – temat jest bardzo ciekawy. A zatem Prelegent i ruch na scenie. W ostatnim numerze dowiedzieliśmy się, że umiejętne wykorzystanie ruchu pomaga skutecznie rozwiązać szereg problemów: - zarządzanie uwagą słuchaczy; - zarządzanie energią wypowiedzi; - praca z „trudnym słuchaczem” - podkreślanie części przemówienia; sygnał o jego początku i końcu; - instalacja „kotwic emocjonalnych” i wykorzystanie kotwic stworzonych przez innych; - zarządzanie lękiem. Zauważyliśmy również, że zadania te można pomyślnie rozwiązać, jeśli przestrzega się szeregu zasad - dzisiaj porozmawiamy o tym, JAK SIĘ PORUSZYĆ PODCZAS PREZENTACJI .1. Poruszamy się trochę. I merytorycznie – zrozumienie, w jakim celu to robimy. Oczywiście głośnik „wkorzeniony w ziemię” nie jest wystarczająco skuteczny. Ale jego odpowiednik, który porusza się po scenie dla samego ruchu, jest jeszcze bardziej nieskuteczny. Bezsensowne ruchy powodują poczucie zamieszania, a co za tym idzie, niepewności. Profesjonalista porusza się tyle, ile potrzebuje – i nie więcej. Przybliżony stosunek ruchu i pracy z pozycji statycznej wynosi od 20% do 80%, jak w słynnej regule Pareto. Oczywiście możliwe są specjalne przypadki o specjalnych celach, ale są to wyjątki potwierdzające regułę. 2. Mówimy twarzą do publiczności Utrzymywanie kontaktu wzrokowego z publicznością (mówiliśmy o tym tutaj: http://wp.me/pU54C-8q) jest niezwykle ważne dla powodzenia wystąpienia. Mówca, który nie patrzy na publiczność, wygląda albo niepewnie, albo arogancko i szybko traci zainteresowanie i zaufanie słuchaczy. Poza tym odwracając się od słuchaczy, niewłaściwie kierujemy naszym głosem. W rezultacie przychodzi do widza odbitego od ścian, osłabionego, pozbawionego intonacji. Szczególnie warto o tym pamiętać, gdy sięgamy po tablicę, flipchart czy monitor. Typowym błędem jest opisywanie treści obrazu patrząc na ekran, wymawianie tego, co piszemy, czy czytanie tego, co jest napisane, patrząc na tablicę. Dlatego też podczas wszelkich ruchów ważne jest, aby upewnić się, że tak jest mówiąc, zawsze pozostając twarzą do słuchaczy. Rozmowa z ludźmi zwróconymi do nich bokiem, a tym bardziej plecami, jest całkowicie nie do przyjęcia. Poniższa zasada pomaga uniknąć tego błędu: 3. Poruszamy się twarzą do widowni. Wskazane jest poruszanie się po sali, cały czas pozostając twarzą do sali, jak gdyby twarzą była twarzą do osoby królewskiej. Oczywiście, gdy publiczność jest dość szeroka z przodu lub ustawiona w półkolu, nie ma mowy o dosłownym przestrzeganiu tej zasady. Tak czy inaczej, będziemy obróceni „o trzy czwarte”, w stosunku do części słuchaczy o 45 stopni, i to jest normalne. Zdecydowanie należy unikać długiego odwracania się tyłem do publiczności, a także mówienia idąc równym bokiem w stronę publiczności. Przypomnijmy sobie naszą studencką przeszłość. Hipnotyczne przechadzanie się wykładowcy wzdłuż pierwszego rzędu ławek, bokiem do słuchaczy, w połączeniu z monotonnym głosem, to najlepszy sposób, aby student mógł zaznać słodkich minut porannego snu w ciągu pierwszych kilku godzin)). wciąż trzeba przejść kilka kroków „pod niekorzystnym kątem”, staramy się to zrobić szybko i cicho. Dobrze jest wcześniej dać słuchaczom jakieś drobne zadanie, które zajmie ich uwagę, na przykład odnalezienie określonej strony w ulotce, przygotowanie zeszytów i długopisów do pisania, czy dokładne przyjrzenie się swoim paznokciom. Podczas gdy ludzie są zajęci sprawami biznesowymi, my przy okazji zajmujemy właściwe stanowisko, o naturze ruchów mówi następująca zasada: 4. Poruszamy się naturalnie. Po prostu spacerujemy)). Nie cofamy się. Nie krzyżujemy nóg. Nie stąpamy bocznymi krokami. Dlaczego nie powinniśmy/