Od autora: „Mimowolny więzień własnych wątpliwości... czyli Wewnętrzne Dziecko Traumatyzowane” i „Wszyscy pochodzimy z dzieciństwa” lub Patologie rodzicielska „miłość” Wydaje mi się, że od dzieciństwa odeszłam, ale nie dotarłam do celu – „dorosłości”. Więc mieszkam w autobusie. (Elchin Safarli) Dawno, dawno temu żyła sobie księżniczka i śniła, że ​​pewnego dnia piękny książę przyjdzie i ją pocałuje... Dawno, dawno temu był sobie książę, który marzył, że pewnego dnia piękna księżniczka przyjdzie i ją pocałuje on... I tak spotkały się te dwie ropuchy... Czy bohaterowie tego dowcipu kogoś Wam przypominają?... Dokładnie nikogo?... Ale mi przypominają wielu ludzi, którzy "poszukiwali" całe życie... Kto? Oczywiście specjalnie dla nich przeznaczony partner... W dzieciństwie małe dziewczynki marzą o szlachetnym, blond (możliwe opcje), niezniszczalnym przystojnym mężczyźnie, który uratuje je „z niewoli” (w rodzinie rodzicielskiej lub w „ szare” nudne życie) i weźmie je za żonę i zaopiekuje się nimi do (synchronicznego!) końca ich dni… W świecie różowych pokoików dla dziewcząt, pluszowych zabawek i domków dla lalek takie marzenia wydają się bardziej realne niż kiedykolwiek ... Dojrzewszy i popełniwszy kilka błędów, zaczynają marzyć o „prawdziwym mężczyźnie”, „dla którego jak za kamienną ścianą”… Tylko że jakoś nie spieszy się z ich znalezieniem… Czy myślisz, że to tylko sny dziewcząt? W każdym razie. Gdzieś w życiu Książę Czarodzieje wędrują po okolicy w poszukiwaniu księżniczek, które muszą uratować. Ale żadna prawdziwa dziewczyna nie spełnia ich listy wymagań. Spotykają się wszelkiego rodzaju „brzydkie” i „suki”... Teraz, gdyby tylko wiedział na pewno, że następny wybrany jest dokładnie takim idealnym partnerem, jakiego potrzebuje. Przecież poprzednia okazała się taka nie jest i dwie poprzednie też, a pierwsza 10 też była jakoś niezbyt dobra”... Jeśli przedmiot ich poszukiwań nazwiesz Księciem z Bajki lub Księżniczką, będą strasznie urażeni... Że są mali czy coś, żeby tak do nich mówić? U nich wszystko jest poważne. Szukają „bratniej duszy” (czytałeś Platona?), „bratniej duszy” lub idealnie dopasowanego partnera (na przykład „podwójnego”)... Mówią, że jeśli go znajdziesz (a on, najwyraźniej dobrze się ukrywa), wtedy nie ma potrzeby się dopasowywać, wszystko będzie dobrze od razu, na zawsze... Ach, to fatalne spotkanie z właściwą osobą... To marzenie przywoływało nas od dzieciństwa, opowiada się o tym bajki, jest aktywnie „nadawane” przez przemysł filmowy, literaturę i pocztę pantoflową ” Przecież gdzieś, kiedyś, z kimś to na pewno się wydarzyło... Najważniejsze to poczekać i uwierzyć. Gdy znajdziemy idealną osobę, samotność, ból i strach znikną na zawsze. Ta właściwa osoba od razu nas zrozumie i pokocha, zawsze będzie traktowała nas z najgłębszym szacunkiem i wrażliwością, nie musi nic mówić o swoich pragnieniach, rozumie wszystko „bez słów” i czegokolwiek sobie życzymy, chce tego samego.. ..Możemy na Nim polegać we wszystkim, bo zostaliśmy dla siebie stworzeni i całe nasze życie było tylko przygotowaniem do tego spotkania... Niektórzy spędzają życie na niekończącym się oczekiwaniu lub „testowaniu” (ale jaki to fascynujący proces: „ znaleziony-zagubiony-znaleziony” – ale nie, znowu się myliłem…”). Dopóki człowiek nie dokona wyboru, żyje w świecie nieograniczonych możliwości, ale tak naprawdę nie żyje, „nie manifestuje się”, pozostaje osobą niewidzialną. Na przykład sprowadza całą osobowość swojego partnera do występu jedną funkcję lub woli beznadziejnie zakochiwać się w „obiektach niedostępnych”: terapeutach, małżonkach itp., nigdy nie decydując się na prawdziwy związek. Żyje w „wieży marzeń”, nawet nie próbując dowiedzieć się, na ile ukochana osoba odpowiada jego fantazjom na jego temat. Łatwiej oczywiście kochać idealizację... Takich ludzi otaczają wizje i marzenia, a nie ludzie... Inni wręcz przeciwnie, od młodości obsesyjnie dążą do małżeństwa, z pasją marzą o wejściu w związek” uświęcone przez niebo” i gdy tylko znajdą odpowiedni przedmiot (?), natychmiast „owijają go kocem swoich projekcji”… i ciągną do ołtarza… A potem, gdy już dorosną, żartują takie są pierścieniepoczątkowy wynik między panną młodą a panem młodym: 0:0 lub sprawdzenie granatów. Oznacza to, że ślub, według tej wersji, jest początkiem wojny, w której każdy z małżonków z pewnością podłoży sobie granat. Lub opcjonalnie pierścienie to kajdany i kajdanki... Dla jednych pierścień wszechmocy, dla kogoś w parze - niewolnictwo... Czego chciałeś? Nawet w bajkach po weselu jest napisane: „Koniec”. Ale wszystko zaczęło się tak pięknie... Panna młoda w zwiewnej białej sukni, wzruszająco poważny pan młody, kwiaty, walc weselny przy brzęku kryształowych kieliszków, zawstydzone „tak” w odpowiedzi na pytania o wierność, obrączki - symbol nieskończonej miłości, która nie ma „początku i końca”… W dniu ślubu Panna Młoda patrzy na Pana Młodego i myśli: „Nadszedł ten dzień, o którym tak długo marzyłam moje życie. Mój narzeczony jest mądry, seksowny, silny...I dlaczego ludzie tak mówią: Czy małżeństwo to trudny sprawdzian? Może po prostu nie wiedzą, jak wybrać partnera. Ale jestem pewna, że ​​wybrałam właściwego! ” Pan młody patrzy na pannę młodą z dumą i myśli: „Jest piękna, wiem, że mnie rozumie. To jest taka kobieta, o jakiej zawsze marzyłem. Nie rozumiem, dlaczego inni mężczyźni tak narzekają ich żony. Mój ukochany jest wyjątkowy, inny niż inni”. Na weselu obecni są także rodzice pary młodej. Matki płaczą z radości. A może nie tylko z radości... Może pamiętają dni swoich wesel - przecież wtedy też wyglądali na szczęśliwych... Dokąd to wszystko poszło? Ich łzy są nie tylko przejawem radości, ale także śladem goryczy, która rodzi się z utraty nadziei i marzeń... Modlą się, aby dla ich dzieci wszystko potoczyło się inaczej... Dlaczego więc relacja między mężczyzną a kobieta, początkowo pełna różowych oczekiwań i obietnic, stopniowo zamienia się w koszmar, staje się brutalną walką o władzę, a może zamienia się w zimną obojętność? A dlaczego niczego się nie uczymy i powtarzamy w kółko te same bolesne scenariusze? Co niszczy relacje? Wśród wielu powodów jedną z głównych jest próba zrekompensowania w relacji z partnerem braku rodzicielskiej miłości i akceptacji. Na przykład pod nieobecność jednego z rodziców (Ilu rodziców wychowuje się obecnie w rodzinach pełnych?), kiedy nie ma prawdziwego pomysłu na związek między mężczyzną i kobietą, fantazja jest nieograniczona, a partner musi nadrobić wszystko, czego nie dał, „rozpuszczony w przestrzeni i czasie” rodzic, zaspokoić wszystkie potrzeby naszych dzieci... A może rodzic był, ale nigdy nie udało nam się „przeczekać” (?) na jego kochać... („osiągnąć” (?), „zarobić” (?)) Problem w tym, że wchodząc w związek (w tym małżeństwo) część z nas „zapomina” o oddzieleniu się od rodziny rodzicielskiej i nieświadomie tego oczekuje. partner je „zaadoptuje”. I nawet jeśli trudno o cokolwiek winić rodziców, np. mężczyzna miał najwspanialszą matkę na świecie, to kto może ją przewyższyć? Ta „wybrana” zazwyczaj szuka kobiety, która podobnie jak jej matka jest Nie puści swego podziwu przez całe życie spojrzeniem. Od swojej dziewczyny będzie wymagał bezwarunkowej miłości, wyrzeczenia i oddania. Przyzwyczaił się do tego, że jego matka (czyt. kobieta) zawsze zaspokajała jego potrzeby i pragnienia, przewidywała każdą jego zachciankę, spełniała każdą jego zachciankę... Całe jej życie było podporządkowane wyłącznie synowi. Przyzwyczaił się do tego że kobieta powinna chronić go przed wszelką negatywnością i dyskomfortem. Nie umie znosić, czekać, nie rozumie, jakie są ograniczenia i zakazy. Dorastał fizycznie, ale psychicznie pozostał na poziomie małego dziecka. Dlaczego jego dziewczyna miałaby okazywać „matczyną opiekę”? W końcu ten mężczyzna nie jest jej dzieckiem. Ponadto ona sama może mieć taki sam stan psychiczny. Jest maleńka, potrzebuje dobrego, życzliwego taty, bo w jej mniemaniu „miłość” obiecuje jej spełnienie wszystkich marzeń. Nie potrzebuje drugiego dziecka w rodzinie, potrzebuje kogoś, kogo będzie mogła pociągnąć rękawie w każdej chwili: „Przerażam się (niespokojny, niespokojny)” i słyszę w odpowiedzi: „Wszystko w porządku, kochanie, jestem z tobą. Wszystko będzie dobrze. Zajmę się tym...” Jestem twoją matką. Ty do mnie -tata. Budujemy dom z piasku. Morze podnosi się na tylnych łapach. Wiatr macha ogonem. Słońce liże mokre policzki. Tato, powinniśmy kupić szczeniaka? Ściany są niezawodne. Wieże są wysokie. I tyle piasku!.. (V. Pavlova) Jeden z klasyków terapii rodzin, K. Whitaker, twierdził, że w przypadku małżeństwa „zgodność między partnerami jest absolutnie kompletna. Nie chodzi tylko o to, jak małżonkowie uzupełniają się teraz, ale także o to, jak każdy postrzega siebie pod kątem rozwoju swojego związku. Przy wyborze partnera bierze się pod uwagę to, jak dobrze pasuje on do mojej depresji lub mojego sadyzmu i tyle jest niezbędny do kołysania małżeństwa. Nie należy wierzyć nikomu, kto twierdzi, że ożenił się dla kariery lub dlatego, że był pijany. Komputer w naszej głowie składający się z miliardów komórek wybiera inny, w pełni sobie odpowiadający, z którym może się połączyć... Nawet jeśli „przed tobą stoi alkoholik - mały chłopiec i w dodatku głodny . Ożenił się z odpowiedzialną kobietą, kochającą i troskliwą. Zastanawiacie się: jak udało jej się skontaktować z taką osobą? On jest jak czterolatek ze swoją wieczną butelką, a ona wygląda całkiem dorosle. Pozostań w ich pobliżu częściej. Okazuje się, że ona też jest czteroletnią dziewczynką! Czteroletnia córka mamy opiekuje się młodszym bratem. Przez resztę życia pozostawała funkcją, nie stając się osobą. Jest niekończącą się serią ról. On jest dzieckiem, ona jest funkcją, ale nie ma ludzi! Im więcej pracuję z małżonkami, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że wiek emocjonalny męża i żony jest taki sam” („Nocne refleksje terapeuty rodzinnego”). Można polemizować z Whitakerem (który, notabene, żył pół roku). wieku w małżeństwie), na szczęście istnieje wiele teorii na temat wyboru partnera, ale istota pozostaje ta sama – czasami dorastając „przeskakujemy pewne stopnie (rozwoju) – żaden krok nam tego nie wybacza” (F Nietzsche). Ucieczka od (od) związków jest ucieczką od rozwiązywania problemów wieku. Próba „połączenia” dwójki dzieci „w jednego dorosłego” nie prowadzi do niczego dobrego. W fantazji rzutujemy na partnera nasz pomysł tego, jaki powinien być. Żyjemy w nadziei dokładnie do czasu, gdy nasze Wewnętrznie Traumatyczne Dziecko zacznie domagać się „swojego”… „Każdy z nas ma koszyk, w którym przechowuje te potrzeby, które nie zostały zaspokojone w dzieciństwie. Z reguły ten koszyk pozostaje głęboko w piwnicy naszej duszy, a my o tym zapominamy, właściwie nawet nie zdajemy sobie sprawy, jaka jest taka potrzeba, ale stan miłości zdaje się wyciągać z koszyka wspomnienia , a wraz z tymi wspomnieniami przychodzą wszystkie zapomniane i odłożone „na przechowanie” aspiracje bycia kochanym. I tak nieświadomie robimy krótką wycieczkę do naszej „piwnicy” i zaczynamy szukać koszyka. Po znalezieniu jej mówimy: „No cóż, ona (lub on) mówi, że mnie kocha”. Sprawdźmy to teraz. Spróbujmy z potrzebą nr 8 (potrzeba nr 8 nie jest zbyt duża). Ponieważ jest to naprawdę niewielka potrzeba, nasza bliska osoba najprawdopodobniej chętnie ją zaspokoi. W końcu po to jest miłość, prawda? Wtedy z kolei nasz ukochany sięga do swojego koszyka i wyciąga jedną ze swoich potrzeb. Ta gra może trwać dość długo. Im bardziej znajoma staje się „ścieżka” do koszyka, im bardziej oswajamy się i przyzwyczajamy do naszego partnera, tym pewniej rosną nasze oczekiwania. W końcu całe życie spędziliśmy czekając, aż nasze potrzeby zostaną zaspokojone. A potem zaczynamy zaspokajać większe i bardziej znaczące potrzeby; a nasz partner robi to samo w zamian. „Bezwzględnie potrzebuję, żebyś był ze mną cały czas” – żąda partner zależny, a partner niezależny: „Chcę, żebyś dał mi przestrzeń, której potrzebuję, ale nie musisz (-) wyjeżdżać ani spotykać się Z kimś innym. Przychodzi taki moment, kiedy nasze Dziecko w panice nakłada na bliską osobę obowiązek zaspokojenia wszystkich potrzeb, których nie zaspokoili rodzice. Wtedy zaczynają się trudności. W głębi duszy wierzymy, że miłość wymaga zaspokajania potrzeb, a drugi powinien chronić nas przed wszystkimi naszymi lękami i bólem. To jest tomiłość, myślimy. Dwoje nieprzytomnych Dzieci, każde z własnymi lękami, potrzebami, wymaganiami i oczekiwaniami, wchodząc w interakcję ze sobą, tworzy kompletne piekło. Te dwa zranione, potrzebujące Dzieci stają twarzą w twarz ze sobą. Nie potrafią zrozumieć i zaspokoić swoich potrzeb. Podchodzą do siebie nie ze słabością, ale z żądaniem” (Thomas Trobe). Co dzieje się dalej? Rozpoczyna się walka o to, kto w tej parze zdobędzie pozycję dziecka, a kto zostanie zmuszony do pozycji rodzica. Często środkiem tej walki okazuje się choroba: partnerzy rywalizują ze sobą o to, który z nich jest „bardziej chory”, a zwycięzca otrzymuje nagrodę – upragnioną pozycję „dziecka w rodzinie”, a przegrany – obowiązki rodzica... W walce o zaspokojenie swoich potrzeb wykorzystujemy wszystkie strategie „nabyte” (wypracowane) przez Dziecko do tego czasu… „Strategie to wzorce zachowań, których Nasze Dziecko nauczyło się wysiłkiem aby osiągnąć niedostępne pożądanie. To są nasze mechanizmy przetrwania. Są to zachowania, których nauczyliśmy się w przeszłości, ale nieświadomie stosujemy je w teraźniejszości. (Thomas Trobe). Przyjrzyjmy się bliżej strategiom opisanym przez T. Trobe: Strategia nr 1: „Młot” – żądanie i obwinianie. Kiedy nie otrzymujemy tego, czego chcemy, nasze Wewnętrzne Traumatyzowane Dziecko wpada w szał. obwinia i żąda. Za wszelką cenę stara się postawić na swoim: „Zasługuję na to, chcę tego teraz i nie interesują mnie Twoje potrzeby ani wymówki”. Jego agresję podsyca wściekłość Dziecka, które zostało wykorzystane, zignorowane, napadnięty, upokorzony lub znieważony. Za oskarżeniem kryje się żądanie, aby drugi natychmiast się zmienił. Kiedy używamy „Młota”, powoduje to u innych agresję odwetową, zamykają się, wycofują z kontaktu, co z kolei zwiększa panikę naszego straumatyzowanego Dziecka i „Młota”. ” staje się jeszcze bardziej intensywny. Kiedy używamy Młota, odczuwamy pewną satysfakcję, że chociaż możemy wyrazić siebie mocą. Ale dopóki ta energia jest wykorzystywana nie tylko do ekspresji, ale w celu wywarcia wpływu na inną osobę, jest to strategia nr 2: „Przynęta” – manipulacja. Dziecko w panice żyjące w ciele dorosły, jest bardzo pomysłowy i wykorzystuje wszelkie możliwe metody manipulacji. Manipulujemy poprzez pieniądze, miłość, seks, inteligencję, władzę, wiek, poczucie winy, introspekcję, uznanie lub troskę. Manipulujemy, obrażając się, gwałtownie zrywając kontakt lub udając, że nic nas nie obchodzi lub nie potrzebujemy. Uczymy się tego od dzieciństwa, bardzo wcześnie uczymy się, że szczerość i bezpośredniość nie pomagają nam osiągnąć tego, czego chcemy. Niestety z biegiem czasu nasze zachowania manipulacyjne stają się nieświadome i nie rozpoznajemy ich. Inni widzą naszą tendencję do manipulacji i wycofywania się, aby się chronić. Nasze Dziecko czuje się jeszcze bardziej opuszczone i przestraszone... Strategia nr 3: „Sztylet” – strategia zemsty Kiedy zostaniemy zranieni, możemy natychmiast na to zareagować. Częściej jednak jesteśmy zbyt zszokowani, „zmiażdżeni” i upokorzeni, aby zareagować od razu. Zakładamy więc maskę, która pokazuje, że jest nam to obojętne i chowamy urazę „do magazynu”. Wewnętrznie nie uspokoimy się, dopóki nie przywrócimy bólu. Możemy zemścić się bezpośrednio, na przykład poprzez karę, nagłe wycofanie się, upokorzenie lub sarkazm. Możemy to zrobić pośrednio, organizując coś, co rani drugą osobę. Zemsta może trwać latami, ale nasze zranione Dziecko jest mściwe jak wąż Nie zawsze można zemścić się bezpośrednio na sprawcy, a czasami, nie zdając sobie z tego sprawy, zaczynamy mścić się na bliskich za zniewagi z dzieciństwa.” weź ogień” za wszystkie nasze „zakopane” żale z przeszłości. Strategia nr 4: „Błagająca miska” Kiedy wpadamy w rozpacz z powodu niemożności otrzymania miłości, rezygnujemy z dalszych prób zachowania godności i zaczynamy żebrać. .. Im bardziej błagamy, tym gorzej się czujemy. Niektórzy z nas nabrali zwyczaju „żebrania”… Jednocześnie zawsze tego oczekujemyzostaniemy odrzuceni. Niestety, to przekonanie zwykle wywołuje dokładnie taką reakcję, jakiej się boimy. Redukujemy się do żebraków i właśnie dlatego inny nas odpycha... To prowadzi nas do jeszcze większej rozpaczy... Strategia nr 5: „Przewrócona żebracza miska” – Alienacja Kiedy to wreszcie zrozumiemy nie możemy zmienić drugiego, odczuwamy głęboką beznadziejność sytuacji i udajemy się do naszego „schronienia” – swojskiej, bezpiecznej, izolowanej przestrzeni wewnątrz. To tutaj się wycofujemy, gdy zawiodą wszystkie strategie. Blokujemy wejście dużym kamieniem i czujemy się samotni. Alienacja tak naprawdę niczego nie rozwiązuje. Nie możemy żyć bez miłości. Jeśli się poddamy, wpadniemy w głęboką depresję lub cynizm. Większość z nas pozostaje przez jakiś czas wyobcowana, ale ponieważ nasza potrzeba miłości jest przytłaczająca, w końcu wychodzimy z ukrycia i próbujemy ponownie. Trwa to do czasu, aż znów nie dostajemy tego, czego chcemy. Następnie ponownie uciekamy się do strategii. Oni nie pracują. Wycofujemy się... Całkiem ponury porządek. A jednak robimy dokładnie to, bo nie wiemy, jak zrobić inaczej... Jak pozbyć się strategii Niezwykle trudno jest dostrzec własne strategie? Atakujemy agresją fizyczną, werbalną lub seksualną, ale zazwyczaj nie widzimy, że nasze zachowanie jest podparte „paliwem” urazy z przeszłych ran i panicznego strachu, że nie dostaniemy tego, czego desperacko potrzebujemy, dlatego uważamy, że nasze zachowanie jest w pełni uzasadnione, i do tego ostatniego bronimy jego trafności i adekwatności. Spróbuj zrozumieć, jakie są Twoje ulubione strategie? Po które się sięgasz, gdy chcesz zaspokoić konkretną potrzebę? Przyjrzyj się uważnie: co robisz, gdy czegoś chcesz? Co robisz, gdy nie dostajesz tego, czego chcesz? Czy istnieje inny sposób na zaspokojenie potrzeb bez uciekania się do strategii? Jak dokładnie? Jeśli nic nie zmienimy w swoim zachowaniu, nasze potrzeby miłości będą chronicznie niezaspokojone i wówczas możliwych jest kilka opcji rozwoju wydarzeń: 1. Rozczarowanie partnerem, który nie sprostał naszym oczekiwaniom. Szukaj bardziej odpowiedniego partnera, gdy tylko pojawią się trudności i konflikty, złudzenia znikają i pojawia się rozczarowanie. Wtedy zamiast zobaczyć, nad czym sami musimy popracować, obwiniamy „innego” za to, że nasze oczekiwania nie zostały spełnione. Głos w nas mówi: „Jeśli pojawi się konflikt, czas się rozstać. Problemy oznaczają, że nie pasujecie do siebie i po prostu jesteście z niewłaściwą osobą. Kłótnie, kłótnie i próby rozwiązania czegoś to tylko strata czasu. Nie ma nic do decydowania; czas znaleźć kogoś innego. Relacje nie muszą być trudne ani być walką. Właściwa osoba zaspokoi wszystkie nasze potrzeby.”2. Wyparcie i fałszywa samowystarczalność Po doświadczeniu rozczarowania w związkach dochodzimy do wniosku: „Czas porzucić nadzieję na spotkanie kogoś, kto będzie w stanie Cię zaakceptować, zrozumieć i pokochać. Wygląda na to, że to nigdy nie nastąpi. Nikt nie zadba o Twoje potrzeby lepiej niż Ty sam. Zaakceptuj swoją samotność, bo takie jest życie. Możesz o siebie zadbać. Nie ma niczego, czego nie mógłbyś sobie dać, a to uchroni cię przed wieloma trudnościami. Jeśli zakochasz się w kimś ponownie, w końcu znów poczujesz się zawiedziony i samotny. Co oznacza ten rodzaj życia zwykle prowadzi? „Unikając strachu przed otwarciem się na nasze potrzeby, zaprzeczamy, że w ogóle je mamy. Żyjąc w kokonie obrazów siebie, całą swoją energię poświęcamy na kontrolę. Z dumą nazywamy siebie Niezależnymi (a dokładniej „Antyzależnymi”). Z reguły „podtrzymujemy” fantazję, że z uzależnieniami można żyć opierając się wyłącznie na sobie. Na przykład ciągnie nas do ciągłej pracy, alkoholu, narkotyków, seksu itp. Iluzja samowystarczalności chroni nas przed lękami równie skutecznie jak romantyczny sen. Ukrywa nas w izolacji, gdzie nigdy nie musimy przyznawać się do strachu lubstawić mu czoła. I dopóki nie wyjdziemy z izolacji i nie odważymy się do kogoś zbliżyć, strach nie powstanie. Ceną, jaką płacimy za tę pozycję, jest brak kontaktu z własną wrażliwością. A jeśli nie czujemy się bezbronni, nie możemy mieć w życiu miłości” (T. Toub).3. Świadomość obwiniania: Następną iluzją jest to, że zawsze wszystko jest winą drugiej osoby. Problem zawsze leży poza nami: winne jest środowisko lub sytuacja jest niewłaściwa. Tak czy inaczej nie możemy lub nie chcemy zobaczyć, za co sami jesteśmy odpowiedzialni. Ale inna osoba lub sytuacja jest tylko naszym lustrem. W ogniu rozczarowania lub frustracji niemal instynktownie zaczynamy obwiniać sytuację, zamiast skupiać się na bólu. Dlaczego nie? Tak wygodnie jest obwiniać się, zamiast odczuwać ból. Nasze relacje niszczeją niemożność przejścia prób i trudnych okresów w życiu, ponieważ wielu z nas żyje w złudzeniu, że wspólne życie to niekończące się wakacje, naturalna kontynuacja uroczystości weselnej. ... „Och, obróć mnie, zakręć” – myśli panna młoda, „Och, pocałuj mnie, pocałuj mnie” – powtarza pan młody… Ale nieuchronnie nadchodzi moment, kiedy początkowa miłość „przygasa”, moment oczarowania mija i trzeba zejść z nieba na ziemię... Po miesiącu miodowym czyli „okresie bukietów cukierków” zaczyna się codzienność. A codzienność to substancja, która często miażdży romantyczne uczucia, pozostawiając jedynie nudę i niekończące się zmęczenie... A potem dla nowożeńców lub naiwnych kochanków relacje często zamieniają się w okrutne objawienie... Partner - Książę z bajki? Partner – Piękna Księżniczka? Tak czy inaczej, czy nie chcesz Hrabiego Drakuli i Czarownicy? Nawet jeśli ten pierwszy ma arystokrację, maniery i zamek, to z pięknem drugiego trudno polemizować. Budząc się z namiętności, kochankowie rozumieją, co to znaczy spróbować przetrwać u boku osoby, która nigdy nie dojrzała i może żyć „tylko kosztem zasobów innych ludzi, stopniowo wysysając z ciebie krew i odbierając ci siły witalne”. ..Oczywiście przesadzam, ale, Tak niektórzy klienci opisują swoje doświadczenia wspólnego życia, choć oczywiście relacje nie muszą przypominać „gier o przetrwanie”… Tak naprawdę miłości nie da się znaleźć i zachowane, dopóki nie zmierzymy się ze swoimi lękami i nie zaczniemy z nimi pracować. Do tego czasu nasze historie miłosne pozostają jedynie sposobem na uniknięcie konfrontacji z nimi. Możemy latami dźwigać ciężar wszystkich niezaspokojonych potrzeb, zaprzeczając im lub minimalizując je i w dalszym ciągu nieświadomie oczekiwać, że pewnego dnia zostaną one spełnione. Błogosławieni wierzący. Z reguły ścieżka życia każdej osoby sugeruje, że prędzej czy później nadchodzi moment, w którym trzeba uwolnić się od dziecięcych fantazji z ich „bajkowymi bogami” (postaciami rodziców, którzy będą pocieszać i chronić) i przejść przez pustynię rzeczywistości pełen wędrówek, przeszkód, rozczarowań, samotności, zysków, strat i prób. I tutaj nie możemy już ukrywać się w wyimaginowanych zamkach w powietrzu – musimy spojrzeć życiu w twarz, a ta twarz nie zawsze jest przyjazna. Może komuś się poszczęści i znajdzie oazę, ale wokół niej wciąż panuje ta sama surowa rzeczywistość. I tak idziemy przez tę pustynię, wolni od złudzeń, mając w sobie utracony raj dzieciństwa, ze zwodniczą nadzieją na osiągnięcie w końcu szczęścia, które jak się okazuje dla każdego jest inne... Nie każdemu udaje się przejść tę drogę i poznać niezawodnego towarzysza podróży, bo wspólne życie wymaga przede wszystkim porzucenia fantazji o idealnym „indywidualnym raju”, gdy jest się numerem 1 w życiu… Jak każda strata, rozstanie się z dziecięcymi złudzeniami (o własnej wyłączności i wszechmocy) ) to mała śmierć... Coś w Tobie umiera, gdy w Twoje życie wkracza utrata naiwności i egoizmu... „Miłość to stan, w którym możesz być bardziej sobą dzięki drugiej osobie, która także jest sobą” (K. Whitaker ). Prawdziwa intymność oznacza, że ​​partnerzy nie dążą do wzajemnego doskonalenia się, ale uczą się aprobować i).