O upartych ludziach Poznaj: to jest przeciwne dziecko. Co robisz, gdy Twoje dziecko jest uparty? Grozić karą? Nagroda za pożądane zachowanie? „Kiedy ty..., ja…” Zaproponuję, że zrobimy coś razem? Podaj argumenty „Jeśli ty nie…, to ja… nie mogę…”. Każdy przypadek ma wady i zalety. W pierwszym przypadku dziecko będzie czuło się samotne. W drugim zobaczy demonstrację twojej mocy, siły i poczuje swoją słabość. W trzecim przypadku kontrolujesz sytuację, okazujesz miłość, ale możesz wpaść w pułapkę „ofertów” i nie otrzymać niczego „za darmo”. W czwartym przypadku bierzesz na siebie część odpowiedzialności, unikasz konfliktu, dziecko czuje Twoje uczucie i miłość. W piątym przypadku okazujesz, że kochasz, oczekujesz od niego także miłości i wsparcia. Błędem jest postrzeganie, że upór i złość nie są dobre, dobrzy ludzie nigdy się nie złoszczą. Dziecko w wieku 3 lat sprawdza miłość innych do siebie w warunkach manifestacji niezależności. Upór jest reakcją obronną dziecka, które ma poczucie własnej wartości. To zbroja przeciw presji dorosłych, protest przeciwko uzależnieniu od rodziców. Kiedy dorosły próbuje wywierać wpływ w sposób autorytarny, łamie osobowość dziecka. W przejawianym uporze zadaniem rodziców jest takie uregulowanie uczuć agresywnych i wrogich, aby chęć bycia samodzielnym, niezależnym nie budziła w nim poczucia winy za obronę swoich pragnień i potrzeb. Szukasz – gdzie jest źródło stresu? Dorośli muszą się zastanowić, czy sami są uparci, czy są wystarczająco elastyczni i czy nie poniżają dziecka? Znajdź sposób na przeniesienie uwagi na sytuację sukcesu, pamiętaj o chwaleniu. Rodzice muszą mieć niezawodną więź emocjonalną z dzieckiem, aby ono czuło, wiedziało, wierzyło, że jest kochane, postrzegane takim, jakie jest, a także uznawało jego prawo do wyrażania swoich pragnień i uczuć. Przypomnij sobie, jaki byłeś jako dziecko. Dorośli powinni: zrozumieć, jaka potrzeba kryje się za uporem, ujawnić swoją zdolność rozumienia świata. Zapytaj wprost, czego chce, otwarcie wyrażaj własne uczucia, bezpośrednio wskaż, czego oczekuje, bądź przykładem dla dziecka. Zachęcaj dziecko do aktywności, używając słowa „tak” częściej niż „nie”. Zapewnij bezpieczeństwo najbliższego otoczenia, aby dziecko mogło aktywnie poznawać świat, odkrywać swoje walory oraz wyrażać samodzielne myśli, uczucia i działania. Potrafić zaakceptować i wspierać dziecko, gdy tego potrzebuje. Nie żądaj niemożliwego, nie walcz o drobnostki. Nierozwiązane konflikty w relacjach z rodzicami w wieku 3-5 lat rozwijają się u 7-10-letniego dziecka nadmierną fantazją, eksperymentowaniem z rolami, poczuciem winy lub agresywnością. Nadmierne pragnienie wolności u dziecka prowadzi do kryzysu: pracowitość i kompetencja kontra poczucie niższości. Jeśli dziecko straci szacunek, będzie rozczarowane swoimi zdolnościami i umiejętnościami. Aby rozwinąć determinację i wytrwałość u dziecka w wieku szkolnym, rodzice muszą wykazywać się sensownością w wyrażaniu własnych doświadczeń, wzmacniać identyfikację dziecka w zadaniach twórczych i zabawowych, szeroko akceptowaną komunikację z rówieśnikami, wspierać poczucie własnej wartości i ducha rywalizacji. Wybuchy gniewu i zachowania opozycyjne można złagodzić poprzez komunikację z rodzicem tej samej płci. Dorastanie znane jest z buntu przeciwko zasadom ograniczającym wolność. Czasami dąży do zrobienia tego, czego jeszcze nie potrafi, podkreśla swoją niezależność, buntuje się przeciwko kontroli, odczuwa lęk przed intymnością, charakteryzuje się bolesnymi wahaniami nastroju. Negatywizm nastolatka pogłębia się, gdy rodzice traktują go jak emocjonalną zabawkę i okazują władzę, podejrzliwość, nieodpowiedzialność, zaniedbanie i obojętność. Rodzice muszą ustalić związek między zasadami moralnymi wyuczonymi przez dziecko a normami grupowymi. Pamiętaj, że upór może również wskazywać na chorobę dziecka.