Od autora: To artykuł o wpływie potrzeby przynależności (przyjemniej jest uświadomić sobie, że postępujemy zgodnie z „potrzebą przynależności” niż jakimś rodzajem „instynkt stadny”, choć istota ta sama) na wyobrażeniach o rzeczywistości Z punktu widzenia potrzeby przynależności świat składa się z podmiotów wyraźnie od niego oddzielonych i otaczającego je siedliska. Istnieją relacje między podmiotami, które co jakiś czas się zmieniają i które należy pielęgnować, aby nie uległy pogorszeniu. Społeczeństwo składa się z wielu społeczności, które mają swoje szczególne zasady postępowania (różne kodeksy honorowe i etyki zawodowej, zwyczaje narodowe i tradycje lokalne). Nie ma już znaczenia, w jaki sposób te zasady powstały; o wiele ważniejsze jest to, że one już istnieją i należy je wziąć pod uwagę. Bardzo ważne jest, aby dogadywać się z innymi członkami społeczeństwa. Bardzo pożądane jest bycie samodzielnym w jak największej liczbie przedmiotów. To nie tyle świat uczuć, co świat relacji. Świat wspólny jest światem etykiety. Wskazane jest powstrzymywanie uczuć, jeśli nie pasują one do istniejącego związku i nie powstrzymywanie ich, jeśli odpowiadają związkowi. Każdy członek danej społeczności musi mieć na sobie jakieś piętno, aby inni członkowie tej społeczności mogli go łatwo rozpoznać jako „jednego ze swoich”. Mogą to być specjalne sposoby powitania i pożegnania, specyficzne zwroty frazeologiczne często używane w mowie, specjalny ubiór lub specjalny sposób noszenia, określone jedzenie, muzyka, dekoracje domu, fryzury, biżuteria, gesty i wiele innych. świat dzieli się na swoich i obcych. Wskazane jest posiadanie większej liczby własnych osób, dlatego bardzo przydatne jest częste komunikowanie się. Nawet jeśli temat komunikacji nie jest dla komunikujących się zbyt ważny, to sama komunikacja ma dla nich ogromne znaczenie. Wskazane jest rzadsze komunikowanie się z nieznajomymi, w przeciwnym razie czujni zwolennicy interesów wspólnych mogą wykluczyć ich spośród swoich. W tym świecie ludzie katastrofalnie boją się, że zostaną sami, że stracą wsparcie i szacunek. Społeczeństwo nie wybacza apostazji, pretensjonalności, zbyt jasnej oryginalności i aroganckiej oryginalności. Tak naprawdę musimy przyznać, że członkowie społeczności to istoty zazdrosne. Gdyby tak nie było, podstawy społeczne już dawno zostałyby zachwiane. Publiczność na tym świecie jest ceniona wyżej niż osoba osobista, indywidualna. Wydaje się, że członkowie społeczności nie mają indywidualności. Wstydzą się to pokazywać; uważa się to za nieskromne, wręcz nieprzyzwoite. Można nawet powiedzieć, że w społeczeństwie nie ma jednostek, są tylko określone miejsca społeczne. Ale jaka inspiracja napełnia członków społeczności, gdy uświadamiają sobie swoją liczebność i spójność! Uczestnictwo w wielkim „MY” inspiruje! To bardzo przyjemne doświadczenie. Jest to szczególnie widoczne podczas wszelkiego rodzaju wydarzeń publicznych. Na tym świecie generalnie istnieje wiele formalnych rytuałów, których należy przestrzegać, aby móc być uważanym za jednego z pozostałych członków danej społeczności. A jeśli naprawdę przyłączycie się całą swoją istotą, w sposób holistyczny, aby uczestniczyć w klanie, klanie, plemieniu, wtedy możecie doświadczyć poczucia głębokiego pokrewieństwa z innymi członkami społeczności. I choć na zewnątrz wszystko może wydawać się przyziemne i zwyczajne, co specjalnego jest w tym, że kilka bliskich sobie osób spotyka się i porozumiewa, robiąc przy tym jakąś niezbyt skomplikowaną rzecz? – taka komunikacja służy wzmacnianiu wspólnoty i zaspokajaniu jej potrzeby przynależności. A każdy, kto choć raz doświadczył takiego uczucia, już rozumie, czym jest braterstwo, koleżeństwo i poczucie koleżeństwa. Dla niego nie są to puste słowa. I taki społecznik, kolektywista, działacz społeczny po prostu lubi przebywać w towarzystwie bliskich mu osób. Chcę po prostu z nimi być. Pragnę wspierać mojego przyjaciela, gdy nadejdą dla niego trudne chwile. I jest pewność, że w razie potrzeby jego towarzysze również przyjdą mu z pomocą. Tutaj panuje zwyczaj odwiedzania krewnych i przyjaciół, ot tak, bez specjalnego powodu („Po co wszyscy przyjeżdżacie w interesach?! Przychodźcie ot tak! Przecież nie jesteśmy obcy!”). Zapominanie o bliskich jest uważane przez członków społeczności za niegrzeczne. Ale dotyczą też ludzi odległychOgólnie rzecz biorąc, członkowie społeczności lubią zagłębiać się w życie osobiste innej osoby i dowiedzieć się, kto kogo traktuje inaczej. Są z natury dziennikarzami i niczym prawdziwi dziennikarze niecierpliwie pragną podzielić się swoimi odkryciami i obmyć kości wszystkich mniej lub bardziej znanych osób. Musimy przyznać, że członkowie społeczności są niezwykle ciekawi! Naprawdę chcą wiedzieć wszystko o życiu innych członków społeczności. Podejrzenie, że ktoś ukrywa przed społeczeństwem jakiś aspekt swojego życia, wystarczy, aby wzbudzić ciekawość. W momencie powstania wspólnoty rytuałów było niewiele, jeśli w ogóle, ale z biegiem czasu narosły one. Skąd oni przyszli? Ponieważ wspólnota istnieje w otoczeniu zarówno innych wspólnot, jak i innych niezrozumiałych światów, czasami zdarzają się w niej nieoczekiwane zdarzenia. Mogą to być klęski żywiołowe, najazdy przedstawicieli innych społeczności lub jakieś innowacje techniczne, ale wpływają one na życie społeczności i ważne wydarzenie zaczyna być obchodzone jako święto, albo wprowadzają pewne zmiany w obrzędzie, albo tworzą nowy rytuał. W ten sposób życie wspólnoty stopniowo staje się skandalicznie zrytualizowane. Nie ma czasu na życie, cały czas poświęca się na wykonywanie rytuałów. Niepokoi to wszystkich, ale nikt nie odważa się wyrazić całkowicie heretyckiej myśli o absurdzie i bezużyteczności rytuałów. Wreszcie ktoś się odważył, odważył i zabrał głos. Został oczywiście skazany i ukarany (być może stracony). Ale w pewnym sensie społeczeństwo jest mu wdzięczne. Jego wypowiedzi ekscytują opinię publiczną, jego popularność rośnie, aż pewnego dnia nie jeden, ale kilku śmiałków wyraża tę samą śmiałą myśl. Oni też są karani, ale nie tak surowo. Nadchodzi kolejna fala niezadowolenia i nowe spojrzenie na strukturę społeczeństwa wydaje się wielu rozsądne. Następnie rozpoczyna się masowe przyjęcie nowego światopoglądu. Znowu formalne, jak wszystko, co dzieje się w społeczeństwie. Ponieważ stało się jasne, że rewolucja na pewno nastąpi i nie będzie kto ukarać heretyków, cały naród jednomyślnie zadeklarował poparcie dla nowego porządku i dumnie zrzucił zardzewiałe kajdany dawnych dzikich zwyczajów. Członkowie społeczności są istotami konformistycznymi, pilnie chowają nos z wiatrem i starają się we wszystkim nadążać za najnowszymi trendami społecznymi. I w tym sensie można ich nazwać bezmyślnymi naśladowcami (słowo „sponsor” stało się modne - natychmiast zaczynają je włączać do swojej wypowiedzi przy mniej lub bardziej odpowiedniej okazji). Jednocześnie są to stworzenia konserwatywne, nieelastyczne i choć łatwo zmieniają się w małych rzeczach, zmiany w istocie są bardzo trudne. Muszą przyzwyczajać się do stopniowego, powolnego odchodzenia od już przestarzałych norm do nowych, pojawiających się norm. Wielu zapewne kojarzy z tzw. poczuciem domu (poczuciem ojczyzny), ekscytującym poczuciem przynależności do obszaru, w którym przyszło im żyć. przez jakiś czas i niejako rosnąć razem, łączyć się z tym obszarem. Za każdym razem, gdy człowiek wraca do rodzinnego miejsca po długiej nieobecności, odczuwa podobne podekscytowanie. Oznacza to, że aby pojawiło się poczucie przynależności, trzeba pozostać razem, pobyć razem przez jakiś czas. Dopiero wtedy obcy staje się swoim. W tym przypadku następuje swego rodzaju dyfuzja, wzajemne stopienie nawyków, umiejętności, wyobrażeń o rzeczywistości, wspólne zaangażowanie w dowolny biznes, plan, społeczność itp. wyrównuje prawa członków społeczności. W odniesieniu do zjawiska, które je łączy, wszyscy są równi. Są to stosunki równości (na przykład równość wszystkich wobec prawa). Ale w ramach tej równości możliwe są różne odmiany. Za zasługi dla społeczeństwa niektórzy jego członkowie cieszą się większymi honorami i szacunkiem niż ci, którzy takich zasług nie mają (symbolami uznania takich zasług są wszelkiego rodzaju tytuły i stanowiska honorowe, nagrody, wyróżnienia, medale, odznaczenia). To godny powód, aby spróbować. Wśród członków społeczności bardzo ceniona jest reputacja, prestiż i znaczenie społeczne. Aby je utrzymać, wystarczy ukryć przed innymi swoje prawdziwe cele życiowe, ideały,przekonania i demonstrować w każdy możliwy sposób swoje przywiązanie do wartości społecznych. O wiele ważniejsze jest tutaj nie to, czym jesteś, ale to, co o Tobie mówią. Jeśli tak, to nie jest grzechem zabarwić coś jaśniej, zaprezentować to w bardziej dramatyczny sposób. I trzeba przyznać, że członkowie społeczności to artystyczne stworzenia. W życiu towarzyskim dużo grają w teatrze; wszyscy są trochę artystami i reżyserami. Wydaje im się, że pewne przesady i niedopowiedzenia są jak najbardziej dopuszczalne, aby przekonać innych o konieczności podjęcia, ich zdaniem, właściwej decyzji. A teraz zamiast ludzi i ich rzeczywistych biografii powstają portrety, ozdobne obrazy, legendy i mity. A zamiast żywych ludzi pojawiają się tu popularne druki. Przeszłość aktywnie wpływa na teraźniejszość, historyczne precedensy, w których założyciele społeczności podjęli pewne odpowiedzialne decyzje, mają ogromne znaczenie dla wyboru sposobu postępowania w przyszłości. Dlatego kult przodków jest tak ważny wśród członków społeczności i kolektywistów. Przeszłość w ogóle zostaje uszlachetniona i wywyższona, wątki wydarzeń uproszczone i powiększone, kanonizowany jest sam sposób przedstawiania wydarzeń przeszłych, a wszystko, co nie mieści się w kanonie, zostaje zdecydowanie odcięte. Dlatego legendarni przodkowie założyciele okazują się pod wieloma względami do siebie podobni. W świecie społecznym nie ma niezmiennych praw, jak prawa natury. Wszystko tutaj jest umowne i wszystko jest warunkowe. Innymi słowy, takie prawa mogą się zmienić. Tutaj zgadzają się co do tego, co jest uważane za dobre, a co złe, z czego być dumnym, a czego się wstydzić, za co karać, a co nagradzać. Wiele norm kształtuje się spontanicznie, historycznie, ale gdy już powstaną, mogą przetrwać i istnieć przez dość długi czas, nie mając żadnego istotnego znaczenia dla członków społeczności. Aby je usprawiedliwić, zwykle odpowiadają: „Tutaj jest to w zwyczaju!”, „U nas tak się robi!”, „Historycznie tak się działo…” itp. Społeczności tworzą nawet specjalne instytucje, których zadaniem jest opracowywanie praw, które po przyjęciu stają się wiążące dla wszystkich członków społeczności. W innych społecznościach zasady i prawa mogą znacznie różnić się od tych przyjętych w tej społeczności, co powoduje wiele sporów i nieporozumień podczas spotkań przedstawicieli różnych społeczności. Dlatego dla niektórych zwyczajem jest patrzenie rozmówcy prosto w oczy podczas rozmowy, podczas gdy dla innych bezpośrednie spojrzenie oznacza wyzwanie i jest uważane za bezczelność i bezczelność. A jeśli ci dwaj przedstawiciele różnych społeczeństw będą zachowywać się zgodnie ze swoimi wyobrażeniami o właściwym zachowaniu, to będą się wzajemnie obrażać i tak samo będą się wzajemnie obrażać. Dla nich normy społeczności, w której mają szczęście żyć, często nabierają absolutnego znaczenia. Trudno im sobie wyobrazić, że znane im, przyjmowane za oczywistość normy mają zastosowanie jedynie w ograniczonej przestrzeni, na obszarze, na którym żyje ich społeczność, jednak choć obecność takich konwencji stwarza wiele niedogodności, w umiarkowanym stopniu dawki te konwencje mogą uchronić członków społeczeństwa przed nieprzewidywalnością innych, koniecznością ciągłego czuwania w oczekiwaniu na nagłe ataki ze strony innych. Za przewidywalność zachowań innych trzeba płacić własną wolnością. W takim przypadku Twoje własne zachowanie staje się przewidywalne dla innych. Okazuje się, że normy społeczne zdają się krępować najbardziej skrajne przejawy indywidualności. Dotyczy to zarówno wszelkich talentów godnych podziwu i naśladowania, jak i wszystkich niszczycieli baz. Dlatego w dobrze zorganizowanym, stabilnym społeczeństwie innowacje torują sobie drogę z wielkim trudem. Aby zmienić coś w swoich podstawach, członek społeczeństwa decydujący się na dokonanie zmian musi mieć bardzo dużą wagę społeczną, wpływ społeczny i autorytet. Jednocześnie innowacje mogą być zarówno moralne, jak i niemoralne. Założyciel nowych fundamentów społecznych z reguły nie ma szacunku dla tych samych fundamentów; jest najmniej skłonny do ich sakralizacji. Ale jego zwolennicy są już na miejscu wolnego, nieformalnego stowarzyszenia.