Dziecko odczuwa emocje innych ludzi i ich reakcje jako „obiekty wewnętrzne” i jest to normalne, w ten sposób utrzymuje równowagę wciąż krucha psychika, kruchy organizm. Dziecko nie wie, gdzie jest moje, a gdzie nie. Dziecko żyje w patologicznym zespoleniu z otoczeniem i samym sobą, nie potrafi różnicować uczuć i emocji, nie potrafi zidentyfikować potrzeby i nie jest w stanie jej zaspokoić. Dziecko nie wie, jak o siebie zadbać. Dziecko rozpoznaje innych ludzi jako „złych” lub „dobrych” – nie ma innej opcji. Dziecko nie wie, jak wziąć odpowiedzialność za swoje życie. Dziecko nie wie, jak przeżyć samotność i szereg innych trudnych uczuć (wstyd, poczucie winy, niepokój, miłość itp.). Dziecko nie wie, jak prosić i mówić „nie”. Dziecko nie wie, jak rozpoznać swoje podekscytowanie i przekierować je. Dziecko nie wie, jak odczuwać dyskomfort i radzić sobie z jego konsekwencjami... Tego wszystkiego uczy się w procesie rozwoju obok znaczących dorosłych. Dla dziecka, we wczesnym okresie rozwoju, ważne jest absolutnie wszystko: zmiana pieluszek ( nie pieluchy) i spojrzeniem, ciepłem ciała matki i pewnością rąk taty. Dla dziecka ważne jest to, jak patrzą na niego rodzice, czy potrafią go zauważyć, a nie tylko na niego spojrzeć, ale zauważyć – odkryć go. Ważne jest jakiej intonacji używają... i wiele innych rzeczy, bo... Tak rozwija się ludzka psychika i wiedza o sobie. Możemy nauczyć się „rozpoznawać siebie” tylko wtedy, gdy jesteśmy w pobliżu drugiej osoby. Wiele z powyższych pozostanie ważnych przez resztę Twojego życia. Na przykład wyobrażenie dorosłych rodziców o nowonarodzonym dziecku determinuje jego potencjalne właściwości i cechy. Jego nuklearna początkowa organizacja psychiki z jej wielkością jest konieczna; zapewnia nierozerwalne połączenie z matką (znowu pomaga zachować równowagę). Świadomość siebie jako osoby zależnej, małej i bezbronnej jest dla dziecka traumatyczna, jeśli nie ma odpowiedniego wsparcia i akceptacji, a otoczenie jest raczej nieprzyjazne lub agresywne. Dziecko potrzebuje odzwierciedlenia i informacji zwrotnej od najbliższego otoczenia, ponieważ ma wiedzę „o sobie”. ” po prostu nie istnieje. Jest „wypełniony” dokładnie taką treścią mentalną, do jakiej zdolni są bliscy. Jeśli ta potrzeba odwzorowywania zostanie zaspokojona, staje się ona źródłem szacunku do samego siebie i akceptacji dla dziecka, aby wyłoniło się i rozwinęło umiejętność rozpoznawania i wykorzystywania swoich talentów i mocnych stron, a także wyłoniło się i rozwinęło poczucie swojego społeczeństwa. przynależności konieczna jest potrzeba doświadczenia „podwójności” (według Kohuta) czyli pokrewieństwa z innymi ludźmi. W tym przypadku dziecko zaczyna odczuwać swoją podstawową wspólnotę i pokrewieństwo z innymi ludźmi, swoje podobieństwo do otaczającego go świata. Dziecko potrzebuje idealizacji obiektów rodzicielskich, zaspokojenia dziecięcej potrzeby spokoju i zespolenia ze „źródłem siły”. , która jest dla niego rodziną. Ta fuzja przekształca się w wewnętrzną zdolność do samoregulacji i samouspokojenia, a także wiarę we własne wartości i cele. Wizerunek idealnego rodzica jest w tym momencie niezniszczalny i nie podlega krytyce. Według Kohuta to właśnie stopienie się z wszechmocnym obiektem, jakim jest matka, stanowi podstawę znaczenia i akceptacji, dzięki czemu optymalna (a nie traumatyczna, odpowiadająca etapowi rozwojowemu) frustracja ze strony obiektu tworzy warunki rozwoju stabilnej psychiki. Funkcje początkowo pełnione przez innych nabywają się i stają się wewnętrzną strukturą mentalną dziecka. Funkcje te obejmują samouspokajanie, samokontrolę i utrzymywanie integralności siebie, dzięki czemu czynimy siebie silnym, spójnym i odpornym. Zasadniczo rodzice są odpowiedzialni za powstawanie, organizację i integrację doświadczeń i motywów. System motywacyjny dziecka może rozwijać się na ścieżce adaptacyjnej lub nieadaptacyjnej, w zależności od tego, jak interakcja afektywna dziecka i)