Jedną z podstawowych zasad naszego wychowania jest odmowa karania „Ale jak?!” Wtedy nie będą cię słuchać…” To znany komentarz, na który można odpowiedzieć tylko uśmiechem… Szacunek jest o wiele ważniejszy od posłuszeństwa. My, jako psychologowie i psychoterapeuci, pracujemy z dorosłymi . A wiążą się z różnymi problemami... które w zdecydowanej większości przypadków mają wspólne korzenie: wstyd, strach, poczucie winy. To najbardziej destrukcyjne uczucia dla psychiki. A jednocześnie właśnie to wpajamy dziecku, gdy je karzemy. Wydaje nam się, że postępujemy słusznie, „w sposób uczciwy”: skoro tak robimy zrobił coś złego, musimy za to odpowiedzieć - w tym sensie, że w ten czy inny sposób „poczujemy”, że się mylił… Inaczej kiedyś, w odległej, odległej przyszłości… Strasznie boimy się zdjęć tego bardzo przyszłościowa: co będzie, jeśli nasze bezkarne dziecko wyrośnie na jakiegoś niekontrolowanego przestępcę? Lepiej teraz, gdy stawiamy kropkę nad „i” i pokazujemy mu, że wygłupy i popełnianie błędów jest niemożliwe, niedopuszczalne. Wszyscy rodzice życzą swoim dzieciom wszystkiego najlepszego, to fakt! Ale nie wszyscy wiedzą, że kara nie przynosi nic dobrego – ani dziecku, ani rodzicom; ani teraz, ani w przyszłości. Po pierwsze, jeśli, powiedzmy, zdeptano Ci nogę w tramwaju, zostałeś nieuprzejmie potraktowany, potem szef ukarał Cię grzywną w wysokości jednej czwartej pensji, a do tego bolała Cię głowa, to tak. raczej nie będzie tego dnia miły i życzliwy dla innych... Takie jest prawo - jeśli ktoś czuje się źle, źle się zachowuje. A jeśli jest szczęśliwy, jest to łatwe i przyjemne dla otaczających go osób. Czy ktoś naprawdę myśli, że dzieci są „ucięte z innego materiału”? A jeśli poczują się źle, czy będą czułe i posłuszne? Inteligentna osoba oczywiście nie będzie liczyć na tak niemożliwy paradoks. Dlatego ukarane dziecko to takie, które czuje się źle i będzie się źle zachowywać. Nawet jeśli teraz jest po prostu cichy i przygnębiony, burza negatywnych emocji, jakich doświadcza dziecko podczas kary (jakiegokolwiek rodzaju!) i tak powróci do swoich korzeni – tj. do „karania dorosłych”. Po drugie, każda rodzina ma swoje „priorytety”: gdzieś dzieci są bardziej przestraszone („No, słuchaj, skoro taki jesteś, oddam cię obcym w sierocińcu”, „jeśli to zrobisz, , będziesz, policja ci to zabierze”, „ale jedna dziewczyna też to zrobiła, a ona...”); gdzieś cię zawstydzają („no, nie wstyd ci! Taki już duży chłopiec…”), gdzieś cię obwiniają („zobacz, co zrobiłeś! Właśnie umyłem podłogę, mam posprzątać jeszcze raz?!”). Jest to wygodne ze względu na reakcję swojskości (tradycyjności). Ale każda konsekwencja w pewnym momencie staje się przyczyną i trzeba to zrozumieć: zastraszanie dziecka oznacza kształtowanie w nim negatywnych, samospełniających się przewidywań, tj. zaprogramuj go na nieszczęścia i niepowodzenia, nie tylko teraz, ale także w bardzo odległej przyszłości: jeśli zbuduje i wzmocni część jego osobowości odpowiedzialną za wszelkiego rodzaju „horrory”, wówczas sam sobie takie programy podaruje. Zawstydzanie dziecka oznacza, że ​​czuje się ono złe i „brudne”, niegodne (czegoś dobrego). Oznacza to zniszczenie jego relacji z własnym ciałem (przede wszystkim w sferze reprodukcyjnej, ale nie tylko). Wstyd jest przyczyną nerwicy seksualnej. A obwinianie dziecka oznacza wychowywanie ofiary, która będzie w dalszym ciągu prowokować innych do agresji, żądając kary za nieuniknione poczucie winy. Nie mniej ważne jest, aby dzieci uczyły się wszystkiego od swoich matek i ojców. A później zrobią z nimi dokładnie to samo, co kiedyś im zrobili. Tu nie chodzi tylko o zemstę, świadomą i nieświadomą, ale także o proste modelowanie. Pamiętać? Dzieci nigdy nie słuchają swoich rodziców, dzieci robią to, co robią ich rodzice. To nie tylko przestroga, ale także prosty klucz, jak budować piękne, ciepłe relacje z najbliższymi – dziećmi. Kochaj, szanuj, bądź uważny i cierpliwy - a otrzymasz to samo w zamian, pomnożone przez nieskończoną wiarę dziecka w rodzica... I jeszcze jedno, bardzo ważne. Dzieciństwo to czas, w którym zdobywamy zasoby na resztę życia. W tym zasoby państwowe. I