Chcę porozmawiać o znęcaniu się. I wyraź swoją opinię na ten temat w kilku punktach. Wszystko co mówię jest moją subiektywną opinią, opartą na refleksji, pracy z klientami i obserwacjach wokół mnie.1. Po pierwsze, przez znęcanie się będę rozumiał systematyczne znęcanie się, trwające przez długi okres czasu, albo ze strony zespołu (koledzy z klasy, koledzy z klasy itp.), albo ze strony kadry nauczycielskiej (nauczyciele, instruktorzy, kierownictwo itp.). Dokładnie długoterminowe i systematyczne 2. Szczególnie w kulturze rosyjskiej panuje opinia, że ​​poprzez znęcanie się i agresję trzeba „nauczyć się być silnym”... Zgadzam się, ale z bardzo dużym naciągnięciem... Czasami. , to oznacza zupełnie inną historię. Dla mnie chodzi o pomoc dziecku w zachowaniu jego integralności; czuć się dobrze, być kochanym i mieć prawo do miłości. „Tak, niestety spotkałeś się z tym; ale z nami możesz być bezpieczny taki, jaki jesteś”...Ale często mamy tu na myśli to, że musisz nauczyć się przebywać tam, gdzie nie jesteś kochany, być „niezależnym” od środowiska zewnętrznego i okoliczności, być pacjent. Oznacza to, że dostosuj się do niesprzyjającego środowiska. Nie zgadzam się z tym. Być może zgodziłabym się na potrzebę adaptacji tylko wtedy, gdy nie ma w ogóle innych możliwości zmiany otoczenia. Gdyby Twoje kwiaty doniczkowe dusiły się od spalin i kurzu w garażu, czy przeniosłabyś je na balkon, na słońce i światło? zmusić ich do przystosowania się?3. Tak, są chwile, kiedy problem można rozwiązać przy pomocy wysiłku. Czasem naprawdę warto coś zmienić w dziecku. Spotkałam się z faktem, że niektóre dzieci wręcz prowokują wobec siebie agresję. Tak, nieświadomie, myślę, że czasami to nie indywidualne cechy dziecka powodują, że inni go nie lubią. Mianowicie w zachowaniu i słowach. Mogę podać tylko jeden przykład z wielu dzieci i młodzieży, z którymi pracowałam, gdzie dziecko samo zachowywało się agresywnie i zastraszało resztę uczniów w klasie, pozostając z nimi sam na sam.... W rezultacie zajęcia się rozpoczęły. otwarcie manifestować się przeciwko temu uczniowi. Jednak takie przypadki spotykam...no...bardzo rzadko!!!4.Często spotykam się z trudnymi pytaniami: czy edukacja zdalna jest rozwiązaniem problemu znęcania się? A może jest to przeszkoda w socjalizacji? Odpowiem trochę wymijająco, ale chcę, żeby była okazja do głębszej refleksji: Uważam, że ogromnym problemem jest to, że rodzice traktują socjalizację i przystosowanie się do warunków niszczących osobowość jako coś złego. bardziej odpowiednią opcją niż brak interakcji społecznych. I rozumiem dlaczego. To bardzo przerażające, że przez taki wybór dziecko będzie cierpieć z powodu życia w społeczeństwie. Uważam, że jeśli warunki są niesprzyjające i nie da się ich zmienić w miejscu pochodzenia, to warto je zmienić na korzystniejsze. Ale powtarzam jeszcze raz, że próba rozwiązywania trudności w zespole jest ważna i konieczna. Spróbuj, nie uciekaj od razu. Podejmij możliwe kroki, ale dobra edukacja na odległość, zwłaszcza w szkole prywatnej, to dobry sposób, aby pomóc dziecku poradzić sobie z problemem znęcania się i agresji. Dobre prywatne szkoły nauczania na odległość oferują możliwości komunikacji. 5. Co zrobić w sprawie socjalizacji. Po pierwsze, bądź cierpliwy. W tym momencie, po zastraszaniu, dziecku nie będzie łatwo ufać innym; najprawdopodobniej nie będzie otwarty i wyluzowany.... Przykro jest patrzeć, jak bliscy ludzie zaczynają popychać dziecko, porównując je z „córką przyjaciółki matki”, która jest otwarta, towarzyska i w ogóle przewodniczy każdemu towarzystwie, zapominając, że dziecko doświadczyło traumy. Przede wszystkim dziecko musi poczuć, że w świecie ludzi panuje inna postawa. Jest akceptacja, troska i współczucie; bezpieczne społeczności ludzi i miejsca, w których możesz być sobą. Po pierwsze, daj dziecku szansę na powrót do zdrowia. I stopniowo szukaj tych miejsc. Ważne jest, aby zacząć od rodziny i własnego domu, przyjaciół; może psycholog, który może założyć sejf.