Zgadzam się, że chociaż dziecko jest bardzo małe, łatwo je kochać. Nawet gdy płacze lub jest kapryśny, gdy jest złośliwy i buntuje się, spokojnie wybaczasz mu wszystkie jego żarty. Rozumiesz, że to tylko małe rzeczy w życiu, że wszystko to jest tymczasowe, ponieważ dziecko rośnie, zmienia się, uczy się nowych rzeczy na swój własny, szczególny sposób. I kochasz swoje małe, urocze dziecko w różnych nastrojach, wspierasz go, gdy coś mu nie wychodzi, uczysz go czegoś nowego i nie zwracasz zbytniej uwagi na jego drobne niedociągnięcia (jeśli występują). I nieważne, co się stanie, nadal go kochasz, bez względu na wszystko, a dla ciebie jest najlepszym dzieckiem na świecie. Jest to przejaw Twojej bezwarunkowej miłości do dziecka. Dzięki Twojej miłości dziecko jest radosne i szczęśliwe, wewnętrznie pewne Twojej akceptacji go takim, jakie jest, potrafi budować pełne zaufania relacje z bliźnimi, a jednocześnie postrzega otaczający go świat nie jako miejsce pełne niebezpieczeństw , ale jako poligon doświadczalny kreatywności. Oto siła bezwarunkowej miłości rodzicielskiej. Jeśli jednak zdarzy się, że dziecko jakimś cudem nie otrzyma już w dzieciństwie tej bezwarunkowej miłości, to jego stan wewnętrzny nie będzie tak komfortowy i radosny, jak opisano powyżej, bo... poczucie bezpieczeństwa będzie słabo ukształtowane. Taka osoba będzie nieufna, niepewna siebie, a budowanie relacji z otaczającymi ją ludźmi nie będzie łatwe, bo nie jest łatwo zaakceptować drugiego człowieka, jeśli w ogóle nie potrafi się zaakceptować siebie. Łatwo jest kochać dzieci, szczególnie w pierwszych miesiącach po urodzeniu, są jeszcze takie bezradne, całkowicie od nas zależne, a przy tym takie „słodkie”. „słodkie”, w ogóle nasze! Ale o wiele trudniej jest kochać bezwarunkową miłością, gdy dziecko podrośnie i już twardo stoi na własnych nogach, uczy się mówić i próbuje wspinać się tam, gdzie NIE wolno mu, brać tego, co NIEMOŻLIWE i NIEBEZPIECZNE, kiedy już to robi nie słucha rodziców i robi to po swojemu. To wtedy bezwarunkowa miłość zaczyna zanikać i zostaje zastąpiona miłością z warunkami. Oznacza to, że dorośli bardzo się o nie martwią, dbają o ich zdrowie, a zarazem dobre samopoczucie. Aby osiągnąć jedno i drugie, rodzice zaczynają ograniczać dziecko, otaczając go wszelkiego rodzaju „nie”, „nie”, „nie”, „niebezpieczne”, „upadniesz”, „ostrożnie”, „ukarzę”, „nagle” co się stanie” itp. Dzieci są niespokojne, hałaśliwe i wesołe, szybko zapominają o sobie i są ciągle gotowe do łamania zasad, wystawiając na próbę nasze siły. Ale rodzic staje się zmęczony i przerażony, bo dziecko nie słucha, hałasuje i robi, co chce. No cóż, co w takim razie powinien zrobić rodzic? Wtedy rodzice zaczynają straszyć swoje ukochane dziecko: „Jeśli nie przestaniesz krzyczeć, to nie będę z tobą rozmawiać”, „Przestań, bo cię zostawię i odejdę!” lub „No, zostań tu i usiądź, ja pójdę, nie potrzebuję takiego dziecka”. I wydaje się, że dzieje się to dla dobra rodziców, aby dziecko rosło posłuszne i zdrowe, aby nic mu się nie dzieje, więc zachowuje się ostrożnie. Tylko przez te wszystkie liczne warunki, zakazy, wymagania dziecko stopniowo przestaje ufać światu, innym, rodzicom i sobie. Zaczynają postrzegać świat jako miejsce niebezpieczne, gdzie zawsze trzeba zachować ostrożność, ostrożność, spokój i dbać o to, aby mamusia i tatuś zawsze byli z nim szczęśliwi i go kochali. A żeby uszczęśliwić rodziców, musisz być posłuszny. Jeśli wcześniej dziecko było tak samo kochane, kochane w jakikolwiek sposób, teraz na miłość trzeba zasłużyć. Miłość staje się towarem, a rodzice umiejętnie wykorzystują ją do swoich rzekomo edukacyjnych celów. Dziecko potrzebuje miłości rodziców, jest ona dla niego niezbędna, ale po prostu nie jest w stanie spełnić wszystkich warunków i wymagań rodzicielskich, aby ją otrzymać. A dziecko żyje w strachu, że nie będzie kochane, jeśli będzie nieposłuszne lub zrobi coś złego. Przecież najgorsze dla niego jest poczucie, że nie jest kochany. Z tego onstaje się to złe i niewygodne, z tego powodu znajduje się w stanie niepokoju, zmartwienia, strachu. Wszystko to ostatecznie może prowadzić do załamania nerwowego lub wyczerpania, histerii, zachowań obsesyjnych, nieumotywowanych kaprysów, różnych nieadekwatnych reakcji na nieistotną sytuację. I wiesz, co jeszcze może się wydarzyć, jeśli zadeklarujesz warunki, które spełnisz , czy dziecko będzie mogło otrzymać Twoją miłość? Stracisz z nim kontakt, przestaniesz go rozumieć, a on przestanie cię rozumieć, przestanie cię słyszeć i słuchać, twój związek stanie się pozbawiony radości i „trudny”. Ale to był taki piękny maluszek, jak to się stało, że stał się tak niegrzecznym dzieckiem?! Drodzy rodzice, profilaktycznie proponuję wykonać poniższe zadanie, abyście mogli ocenić, czy więzy waszych zakazów nie są dla was zbyt ciasne. dziecko. Wiadomo, czasami dużo łatwiej jest czemuś zapobiec, niż później pozbyć się konsekwencji. Wierzę w rodzicielską miłość i troskę o dobro dziecka, dlatego oferuję Państwu to zadanie testowe. Wykonuje się go przez cały dzień, najlepiej w weekend, kiedy dziecko przez cały dzień jest w domu obok siebie. Będziesz potrzebować koralików lub małych cukierków (możesz wziąć guziki, kamyki, a nawet kolorowe drażetki) i 2 przezroczyste pojemniki (wazon, słoik itp.). Gdy tylko zabronisz dziecku czegoś, mówiąc „nie”, „nie”, „niemożliwe” itp., za każdy zakaz włóż po 1 koraliku do lewego wazonu, a jeśli zdołasz oprzeć się pokusie zakazania czegoś, włóż do odpowiedniego wazonu. Wieczorem możesz obliczyć wynik i wyciągnąć wnioski na temat tego, jak często lubisz zakazywać i osiągnąć swój sposób. Jeśli w trakcie tego prostego eksperymentu zorientujesz się, że lubisz stosować zakazy, to będziesz musiał zrozum i zaakceptuj, dlaczego to robisz, a następnie opracuj dalszą taktykę, jak pozbyć się już ustalonego mechanizmu „bezwarunkowej odmowy”. Proponuję przeanalizować wszystkie Twoje zakazy i zapisać powody, dla których je wykonałeś. Są zakazy, które są konieczne, rozsądne i pożyteczne, i są „bo tak powiedziałem!”, „bo tak trzeba” lub „powinieneś to zrobić...”. Mam na myśli, że istnieją zakazy, które wynikają z troski o dobro dziecka. Istnieją też zakazy oparte na całkowicie egoistycznych motywach rodzicielskich. Dokładnie to sugeruję, abyś się zorientował: z jakich powodów zabroniłeś swojemu dziecku tego czy tamtego. Podczas analizy możesz dojść do wniosku, że pewna część zakazów opiera się na twoich egoistycznych motywach. Trzeba wówczas samodzielnie lub z pomocą psychologa podjąć decyzję, jak nauczyć się właściwie czegoś zakazywać, kierując się zasadami racjonalności i użyteczności. Głównym niebezpieczeństwem nie jest popadanie w drugą skrajność z poczucia winy lub irytacji - w pobłażliwość! Ważny jest tu umiar; trzeba pamiętać, że każda skrajność szkodzi. Zapisz, co zrobiłeś źle i zapisz rozwiązania. Zatem zacznij ćwiczyć! Nie będzie to łatwe, ale możliwe, mimo że uwielbiamy nawyk prohibicji. Będziesz się uczyć na nowo, będą błędy, ale kto z nas nie popełnia błędów – łatwiej traktuj porażki i dalej pracuj nad sobą. Chcę Cię od razu przestrzec, nie powinieneś obwiniać się za błędy z przeszłości, nie powinieneś się za to dręczyć i karać. Takie stany są bowiem bardzo szkodliwe, gdyż całkowicie wypierają miłość z naszych serc, napełniając je gniewem, strachem i bólem. A jeśli sami sprawimy takie cierpienie, to inni też będą cierpieć, zwłaszcza ci, którzy są przed nami bezbronni, którzy są nam poddani, którzy raczej nie będą w stanie dać nam godnej odmowy lub powstrzymać nas w ekscytujący proces wyładowywania negatywności. Jedno jest absolutnie nieszkodliwe. Obserwacja siebie i swojego zachowania może sprawić, że Twoje relacje z dzieckiem staną się nieco wyrównane i lepsze. Jednocześnie w twoim sercu będzie więcej miejsca na miłość, a mniej na „warunkowe”