Dzisiaj dużo pracuję z rodzinami, a także bardzo uważnie obserwuję relacje, gdy komunikuję się z małżeństwami w nieformalnej atmosferze i często słyszę od żon gorzkie rewelacje na temat ich mężów: „Żadnej inicjatywy, dopóki nie powiem co masz robić, nie ustąpisz, każdego trzeba trzymać za rękę, mówić co robić, kierować...” I to jest naprawdę gorzka prawda wielu rodzin. A ja pomyślałam, że ta historia zaczyna się dużo wcześniej, od relacji matki z synkiem. Jeśli matka i syn nie przeszli przez dwa bardzo ważne etapy – najpierw połączenie (kiedy są jednością, kiedy mama jest zawsze przy nich, kiedy wszystko robią razem), a potem separacja-separacja, kiedy mama pomaga w dorastaniu, zachęca do niezależności, ryzyko wzięcia odpowiedzialności zrób to sam, choć niezdarnie, nieudolnie, ale od początku do końca sam. Kiedy matka pomaga, jeśli syn prosi o pomoc, ona pozwala mu odejść, pozwalając mu dokończyć to, co zaczął. Kiedy matka wierzy w sukces syna. Kiedy widzi, rozpoznaje rezultat. To smutne, gdy nie ma wiary w syna, w to, co potrafi, ale jest wiele krytyki pod jego adresem i jego działaniami (ręce są w złym miejscu, łatwiej jest to zrobić). zrób wszystko sam...) Oczywiście łatwiej jest to zrobić samemu, kto by w to wątpił, ale wtedy z czasem syn na pewno uzna, że ​​„wszystko jest bez sensu, nie ma sensu zaczynać” i oczywiście w przyszłości , przeniesie te decyzje na swoją relację z żoną, najczęściej żony, choć walczą i stawiają opór, i nie podoba im się taka pozycja swoich mężów, ale często biorą na siebie macierzyński ciężar, pałeczkę myślenia i myślenia. robić dla niego, a nie dla niego. Bo mają milion spraw do załatwienia, a dużego chłopca trudno wychować na mężczyznę i przyzwyczajają się do tego, jak to się stało, i choć niezadowolenie rośnie i nasila się, to dzieci już się pojawiły i „my nadal. przyzwyczailiśmy się do siebie” (jak śpiewa Rosenbaum). Kobieta od czasu do czasu tylko wzdycha smutno: „Mam dwójkę dzieci – dziecko i męża”. Chcę zaapelować do matek. Do matek dorastających synów Dobrze byłoby, abyśmy od czasu do czasu zadawały sobie pytanie: „Jaki chcę, żeby był mój syn, kiedy dorośnie? I co ja w tym celu teraz robię? I dobrze byłoby jak najczęściej sprawdzać u siebie: „Czy moje obecne działania wobec syna pomagają mu stać się silniejszym i bardziej niezależnym? Czy pomagam mu brać odpowiedzialność, podejmować inicjatywę, wyznaczać cele i je osiągać?” Niech będą małe. W końcu wszystko zaczyna się od małych rzeczy. Cele będą rosły wraz z Twoim synem. Ja jako mama szczerze przyznaję, że popełniłam wiele błędów w stosunku do syna. Teraz jest już w miarę dorosły i nie mam już na niego bezpośredniego wpływu, ale gdyby w czasach, gdy dorastał, w pobliżu znajdowała się osoba, która przekazałaby mi tę informację, gdy się miotałem, próbując go wychować, będąc zupełnie niedojrzała, teraz byłoby mu dużo łatwiej żyć, a we wspomnieniach z czasów, gdy dorastał mój syn, byłabym o wiele bardziej zadowoloną z siebie mamą. I też, korzystając z okazji, chcę się zwrócić wy, drogie pary! Z głębi serca sugeruję, aby każda niezadowolona para nabrała odwagi, przyznała się do swojego niezadowolenia i zwróciła się o profesjonalną pomoc. Pomoże Ci to dostrzec nowe możliwości dla siebie i zbudować, jeśli chcesz, nowy system relacji. Tak, rozumiem, to straszne i wydaje się to wstydliwe, jakbyśmy sobie nie radzili, ale jak widać, znacznie trudniej jest pozostać niezadowolonym przez wiele, wiele lat i przekazywać to niezadowolenie swoim dzieciom. W końcu uczą się od nas.