Od autora: Opublikowano w czasopiśmie „Złote Schody”, nr 140 Nie ma osoby, która nie oceniałaby uroku jako bardzo ważnej i znaczącej cechy. Osoba czarująca ma znacznie większe szanse na sukces nie tylko z płcią przeciwną, ale w niemal wszystkich istotnych dla niej sytuacjach komunikacyjnych. W tym, a przede wszystkim, w sytuacji biznesowej. A sama komunikacja uroczej osobowości jest zasadniczo ciekawsza niż czysto formalne, „biznesowe” formy komunikacji. Treść takiej komunikacji ulega załamaniu wśród jej uczestników poprzez „filtr uroku” i nabiera szczególnego romantycznego znaczenia i faktycznie charakteryzuje znacznie wyższy poziom komunikacji biznesowej. Jednak pomimo oczywistych zalet niewiele osób uważa urok jako wartość za jedną z głównych w budowaniu relacji osobistych i biznesowych. Wydaje mi się to dość dziwną okolicznością, ponieważ w zasadzie praktycznie nic nie trzeba robić, aby zyskać urok, ponieważ ta właściwość jest charakterystyczna dla zdecydowanej większości ludzi. Z wdziękiem sytuacja jest mniej więcej taka sama, jak z uprzejmością: nic nie jest tak cenione i nie jest nam dane tak łatwo jak uprzejmość – tak samo jak urok. Uważam, że chodzi właśnie o to, że większość ludzi nie docenia uroku jako najpotężniejszego czynnika decydującego o wszelkiego rodzaju sukcesach. Dlatego zdobycie stanu i odpowiadających mu form behawioralnych uroku nie staje się dla nich niezależnym zadaniem. Jednak zrozumienie roli uroku jako warunku ułatwiającego od razu stawia go na pierwszym miejscu wśród wartości i celów o najwyższym priorytecie osób dążących do sukcesu. Pozwalanie sobie na bycie czarującym w niemal wszystkich sytuacjach społecznych i komunikacyjnych jest atrakcyjnym i najważniejszym zadaniem dla ludzi sukcesu. Po prostu na to pozwól, bo reszta to kwestia technologii i nie jest trudna. Aby pozwolić sobie na bycie czarującym i tym samym zapewnić sobie sukces komunikacyjny ze wszystkimi niezbędnymi efektami, warto wziąć pod uwagę następujące wzorce: Osoba czarująca sprawia wrażenie inteligentnej i kompetentnej. To naprawdę dziwne, bo tak naprawdę w tej relacji nie ma żadnej logiki. Kompetencja to jednak cecha niezwykle ceniona, wzbudzająca zaufanie u podmiotu, który robi takie wrażenie. Osoba czarująca jest przystojna. Faktem jest, że urok budowany jest na właściwościach naturalności i autentyczności, aktualizowanych w holistycznym obrazie stanu, do którego podmiot swoiście lub spontanicznie uzyskał dostęp. Piękno to „straszna siła” i najważniejszy „sugestywny argument” w związku. Ten, kto jest czarujący, a przez to piękny, ma więcej racji. Osoba czarująca jest samowystarczalna. Siłę tej okoliczności trudno przecenić. Wewnętrzna logika jest tu oczywista: jeśli podmiot pozwolił sobie na bycie czarującym, ma więc do tego osobiste podstawy i zasoby. Stan i zachowanie osoby w energii uroku koniecznie zakładają, że polega ona na inicjatywie i osobistej sile. Urocza osoba jest naturalna i autentyczna. Czarująca osoba używa wskaźników swojego stanu i zachowania, aby powiedzieć innym, że z tą osobą wszystko jest w porządku. Co jest dla niego dobre i że życie jest dla niego w zasadzie dobre. Jest to urzekające, gdyż dla wielu ten stan rzeczy jest zapieczętowany siedmioma pieczęciami. Osoba czarująca tym samym - ze względu na autentyczność - jest swego rodzaju wzorem do naśladowania, wzorem dla innych. Osoba czarująca jest optymistą. Pesymiści i maruderzy są odrażający, ponieważ ich zachowanie i stan w sposób dorozumiany (na poziomie metaprzekazu) zawierają w sobie zagrożenie „wampiryzmem energetycznym”, a tym samym wciągnięciem rozmówcy w nietypową i niepożądaną dla niego sytuację kłopotliwą. Optymista przekazuje modele radości i jasnych perspektyw. A to przyciąga prawie wszystkich bez.