Któregoś wieczoru po pracy odkryłem w sobie pewien rodzaj nerwowego dyskomfortu. Nie można powiedzieć, że jest to uczucie nowe, wręcz przeciwnie, jest powszechnie znane, ale zawsze nie chce się go odczuwać na tyle, żeby z całą siłą nieświadomości je odepchnąć. Dla mnie to uczucie nazywa się rozpaczą wynikającą z poczucia własnej sytuacyjnej bezużyteczności. W swojej pracy, w ciągu dnia, mogę słuchać i przepuszczać wiele negatywnych uczuć i emocji. Większość z nich przechodzi, ale niektóre mogą utknąć na jakiś czas. Co więcej, na tak utkniętą sytuację muszą zaistnieć dwa czynniki losowe: temat poruszony podczas sesji z klientem oraz sytuacja osobista, która występuje równolegle i niezależnie od pracy. Podczas samej sesji jestem skupiony i zanurzony w rozwiązaniu problemu Klienta. Gdy tylko ta sesja się zakończy, zostaję sam z własną rozpaczą. Dla osób z depresją, takich jak ja, to uczucie może prowadzić do naprawdę nieprzyjemnych konsekwencji, jeśli nic z tym nie zostanie zrobione. Aby nie grzęznąć w tym na długo, opracowałem dla siebie kilka ścieżek, z których korzystam pojedynczo lub łączę kilka na raz. Chciałbym podzielić się z Tobą tymi możliwościami. A zatem, jak sobie z tym poradzić: Wykorzystaj ten dyskomfort i niezadowolenie w owocny sposób. Jeśli to czuję, to wiem na pewno, że nie tylko mam miejsce na rozwój. I w tym przypadku mam swoistą mapę tego, co dokładnie mogę teraz poprawić. Czyli dzięki temu poczuciu rozpaczy i wyjątkowej sytuacji, w której ono powstało, miałam szansę poprawić jakość swojej pracy. Zadaję sobie pytanie: co warto zmienić, na co mogę zwrócić uwagę, na czym się skupić następnym razem, aby miało to pozytywny wpływ na moją pracę? Możesz spisać konkretny plan kolejnej interwencji, zostawić sobie notatkę na co musisz zwrócić uwagę, zapisać się na superwizję lub coś w tym stylu. Jeśli wykorzystasz to uczucie w służbie pozytywnego „dzięki temu mogę…”, wówczas przygnębienie, apatia, a później wypalenie zawodowe nie odważą się zaatakować. Porozmawiaj z kolegą w nieformalnej atmosferze. Bardzo ważne jest korzystanie ze społeczności zawodowej. Nie trzeba nawet dzielić się konkretnym przypadkiem, zazwyczaj, jeśli jest to serdeczny kontakt, wystarczy sama obecność osoby, która zapewne nie raz doświadczyła podobnego stanu. Wybór, dokąd dokładnie się udać, będzie ściśle subiektywny. Dla niektórych jest to park leśny, dla innych ulubione uliczki miasta, dla jeszcze innych wybór padnie na zatłoczony kompleks handlowy. Jedyną zasadą jest rezygnacja w tym czasie ze słuchawek i telefonów. Wydawałoby się, że te rzeczy mogą pomóc odwrócić Twoją uwagę, ale w rzeczywistości tworzą niepotrzebny szum sensoryczny, dodatkowo obciążając centralny układ nerwowy. Spacer może trwać bardzo krótko, 20-30 minut, ale ta przerwa pozwoli ci odpocząć, zrestartować się i spojrzeć na sytuację z jaśniejszego punktu widzenia. Daj sobie też czas i przestrzeń na ten stan. Znaczenie tego punktu jest takie, że możesz zdecydować, że nie będziesz nic robić, to znaczy potraktuj ten stan bez osądzania, nie zanurzaj się i nie zastanawiaj się nad doznaniem i samą sytuacją jako całością. Być może pomimo tych nieprzyjemnych doznań w Tobie jest coś, co wymaga uwagi? Raczej jest kilka takich rzeczy, najważniejsze jest określenie w tej chwili, co będzie idealne przy twojej pomocy w tym konkretnym momencie. Co ma sens robić pomimo tego, że koty drapią pod prysznicem? Co nie ma nic wspólnego ze stanem wewnętrznym, ale co jest godne, aby się wydarzyło? Nie mówię tu bynajmniej o jakichkolwiek bohaterskich czynach. Wręcz przeciwnie, o czymś bardzo praktycznym i przyziemnym: zwróć uwagę na bliską Ci osobę, zrób na drutach ten sam sweter, który leży na półce od kilku miesięcy, przeczytaj kilka stron z zaczętej książki, opróżnij to krzesło z rzeczy , wyszczotkuj kota/psa, poświęć trochę czasu na naukę i tak dalej. Jak mówi moja nauczycielka. 8-915-123-76-32