Od autorki: Lęki dzieci „wywodzą się” ze strachów ich znaczących dorosłych: rodziców, zwłaszcza matek, babć.... Nie róbcie tego. „Nauczajcie” swoimi lękami, bójcie się swoich dzieci! Temat: „Mamusiu, nie strasz swoich dzieci swoim strachem! Nie „zaszczepiaj” w nich strachu od dzieciństwa!!!” Krótki artykuł. To zarówno wywody, jak i wnioski z obserwacji... Proszę nie dyskutować o tym, jak artykuł jest napisany (jak, w jakiej „sylabie” – nie jestem pisarzem) Ale proszę: matki, rodzice, zastanówcie się nad tematem o czym mowa w „artykule”! Zacznę od najważniejszego: „Przecież to my, dorośli, dla dziecka jesteśmy ważni, straszymy nasze dzieci od dzieciństwa, od wczesnego dzieciństwa (i na całe życie!!!), swoim podejściem do sytuacja, w której dziecko się znajduje, reaguje na zranienie, drapanie, płacz... itd.!). Tak naprawdę to my, rodzice, sami „uczymy” nasze dzieci bać się, bać się będę!!! teraz mowa o dzieciach, które już zaczęły chodzić i wędrować - „uczyć się świata”! (Chociaż dorośli zaczynają straszyć i straszyć dziecko znacznie wcześniej... - w zasadzie od urodzenia!) I tak np. matka wyszła z dzieckiem na spacer. Dziecko interesuje się wszystkim, wszędzie może się wspiąć.... I nagle dziecko upadło, uderzyło się, zostało podrapane.... Naturalnie zaczyna płakać - „wołaj”. swojej matki o pomoc. I tu najważniejszy moment to Mama, a często właśnie tak się dzieje, ze strachem biegnie do dziecka. Widzicie, ze strachem, „nie sami”!!! , czuje dziecko, patrzy na to, co mu się przydarzyło, pyta dziecko: „co się stało, gdzie to boli”, ale też ze strachem! !!Z strachem w głosie, mówi ze strachem w oczach, z strach w jej ruchach...! Dziecko nie zna jeszcze strachu, nie jest z nim „zaznajomiony”, ale ponieważ mama jest najważniejszą, wyrozumiałą i wiedzącą osobą, to ona tak się zachowuje, tak reaguje na…., czyli „ja” trzeba zrobić to samo – to prawda”! W ten sposób stopniowo „kładzie się” fundament strachu w człowieku, począwszy od dzieciństwa! A teraz wyobraźmy sobie sytuację inaczej: „Dziecko zaczęło płakać. Matka szybko podeszła i niezależnie od tego, jak bardzo bała się o swoje dziecko, spokojnie pochyla się w stronę dziecka, uśmiecha się, uspokaja je i mówi (cicho, spokojnie!). ): „No uspokój się kochanie, co tu się stało, zobaczymy?” (dziecko zareaguje spokojniej i razem z mamą popatrzy, co mu jest, ale nie będzie strachu!!!! ). ... Będzie „poważne”, spokojne „podejście” do przyczyny jego płaczu!) Potem, mamo, jeśli zobaczy, że potrzebuje „pomocy wody, zieleni...”, mówi, po prostu równie spokojnie, głaszcząc dziecko, nawet lekko się uśmiechając: „tak, trochę mnie boli, nic się nie dzieje, pójdźmy przemyć ranę wodą..., nałóż na ranę odrobinę zieleni brylantowej, aby zdezynfekować ranę, załóż bandaż i wszystko będzie dobrze! I znowu pójdziemy na spacer, dobrze?” A matka z dzieckiem poszła do domu, spokojnie o czymś rozmawiając, nie zwracając jego uwagi na jego ranę itp., zrobić, co trzeba! zrobione, a nie wyrzucać emocji strachu, które są zupełnie niepotrzebne i mogą tylko przynieść wiele szkody (jak powinno być, jest i będzie!): Dziecko, matka uspokojona, rozproszona, dziecko spokojne , „nie przyniosła mu strachu!” „W rezultacie nie przestraszył się więcej (może na początku był trochę przestraszony - pisałem, że dzieci boją się znacznie wcześniej!), Ale strach nie miał możliwości „rośnie” – matka swoim zachowaniem nie dała możliwości pojawienia się strachu, ani nie objawił się bardziej…!) Dziecko szybko się uspokaja, a co najważniejsze, nie ma w nim strachu!!! Teraz dziecko też wie (dodatkowo), że musi umyć ranę itp. Matka nauczyła go tego swoimi wyjaśnieniami, dalej i „biznesem”), a potem wie, że może spokojnie dalej chodzić - nie ma się czym denerwować – on to zrozumie i zapamięta!!!....(Nie piszę – żeby się bać, ale piszę – żeby się denerwować!!!!) Nie ma strachu, a wszystko dlatego, że to nie było od mojej mamy!!!! Tak,