Od autorki: doświadczenia nie zawsze są negatywne, ale są... Dzisiaj chciałam poruszyć temat rozpoczęcia pracy z rodzicami. Nie, nie mówię o tych młodych, zaawansowanych matkach, które od kołyski widzą swoje dzieci „nie gorsze od najstarszego syna Iwanowej! Nie mniej genialne niż Einstein”. Którzy prowadzą je niemal od kołyski do cudownych wychowawców i nauczycieli. Nie, nie jest źle, ale nie o tym teraz. Ponieważ kiedyś pracowałam w ośrodku pomocy społecznej dla ludności i zajmowałam się nie tylko rodzinami znajdującymi się w niekorzystnej sytuacji, ale także odwiedzającymi ten ośrodek dziadkami, dzisiaj mówimy o nich. Tak zauważyłem, wielu z nich w prywatnej rozmowie narzeka na swoje dzieci: „Nie pomagają”, „Zawsze zajęci”, „Nie wychodzi, daję mu pieniądze, ale on nawet nie dzwoni ja” itp. Wszystko to jest zrozumiałe - żale starszych ludzi, często samotność, poczucie bezużyteczności. Najbardziej uderzył mnie ten aspekt w ich życiu: to ludzie, którzy z całych sił organizują życie finansowe swoich dzieci (trudno je nazwać dziećmi) na ich szkodę. Najczęściej są to mężczyźni po czterdziestce, którzy nigdzie nie pracują, wykonują prace dorywcze, a także piją. Podczas indywidualnej konsultacji układamy wszystko na półkach. Główną ideą było to, że nasze stulecie jest krótkie. A każdy rodzic chciałby, aby jego dziecko miało godne, niezależne i szczęśliwe życie. Ale jak staną się niezależni, jeśli stale będzie im pomagano w rozwiązywaniu problemów? Jak będą żyć, jeśli o wszystkich decyzjach podejmą ich rodzice? Babcie się zgadzają. I o tym, że dzieci są już duże i że mają swoje życie, że w zasadzie rozumieją, że takie zachowanie przynosi tylko krzywdę samym dzieciom. Ogólnie rzecz biorąc, od samego początku trzeba było zaszczepiać niezależność. Jeszcze teraz nie jest za późno, żeby zacząć... Cóż, jestem młodym specjalistą – pasjonatem. Wtedy przyszedł mi do głowy pomysł, czy nie zorganizować debaty grupowej na ten temat. Może dla tych, którzy wahają się przed kontaktem osobistym, będzie to pomocne. Jednak gdy tylko poruszyłem ten sam temat w ramach grupowego wykładu-dyskusji, byłem niemal zaskoczony. Powodów właśnie takiego zachowania babć w stosunku do starszych dzieci było milion i jeden. Co więcej, najgłośniej oburzone były te same „mlecze”, które na indywidualnych konsultacjach wszystko rozumiały. „Na próżno, och, na próżno” – pomyślałem w 10. minucie imprezy grupowej.. (Zgadzam się, charakter nie jest najlepszym rozwiązaniem, ale o to w tym wszystkim chodzi) Powiedzieć, że ja, jako młody specjalista , był zniechęcony, to nic nie mówić. Na szczęście dla mnie było dwóch lub trzech trzeźwo myślących emerytowanych dziadków, którzy popierali politykę „Nie czyń nic dobrego ze swoją miłością”. Ale dostali jeszcze więcej. Oczywiście pracę w grupach trzeba było przerwać. Ze starszym pokoleniem nie ma co dyskutować, nadawanie czegoś, co aktualnie jest sprzeczne z ich zdaniem, jest po prostu niebezpieczne :) No cóż, autorytet ich doświadczenia i wieku jest niczym w porównaniu z moją wiedzą zawodową. Myślałam o tym, że jako specjalista jestem generalnie niekompetentna. Najciekawsze było później, gdy podczas spotkania w holu ośrodka podeszły moje „mlecze” i przeprosiły za swoje zachowanie. Przez jakiś czas słyszałem ich między sobą dyskusje na ten temat. Tydzień później myślałem, że nie wszystko poszło na marne. Nawet jeśli przez minutę każde z nich po prostu myślało o tym, jak jego dziecko zostanie pozostawione samotnie bez wsparcia na tym świecie i próbowało zrobić chociaż coś, aby zmienić tę sytuację, to moja praca w grupie była potrzebna, co oznacza, że ​​nie jestem taki zły specjalista.