Są różne choroby, na przykład są choroby lecznicze, chirurgiczne i neurologiczne. Są też choroby psychosomatyczne. Za choroby psychosomatyczne należy uznać te, których przyczyną są czynniki psychogenne, których przyczyną są w dużej mierze ludzkie procesy myślowe. Faktem jest, że czasami niektóre nasze myśli wywierają na nas tak szkodliwy wpływ, że organizm zmuszony jest dać nam sygnał, że nie wszystko z nami jest w porządku. A ciało może do nas przemawiać jedynie w swoim specyficznym języku – języku choroby. Jeśli uwaga skupiona jest na tym samym zestawie myśli, zwłaszcza negatywnych, wówczas rozwija się stereotyp myślenia, to znaczy tworzy się ścieżka, po której energia myśli pędzi automatycznie. Świat, w którym żyjesz, łącznie z odczuwaniem ciała, zależy całkowicie od tego, jak przyzwyczajony jesteś do postrzegania tego świata oraz od swoich doznań, uczuć i emocji. Często zapominamy, że wszelkie myśli powodują w nas pewne stany emocjonalne, które jeśli pojawiają się bardzo często i trwają przez bardzo długi czas, mogą doprowadzić do rozwoju określonych chorób psychosomatycznych. Destrukcyjnie wpływają na nas następujące uczucia i emocje: złość, zazdrość, zemsta, strach, poczucie winy, chęć uniknięcia czegoś, niepokój i przygnębienie. Przecież kiedy ich doświadczamy, wszystko widzimy w szaro-czarnych i brudnych brązach, tracimy jasność myślenia i radość życia. Czy rozumiesz, co się tutaj dzieje, dlaczego te uczucia mają na nas tak destrukcyjny wpływ? Po pierwsze, jeśli często doświadczasz tych uczuć, lubisz się w nich topić, wchodzisz głęboko i zanurzasz się, to oznacza, że ​​wyraźnie jest z tobą coś nie tak - nie wiesz, jak siebie kochać. Dlaczego? To proste, kochać siebie, to dbać o siebie, nie krzywdzić siebie, nie narażać się na coś szkodliwego lub destrukcyjnego, a wręcz przeciwnie, chronić siebie i swój wewnętrzny świat, żyć w zgodzie ze sobą i światem, stale być wypełnionym cud każdego dnia, po prostu sprawiaj przyjemność sobie, innym i ciesz się życiem. Każdy z nas ma dwie główne potrzeby: potrzebę kochania i bycia kochanym oraz potrzebę doceniania siebie i świadomości, że inni ludzie cię cenią. A inni traktują nas tak, jak my traktujemy siebie. Kiedy te potrzeby są zaspokajane, ludzie zachowują się jak istoty odpowiedzialne. Kiedy te potrzeby nie są zaspokajane, pojawia się nieodpowiedzialność i zaniedbanie, zarówno w stosunku do siebie, jak i w stosunku do bliźniego. Okazuje się, że nieustannie doświadczając negatywnych emocji, niszczysz siebie, tak jak rdza niszczy żelazo. A jeśli tak niedbale traktujesz siebie i swoją równowagę psychiczną, to po drugie, traktujesz innych jeszcze bardziej bezwzględnie. Postępując w ten sposób, łamiesz prawa moralności i postępujesz wbrew swojemu sumieniu, zdradzając siebie. Okazuje się więc, że bardzo często trzeba doświadczać negatywnych uczuć i stanów emocjonalnych. A jednocześnie ukrywać je, tłumić, aby wyglądać społecznie akceptowalnie. Ale jednocześnie dzieje się co następuje: oprócz tego, że jesteś stale zanurzony w jakichś destrukcyjnych „szkodliwych” doświadczeniach o wyraźnie negatywnym charakterze, korodujących cię i przytłaczających, jesteś także zmuszony je ukrywać i powstrzymywać, i ta tajemnica z pewnością będzie miała szkodliwy wpływ na twoje ciało, może wystąpić trwałe zaciśnięcie określonej grupy mięśni. A w rezultacie - choroba. A wiesz, trzeba być wdzięcznym tej chorobie, bo ona wskazuje, że wyraźnie nie wszystko jest w porządku w Twojej strukturze wewnętrznej, że żyją w Tobie pewne zdecydowanie „szkodliwe” wnioski, szczególnie dla Ciebie i Twoich relacji z sąsiadami , pomysłów i doświadczeń. Obecność choroby wskazuje, że organizm stara się przywrócić równowagę, gdyż jego naturalnym stanem jest zdrowie. Każda choroba przypomina nam, że musimy kochać siebie. Dlaczego? Tak, ponieważ gdy ktoś kocha siebie, kieruje się sercem, a nie ego. Kochać siebie oznacza dać sobie prawo do życia pełnią życia i