Kawa była pyszna i delektowałam się nią z zamkniętymi oczami, siedząc w miękkim fotelu. Nagle z potoku myśli wyrwał mnie dziecięcy jęk. Gdzieś bardzo blisko. Rozglądałem się, ale przez wysokie plecy nikogo nie widziałem. „Dziwne. Wydawało mi się…” – pomyślałem. Wracając na swoje miejsce, znowu w myślach odpłynąłem wewnętrznym statkiem ” – dźwięk nieznacznie wzrósł, po czym ucichł, aż był ledwo zauważalny dla ucha. Ludzie przechodzili obok, ale nikt się nie odwrócił. „To nie tak” – brzmiała druga myśl. Powoli wstałam i spojrzałam za siebie. Siedziała tam 2,5-3-letnia dziewczynka. Jęknęła całkiem cicho, powstrzymując się jak tylko mogła. Pięści są zaciśnięte, nie patrzy się w żadną stronę. To tak, jakby zamarła w miejscu i wcisnęła cały ból i strach w krzesło. Moje serce utonęło. Pierwsze co powiedziałam to: „Witam, mama lub tata zaraz przyjdą” – tak podpowiadał mi mój wewnętrzny głos, który od razu zakładał, że dziecko zostało przyniesione do kawiarni, usiadło przy pustym stoliku i zostało samo – albo aby otrzymać zamówienie lub umyć ręce, tata pojawił się jakieś pięć minut później. Spojrzał surowo na marudzącą córkę i powiedział chłodno: „Mówiłem ci, siedź cicho, nie zabawię długo”. I znowu zniknął. Moje serce znów się skurczyło. Nie mogę sobie nawet wyobrazić, co oznacza „nie na długo” dla trzylatka? Kiedy skończy się kreskówka? Czy to właśnie wtedy przelatuje ptak? Kiedy ta ciocia odejdzie? Czy dzieje się tak wtedy, gdy jęczy dwa lub trzy razy, czy kiedy? Dla dzieci takie pojęcia jak „jutro”, „teraz”, „tylko minuta” po prostu nie istnieją. Nie da się ich zmierzyć w świecie ich dzieci. Dziecko żyje tu i teraz. I po prostu nie odwołuje się do takich dorosłych koncepcji. Nie wiem, co to było dla dziecka, ale jej spojrzenie na podłogę wiele mówiło – przynajmniej dla mnie. Dziecko jest samo. Niczym wojownik stoi na straży pustego stołu i krzesła. Ważne, żeby tata przyniósł tacę i od razu usiadł przy stole. To jest wygodne. Dla mojej córki jest to test. Ból. Strach przed samotnością w nieznanym miejscu. Nieprzewidywalność (co jeśli tata nie wróci?). Często widzę, jak dzieci są porzucane, a nie dosłownie. NIE. Chociaż też widziałam takie osoby. Jak dzieci wtedy chwytają się za rękę czy nogę rodzica i maksymalnie się starają, żeby ją trzymać, i na chwilę, na minutę, na sekundę... Ze słowami.. .” Ty poczekaj tutaj, ja teraz..” i znikam za rogiem... Widząc to, zawsze mam ochotę za nim krzyczeć – „Nie zostawiaj swoich dzieci! Twoje dziecko w wieku 3-5-7 lat nie jest potrafi sobie poradzić z nadchodzącym lękiem przed nieprzewidywalnością”: - małe dziecko nie jest filarem kolejki, podczas gdy rodzice decydują się na robienie równoległych rzeczy na odległość... - małe dziecko nie jest opiekunem wolnych stolików w miejscach publicznych. miejsca... - dzieci też nie są lotniskami zapasowymi, rezerwatami... Dzieci naprawdę potrzebują ochrony, opieki i bycia blisko rodziców. Szczególnie wśród obcych, przy dużych skupiskach ludzi! Rodzicowi wydaje się, że nic się nie stanie, gdy zbiegnie na dół po mapę przychodni dziecięcej, a jego syn lub córka odważnie zaczną siadać i pilnować kolejki. Dziecko naprawdę jest tu jak wojownik, tylko wojna tutaj nie jest prawdziwa, ale wewnętrzna. Ze strachem. Dorastając, strach da o sobie znać... Poprzez poczucie własnej wartości, strach przed porzuceniem, lęk przed nieprzewidywalnością i chęć kontrolowania wszystkiego... Nie opuszczajcie swoich dzieci!