„Jeśli ktoś szuka zdrowia, zapytaj go najpierw, czy jest gotowy w przyszłości rozstać się ze wszystkimi przyczynami swojej choroby, tylko wtedy możesz mu pomóc.” Sokrates Liczne badania wykazały, że nasze emocje wpływają na nasz organizm. Kiedy człowiek się boi, jego puls przyspiesza, a oddech staje się głębszy. Mężczyzna wpada w złość – jego twarz robi się czerwona, a mięśnie napinają się. Kiedy doświadczamy tragicznego wydarzenia lub smutku, płaczemy itp. Po zakończeniu oddziaływania, jakiegokolwiek oddziaływania emocjonalnego, organizm powraca do stanu równowagi. Niestety często spotykamy się z sytuacjami, w których musimy powstrzymać nieprzyjemne dla nas emocje, takie jak strach, złość, nienawiść, wściekłość, czy uraza. Na przykład: Twój szef nakrzyczał na Ciebie w pracy. Poczułeś się upokorzony i urażony, ale nie odezwałeś się ani słowem. Ponadto boisz się, że zostaniesz zwolniony. W drodze do domu setki razy przewijałeś w myślach tę sytuację, wyobrażając sobie, na co możesz odpowiedzieć, ale niestety nie odpowiedziałeś. Po powrocie do domu nagle odczuwasz ból brzucha lub na przykład silny ból głowy. Oczywiście nawet nie przyszłoby Ci do głowy powiązać te objawy z zaistniałą sytuacją. Stopniowo problem schodzi na dalszy plan i wydaje się, że został zapomniany. Ale tak naprawdę Twoje stłumione nieprzyjemne doświadczenia nie znikają bez śladu; dzień po dniu gromadzą się w Twoim ciele. I w jednym „cudownym” momencie wszystko to narasta, powodując nadciśnienie, migrenę, wrzód żołądka, astmę oskrzelową, zaburzenia rytmu serca i inne znane i nieznane Ci choroby. I tak biegniesz do lekarzy, bierzesz mnóstwo drogich leków, ale nie widzisz nic poza chwilową ulgą. Powstaje pytanie: Co robić? Odpowiedź: Szukać pomocy u psychologa. Nie myśl jednak, że psycholog rozwiąże za Ciebie wszystkie Twoje problemy, siedząc wygodnie w fotelu. Psycholog nie jest magikiem; jest raczej mentorem i kompasem w zawiłościach Twojej podświadomości. Zadaniem psychologa jest dopilnowanie, aby w wyniku wspólnej pracy nie tylko zdali sobie sprawę z prawdziwych przyczyn swoich problemów, ale także nauczyli się je samodzielnie i w nowy sposób rozwiązywać. Moim zdaniem pracę psychologa dobrze ilustruje następująca historia: „Historia to pożegnalne słowo. Jedna perska opowieść opowiada o podróżniku, który z wielkim trudem przemierzał pozornie niekończącą się drogę. Był pokryty najróżniejszymi przedmiotami. Za plecami wisiał ciężki worek z piaskiem, wokół tułowia owinięty był gruby bukłak, a w rękach niósł kamień. Stary kamień młyński wisiał mu na szyi na starym postrzępionym sznurze. Zardzewiałe łańcuchy, którymi ciągnął ciężkie ciężary po zakurzonej drodze, owinęły mu się wokół nóg. Balansując na głowie, trzymał na wpół zgniłą dynię. Jęcząc, szedł krok za krokiem do przodu, grzechotając łańcuchami, opłakując swój gorzki los i narzekając na dokuczliwe zmęczenie. W upalne południe spotkał chłopa. - Och, zmęczony podróżniku, po co naładowałeś się tymi fragmentami skał? - on zapytał. „To naprawdę głupie” – odpowiedział podróżny – „ale dotychczas ich nie zauważyłem”. Powiedziawszy to, odrzucił kamienie daleko i natychmiast poczuł ulgę. Wkrótce spotkał innego chłopa: „Powiedz mi, zmęczony podróżniku, dlaczego cierpisz ze zgniłą dynią na głowie i ciągniesz za sobą na łańcuchu takie ciężkie żelazne ciężary?” - on zapytał. - Bardzo się cieszę, że zwróciłeś mi na to uwagę. Nie wiedziałem, że się tym zawracam. Zrzucając łańcuchy, wrzucił dynię do przydrożnego rowu, tak że się rozpadła. I znowu poczułam ulgę. Ale im dalej szedł, tym bardziej cierpiał. Chłop wracający z pola spojrzał ze zdziwieniem na podróżnika: „Och, zmęczony podróżniku, dlaczego nosisz za plecami piasek w worku, skoro, spójrz, w oddali jest tyle piasku”. I po co Ci taki duży bukłak – można by pomyśleć, że planujesz przejść całą pustynię Kavir. Ale obok ciebie płynie czysta rzeka, która nadal będzie ci towarzyszyć.!