Uśmiech w komunikacji jest wyrazem życzliwości, szczególnego zainteresowania tym, co zostało usłyszane i zaproszeniem do kontynuowania rozmowy Rozmówca, który na nas patrzy, czasem kiwa głową i uśmiecha się, wywołuje przyjemne uczucia: Zostałem wysłuchany, zrozumiał i zgodził się z tym, co zostało powiedziane. Jednak uśmiech we współczesnym świecie komunikacji wcale nie jest tak jednoznaczny. Przykład takiego błędnego postrzegania pięknie i artystycznie opisuje książka Irvina Yaloma „Leczenie na miłość”, rozdział „Dwa uśmiechy” http://www.igisp. .ru/klass/books/books /fragment/f1-21.shtmlCzasami uśmiechając się, staramy się złagodzić to, co się mówi, odwrócić uwagę od nieprzyjemnego tematu. Zdarza się, że w rozmowie na twarzy rozmówcy pojawia się uśmiech lub śmiech o smutnych lub nawet trudnych wydarzeniach. Brzmi znajomo? To częste zjawisko podczas spotkań z psychologiem. Mechanizm obronny psychiki, mówisz i będziesz miał rację. Co kryje się za niestosownym śmiechem lub uśmiechem? - Strach przed wystawieniem się śmiesznym w oczach rozmówcy lub byciem wyśmianym. Strach przed oceną przez innych Osoba zaczyna śmiać się z siebie i sytuacji, o której mówi. Jakby dając do zrozumienia rozmówcy: Sam rozumiem, jakie to zabawne - Sposób na rozładowanie wewnętrznego napięcia. Kiedy rozmowa dotyka bolesnych punktów duszy, czasem uśmiech lub ostry, nieoczekiwany śmiech pozwala rozładować napięcie układ nerwowy, złagodzić skurcze i wykonać wydech. Czasami śmiech zastępuje płacz. W tym przypadku śmiech jest długi i nerwowy, a nawet mogą pojawić się łzy - Metoda „grzecznego” sprzeciwu wobec tego, co zostało powiedziane. Deprecjonujący uśmiech – jako wariant protestu przeciwko temu, co zostało powiedziane. Jednocześnie nie można wyrazić niechęci do wiary w słowa rozmówcy, wyparcia słów psychologa i jego zaleceń. Istnieją ciekawe zjawiska śmiechu: śmiech w grupie ludzi powoduje, że człowiek chce instynktownie spójrz na tego, co lubi najbardziej (lub tego, które uważa za bliskie). Śmiech jest zaraźliwy społecznie. Oznacza to, że w grupie śmiejemy się ze śmiechu innych osób. I znacznie rzadziej będziemy śmiać się z podobnego żartu w pojedynkę. Niektórzy ludzie nie mogą przestać się śmiać, gdy inna osoba upadnie. Dlaczego? Wszystko zależy od neuronów lustrzanych. Te neurony lustrzane wydają się powielać wzorce aktywności mózgu spadającej osoby z filmu na YouTube do mózgu osoby oglądającej ten film. W ten sposób mózg obserwatora jest „łaskoczony” przez sytuację upadku (zwłaszcza jeśli widzi, że ręce i nogi obracają się w różnych kierunkach). Obserwator doświadcza nieświadomego pobudzenia układu nerwowego. Mózg pragnie trochę ulgi i reaguje śmiechem. Życzę więcej szczerych uśmiechów i śmiechu w komunikacji!