Anioł spojrzał na świat i wybrał swoją mamę i tatę. Znalazł najlepsze i pokazał je Bogu. „Jest za wcześnie, mama nie jest jeszcze gotowa” – ostrzegł wszechwiedzący Bóg. „Ale ja już ich kochałam całą duszą, czas już iść!” - nalegało dziecko, niecierpliwie machając skrzydłami. Bóg zgodził się, ale pod jednym warunkiem: Anioł będzie nosił niewidzialne różowe okulary, dopóki nie stanie się dorosły. „Zastanowię się” – pomyślał Anioł i zgodził się, wpadając do środka Jego nowe życie w różowych okularach nie powoduje niedogodności, wręcz przeciwnie, Anioł dorastał i cieszył się życiem, nie zauważając niechęci matki. Wiedział, że jest silny i bardzo starał się zadowolić matkę. Ale z jakiegoś powodu nie stała się szczęśliwsza i z każdym nowym dniem musiała wkładać w to coraz więcej wysiłku. Ale nadszedł czas, aby dorosnąć i pewnego dnia jej różowe okulary pękły z trzaskiem. Anioł zobaczył brudne szmaty za plecami zamiast skrzydeł. Widział kłamstwa, zdradę i kpiny ze strony bliskich z powodu swojej naiwności. Był tak zdezorientowany, że nie zauważył, jak nadepnął na resztki okularów. Odłamki przeszyły jego stopy tak przenikliwym bólem, że Anioł przez długi czas nie mógł chodzić. Czołgając się na czworakach, próbował prosić o pomoc, ale otaczający go ludzie tylko się z niego śmiali, co sprawiło mu jeszcze większy ból czołgałem się długo wśród brudnych bagien i zgniłego lasu, aż pewnego dnia nie dotarłem do jaskiń. Tam spotkał starszego mężczyznę, który się nim opiekował. Razem wyciągali fragment po fragmencie, smarowali rany olejkami eterycznymi i odbyli długie rozmowy. Kiedy wszystkie fragmenty zostały usunięte, starszy sprowadził Anioła do swojej wioski. Rany nadal krwawiły, ale mógł już stanąć na nogach. Anioł nie oczekiwał już niczego od innych ani od życia. W tej chwili wydawało mu się, że zapomniał, jak się czuje: świat bez różowych okularów był ponury i zimny. Może dlatego Angel poszedł do lokalnego artysty na naukę malarstwa – żeby chociaż dodać trochę koloru i blasku. Początkowo jego obrazy wyszły szare i pozbawione życia. Ale czas mijał i teraz ludzie zaczęli zatrzymywać się w pobliżu jego warsztatu i z zainteresowaniem oglądać rysunki. Komplementowali, ale anioł ich nie zauważył - stare blizny natychmiast zaczęły boleć, a kilka lat później Anioł narysował Słońce. Obraz okazał się tak imponujący, że sam zaczął się w niego wpatrywać. I pomyślał: „Słońce świeci na wszystkich i nie oczekuje niczego w zamian. Po prostu istnieje, jest jego światło i ciepło. Gdy wschodzi słońce, cały świat nabiera kolorów i głębi. Bez ciemności nie ma światła. tak jak bez goryczy nie ma radości.” Blizny już nie bolą, a sam Anioł odzyskał zdolność odczuwania tego świata, radowania się i kochania bez różowych okularów.*** O czym dla mnie jest ta przypowieść: Psycholog, niczym starzec z przypowieści, potrafi ostrożnie usunąć z duszy fragmenty dziecięcych traum. Pomóż je uzdrowić, abyś mógł spojrzeć na świat takim, jaki jest – w całej jego różnorodności kolorów, emocji i uczuć. Aby pomóc Ci poczuć pełnię życia! Jak rezonuje z Tobą pojęcie naiwności? Jakie myśli i emocje wywołała ta przypowieść?*** Zapraszam Cię również na moje strony w sieciach społecznościowych (wszystkie linki można kliknąć): Kanał Telegram Kanał You-Tube „Teraz wszystko jasne”.