Od autora: Atak paniki to stan, który zwykle pojawia się nagle i często towarzyszą mu długie i nieskuteczne wizyty w gabinetach lekarskich. I jest to zrozumiałe, ponieważ główne objawy PA są związane z ciałem, a jednak przyczyna leży w naszej psychologicznej reakcji na obecne okoliczności. Dlatego potrzebne jest tutaj zintegrowane podejście zarówno medycyny, jak i psychologii, i oczywiście ważna jest wiedza o metodach pierwszej pomocy. - Pamiętacie starą kreskówkę o kojocie goniącym ptaka? Kojot pędzi szczytem grani, dociera do klifu i biegnie jeszcze przez chwilę, a potem nagle spogląda w dół i odkrywa, że ​​biegnie w powietrzu. „No cóż?” „Wiesz” – mówi. „Ja Zawsze zastanawiałem się, co by się stało, nie patrz w dół. Czy powietrze pozostanie takie samo, dopóki nie dotrze do przeciwnej krawędzi? Myślę, że bym został i myślę, że to samo przydarza się nam wszystkim. Biegniemy do przodu po urwisku, nie spuszczając wzroku z tego, co ważne, ale wtedy coś – jakiś strach, zwątpienie – zmusza nas do spojrzenia w dół. A potem zdajemy sobie sprawę, że biegniemy w powietrzu, ogarnia nas panika, odwracamy się i biegniemy z powrotem. A gdyby nie patrzyli w dół, po prostu biegliby na drugą stronę. Tam, gdzie kryje się to, co ważne. Jonathan Tropper „Księga Joego” Olesya, 32 lata „Kiedy schodzę do metra, nagle ogarnia mnie gorączka, duszno, nie mogę oddychać, serce mi bije. tak mocno, że mam wrażenie, że zaraz ze mnie wyskoczy”. Klatka piersiowa, całe moje ciało się trzęsie i pilnie muszę się wydostać. Poczucie katastrofy. Ten stan mnie przeraża i zazwyczaj nie wychodzę sam daleko”. Peter, 43 lata: „Ostatnio nagle, niespodziewanie, w biały dzień zacząłem czuć, że się duszę. Zdarzyło się to kilka razy w pracy i w samochodzie podczas jazdy. Stan jest taki, że pojawia się strach – teraz umrę. Zadzwoniłem po pogotowie, ale lekarz nie stwierdził niczego zagrażającego życiu, natomiast strach, że to się powtórzy, pozostał.” Dokładnie tak wielu opisuje swój stan, panikę powstającą bez wyraźnego powodu, na tle absolutnego zdrowia, któremu towarzyszy gwałtowne pogorszenie samopoczucia. Z takimi dolegliwościami ludzie często zgłaszają się na konsultację do psychoterapeuty, zwykle po nieudanych badaniach lekarskich i objawowym leczeniu farmakologicznym, z rozpoznaniem dystonii wegetatywno-naczyniowej, kardioneurozy, dystonii neurokrążeniowej. Wszystkie te diagnozy z reguły oznaczają zaburzenie paniki lub, jak zwykle mówią, atak paniki. Fizjologicznie atak paniki jest stanem związanym z nagłym uwolnieniem dużej ilości adrenaliny do krwi. Adrenalina jest hormonem kory nadnerczy, substancją biologicznie aktywną i biochemicznym katalizatorem reakcji na stres. Mówiąc najprościej, adrenalina jest hormonem strachu. Atak paniki jest rodzajem stanu „przedawkowania” adrenaliny, a charakterystyczne objawy ataku paniki są określone właśnie przez jej działanie, wywołując negatywną reakcję organizmu. Innymi słowy, atak paniki jest formą kryzysu współczulno-nadnerczowego. W związku z tym objawy reakcji organizmu na uwolnienie adrenaliny mogą w mniejszym lub większym stopniu objawiać się w następujący sposób: Zwiększona częstość akcji serca; i (lub) klatki piersiowej; przekrwienie (zaczerwienienie) twarzy; zawroty głowy; uczucie guza w gardle; trudności w oddychaniu (uczucie duszenia); uczucie gorąca lub zimna; pocenie się; lub marmurkowatość skóry, pulsowanie w głowie itp.); drżenie, uczucie „gęsiej skórki” „poczucie nierealności tego, co się dzieje. Dlaczego to się dzieje? Najczęściej jest to spowodowane nieprzereagowanymi, niedoświadczonymi uczuciami i emocjami. Oznacza to, że w swej istocie atak paniki jest fizjologicznym uwolnieniem się od urazów psychicznych i/lub doświadczeń, którym towarzyszy strach, którego doświadczyliśmy i wyparliśmy ze świadomości.Osoby o silniejszej woli są podatne na ataki paniki; nie mogą płakać, gdy doświadczają żalu, nie uśmiechają się, gdy ich serce jest ciężkie, celowo osiągają to, czego chcą, a nerwowe podekscytowanie, aby uporać się z tymi emocjami, które nie zostają zrealizowane, wylewa się w środku. pewnego pięknego dnia w formie ataku paniki, nawet bez wyraźnego powodu. Na tym polega w zasadzie specyfika tej nieprzyjemnej przypadłości. Całkiem możliwe jest pozbycie się ataków paniki, ale musisz być przygotowany na stawienie czoła problemom, które do nich doprowadziły. Powtarzające się ataki wskazują, że w Twoim życiu dzieje się coś, co przywraca Cię do stanu stresu i strachu. Aby się go pozbyć, ważne jest, aby zrozumieć, co Ci zagraża, a tutaj pomoc psychologiczna i wsparcie ze strony psychologa jest bardzo ważne. Pamiętaj, że nie jesteś chory na nic poza swoim strachem. Leczy się go psychoterapią, czasami z dodatkiem niewielkiej ilości leków. Jednocześnie w przypadku paniki można sobie pomóc, stosując się do poniższych zaleceń: 1. Pamiętaj, że uczucie paniki to tylko reakcja organizmu, która jest mocno przesadzona. Powtarzaj sobie lub napisz na kartce, którą zawsze będziesz mieć przy sobie: „Panika mi nie szkodzi, nic złego mnie teraz nie spotka”. Wyjmij go i przeczytaj ponownie. Jeszcze lepiej będzie, jeśli wydrukujesz sobie informacje, które wydają Ci się najbardziej uspokajające.2. Zauważ, co dzieje się teraz w Twoim ciele (w momencie paniki). Pozostań w teraźniejszości, zwolnij, spróbuj się zrelaksować. Odwróć się od myśli o tym, co może się przydarzyć, a co dzieje się z tobą tu i teraz. Skieruj swoją uwagę na otoczenie zewnętrzne, spójrz na to, co Cię otacza, opisz to na głos lub przypomnij sobie dziecięcą zabawę polegającą na tworzeniu krótszych słów z liter długiego słowa. (NIE Opieraj się (napisane na drzwiach wagonu metra): słoń, śpij, nos... spróbuj ułożyć więcej słów).3. Jeśli podczas ataku paniki zaczną Ci marznąć dłonie i stopy, spróbuj je rozgrzać, np. zawsze miej przy sobie coś ciepłego, jeśli jesteś poza domem, jeśli jesteś w domu, weź ciepłe kąpiele dla dłoni i stóp lub weź ciepłą kąpiel prysznic. Nalej sobie duży kubek ciepłego napoju (herbaty lub mleka z miodem, kakao lub naparem ziołowym) i pij powoli, małymi łykami, ogrzewając dłonie o filiżankę, dobrze jeśli za oknem znajdziesz piękny widok, coś co lubisz i pij uważnie, spójrz na przykład na drzewo, które Ci się podoba.4. W myślach wyobraź sobie swoją skalę paniki. (Może to wyglądać jak termometr lub liczby na tablicy wyników z podziałką od 1 do 10.) Świadomie wyobraź sobie, jak jego poziom spada.5. Staraj się świadomie rozluźniać mięśnie, weź kilka głębokich i spokojnych oddechów. (Wdech krótszy, licząc do 123, wydech dłuższy – 123456, bądź pewien!) Świadomie monitoruj swój oddech. Oddychaj równomiernie i miarowo, nawet jeśli chcesz oddychać częściej.6. Spróbuj nauczyć się technik relaksacyjnych i odwracających uwagę. Pomaga to pokonać strach. Jedną z najskuteczniejszych metod relaksacji jest Technika Progresywnego Relaksacji Mięśni Jacobsona. Technika opiera się na prostym fakcie fizjologicznym: po okresie napięcia każdy mięsień automatycznie się rozluźnia. Dlatego, aby uzyskać rozluźnienie mięśni ciała (co zmniejsza działanie adrenaliny), należy jednocześnie lub sekwencyjnie mocno napinać mięśnie. Można mocno napinać każdy mięsień przez 5-10 sekund, a następnie przez 15-15 sekund. 20 sekund skoncentruj się na powstającym w nim poczuciu relaksu: 1. Ręka robocza (prawa ręka, jeśli jesteś praworęczny, jeśli jesteś leworęczny, zacznij od lewej) i przedramię – w tym celu zaciśnij jak najmocniej pięść i zginaj rękę w dowolnym kierunku.2. Ramię robocze barku - zegnij ramię w łokciu i mocno dociśnij łokieć do ciała lub do najbliższej powierzchni - łóżka, podłokietnika itp..3. Lewa ręka i przedramię.4. Lewe ramię.5. Mięśnie górnej jednej trzeciej twarzy - unieś brwi tak wysoko i szeroko, jak to możliwe