Jak powinni zareagować dorośli, jeśli ich ukochane dziecko, po spotkaniu po rozstaniu bez wyraźnego powodu, nagle zaczyna je uciekać, ukrywać się, krzyczeć, gorzko płakać, a nawet wypędzać? Co oni dorośli robią złego? Albo co jest nie tak z dzieckiem? Psychologowie dziecięcy często mają do czynienia z rodzicami dzieci w wieku 2-4 lat z powodu niezrozumiałego zachowania dziecka, które odwiedza swoich ojców i dziadków nawet po krótkiej rozłące przypadek z praktyki. Dziecko ma 2,5 roku, rodzice są rozwiedzeni od 1 roku. Dziewczynka mieszka sama z mamą i nie chodzi jeszcze do przedszkola. Tata odwiedza dziecko raz w tygodniu lub raz na dwa tygodnie i spędza z nim około pół dnia. Kiedy w domu pojawia się ojciec, dziewczyna najpierw wita go uśmiechem. Potem uśmiech ustępuje ostrożności. A po kilku minutach zaczyna odpychać ojca, płakać, uciekać, ukrywać się i krzyczeć: „Odejdź!” Ta histeria, perswazja i uspokojenie zajmuje sporo czasu – nawet do godziny. Tata jest zagubiony po tej eksplozji negatywności wobec siebie, a nawet zaczyna się obrażać i złościć. O co mu chodzi, co on robi źle?! Matka zaczyna szukać wymówek, że nie jest niczemu winna, że ​​nie ustawia dziecka przeciwko ojcu. Dziewczynka stopniowo się uspokaja i zaczyna komunikować się z ojcem, aż do jego odejścia. Jednak historia niezrozumiałej histerii mojej córki ciągnie się od miesięcy. I w końcu nieco urażony i zdezorientowany tata zwraca się do psychologa z pytaniem, jak sobie poradzić z powtarzającymi się napadami złości córki. Zauważył, że córka zachowuje się mniej więcej tak samo, jak w przypadku ojca podczas spotkań z babcią, która zaczęła coraz rzadziej odwiedzać córkę i wnuczkę. W zasadzie podobna reakcja dziecka poniżej czwartego roku życia na spotkanie z bliskimi po rozstaniu, które było dość długie dla dziecka (około 3-5 dni do miesiąca lub dłużej) nie jest tak rzadkie. Zwykle takie gwałtowne reakcje zanikają z czasem, gdy rosną i rozwijają się, ponieważ odnoszą się do reakcji adaptacyjnych. A wynika to w pewnym stopniu z faktu, że dzieci na razie nie są zorientowane w czasie i przestrzeni. Oznacza to, że nie potrafią jeszcze zrozumieć, co oznacza „jutro”, „za dzień” czy „za tydzień”, a przestrzeń dla nich oznacza tylko „tu i teraz”, gdzie ono jest. Kiedy odchodzą osoby z najbliższego otoczenia dziecka, odchodzi, znikając z ich pola widzenia, z ich małego świata, przeżywa ogromny stres. Nie rozumieją, dokąd i dlaczego poszła mama lub tata, ani dokąd poszła babcia lub dziadek. Dzieci mogą ich szukać, nie znajdując w swojej przestrzeni bliskiej osoby, potrafią płakać i być kapryśne, przeżywając stres związany ze stratą, gdy osoba, która zniknęła z życia dziecka, „wybucha” ponownie (nie jest dla niego jasne, gdzie i jak) w jego bliską przestrzeń, nowe spotkanie jest radosne, a jednocześnie przerażające, bo radość miesza się z bólem straty, którego doświadczył i doświadczy ponownie, bo pamięta, że ​​ta ukochana osoba go opuści Ponownie. Dziecko nie potrafi szybko poradzić sobie z taką burzą wewnętrzną, reaguje na swój sposób, nieadekwatnie, płaczem, krzykiem, odpychaniem się i uciekaniem. W tej reakcji kryje się wiele urazy, złości, bólu, strachu przed stratą, strachu przed porzuceniem. Z biegiem czasu dzieci, gdy zrozumieją, że ktoś z ich bliskiego otoczenia pojawia się i znika od czasu do czasu, stopniowo się do tego przystosowują. I jest to w zasadzie normalna, zdrowa adaptacja. Jeśli jednak takim spotkaniom i rozstaniom towarzyszą zbyt gwałtowne reakcje i zachowania ze strony dorosłych, wówczas u wysokowrażliwego dziecka przez resztę życia może pojawić się strach przed porzuceniem i odrzuceniem. życia i w związku z tym może rozwinąć się u niego zaburzenie lękowe z napadami paniki. Co powinni zrobić bliscy dziecka, aby dziecko nie cierpiało podczas długich rozłąek, rzadkich spotkań z bliskimi? Oczywiście ważne jest, aby dzieci o tym wiedziały tak blisko? ludzie odchodzą, rozstają się z nimi, nie dlatego, że źle się zachowali, ale mają mnóstwo ważnych spraw. Należy powiedzieć, dokąd jadą, gdzie i jak żyją, co/