Od autora: Girlanda swobodnych skojarzeń o miłości do kobiety, ojczyzny, partii i wilczego udziału, wyprodukowana z okazji Walentynek i ogólnej sytuacji w moim kraju Miłość i wilki Kobiety należy kochać, i nie myśleć o nich. Bo kiedy o nich myślisz, zaczynasz myśleć nie o nich, ale o tym, czy Cię kochają, i o tym, kogo kochają poza Tobą i kogo kochają zamiast Ciebie, i z kim to wszystko robią, niezależnie od tego, co do nich czują myśli są uczuciami doprowadzonymi do logicznego wniosku. Uczucia to myśli kłębiące się w ciele. Zrodzony z mięsa i zakorzeniony w mięsie. Uczucia powiązane ze słowami. „Kocham ją” to uczucie. „Kocham ją i dlatego zrobię to, to i tamto” – myśl. „Chcę jeść” - głód. „Zdobędę dobre wykształcenie, abym mogła mieć dobrą pracę i zawsze dobrze się odżywiać, robiąc to, co kocham”. - zdrowy rozsądek poprzedza powrót do zdrowia, miłość poprzedza zakochanie, myślenie poprzedza wolność. Nasienie i dorosły organizm nie są bytami, ale etapami. Choroba i choroba to nie różne rzeczy, ale różne nazwy. Taniec i tancerz to nie to samo, ale też nie są to dwie rzeczy. Miłość i Nienawiść to nie baranek i lew, ale ten sam lew. Tylko w profilu. Pasja to imię pożądania. Pragnienie to pragnienie zmiany. Zamień głód na sytość. Otwórz zamknięte drzwi. Spraw, aby obraz ożył. Albo odwrotnie, zatrzymaj chwilę. Dlaczego jest dzień dla kochanków, a nie dla hejterów? Albo dzień odrzuconego? Czy to oznacza, że ​​przydzielono im pozostałe trzysta sześćdziesiąt cztery dni? Czy nie są to ci sami ludzie, tylko w różnych momentach? Albo nawet jeden. Zwłaszcza jeśli nie kochają, ale myślą o miłości. Kiedy kochasz zająca, zjadasz go. Nie myśl o złożoności jego ścieżki życiowej i głębi jego wzajemnych uczuć do ciebie. I nie obchodzi Cię, że nazwą cię za to wilkiem. Wilki i zające. Nie musisz być drapieżnikiem, żeby jeść. Wilk zjada zająca nie dlatego, że jest zły, ale zając jest dobry. I nie dlatego, że nienawidzi zająca. I nawet nie dlatego, że go kocha. Po prostu tak jest. W przeciwieństwie do chrześcijanina, który je ciało swego boga i pije jego krew z wielkiej miłości do niego. Wilk nie wierzy w zająca. I prawie go nie czci. A zając nie wierzy w trawę, którą je. On w ogóle o niej nie myśli, a trawa nie myśli o zającu. A jak pomyśli, to jest dla niej gorzej. Bo wszelki byt jest bytem ku śmierci, ale nie trzeba o tym wcale pamiętać. W końcu, jeśli pamiętasz, masz dwie możliwości. Przygotowanie na śmierć lub jej odwołanie. Drugie to przeznaczenie bogów. Pierwsza jednoczy neurotyków i mędrców. Jedyną różnicą jest stopień otrzymywanej przyjemności. Neurotyk nienawidzi śmierci, a tym samym siebie, jako istoty śmiertelnej. I być może winny. W końcu nie skazuje się niewinnych ludzi na śmierć. W każdym razie tak go uczono w dzieciństwie. Dlatego nie tylko nienawidzi śmierci, ale też ją kocha. Bo kochać znaczy chcieć. I nie tylko chcieć, ale chcieć się zmieniać według własnej woli, obrazu i podobieństwa. Posiadać i posiadać. Neurotyk jest panem śmierci. Ponieważ doświadcza dokładnie tych samych uczuć co do życia, musi być rozdarty między dwoma zającami. Ciągłe przerwy sprawiają, że wygląda na zmęczonego i trochę dziwnego. Chociaż zazwyczaj da się je połączyć, będąc jednocześnie żywym i martwym. Aby to zrobić, musisz żyć tak, jakbyś nie żył. Kochaj tak, jakbyś nienawidził. Nie kochać tego, co kochasz. Mądry jest panem życia. To jest wilk. Nie czeka, aż zając zostanie rozerwany na pół, goni dwie zające, ale zjada śniadanie ze wszystkimi trzema. I czuje się świetnie. Tak samo jak w obliczu śmierci. Ani jej nie kocha, ani nienawidzi. Jest dla niego tym, czym trawa dla zająca. Ty dzisiaj umrzesz, a ja jutro. Najważniejsze to nie mylić. Dlatego mądrość wyrasta z uważności, jak miłość z dobrze nałożonego makijażu. Bystre oko da się oszukać, ale już trzeciego dnia zauważa, że ​​w lochu brakuje jednej ściany. Wtedy go nie dogonisz. Przecież mądrość to nie tylko powolność, ale także szybkość. Zające i owce Owca to zając powściągliwy, skłonny do ugodowości. I to sprawia, że ​​rozpaczliwie potrzebuje pasterza. Za rolę.