Granice osobiste oddzielają nas od świata, jest to granica warunkowa, w której kończy się „ja”, a zaczyna inne. Nasze granice są ściśle powiązane z naszymi uczuciami, myślami i pragnieniami. Ściśle mówiąc, granice osobiste to po prostu zrozumienie tego, kim jestem, kim jestem, co jest dla mnie akceptowalne, a co nie. Rozważmy idealną opcję, graficznie wygląda to tak: Związek wygląda następująco: Teraz spójrzmy, co dzieje się w rzeczywistości. Ale w rzeczywistości dzieje się tak: kiedy się rodzimy, nie mamy osobistych granic. Człowiek jest najbardziej zależnym od matki stworzeniem na świecie; mały koń lub antylopa rodzi się od razu, ale mały człowiek nie ma nic. Dziecko jest całkowicie zależne od osoby dorosłej, od matki i dlatego znajduje się z nią w całkowitej psychologicznej fuzji. Jego życie, jakość jego życia (w końcu pamiętamy, że dziecko, nawet jeśli jest najedzone, ma też inne potrzeby, a dwójka dobrze odżywionych dzieci nie jest równie szczęśliwa) zależy wyłącznie od innych, których dziecko nie ma początkowo oddzielony od niego samego; dla niego cały świat jest kontynuacją jego samego. Co więcej, gdy człowiek dorasta i nawiązuje kontakty towarzyskie, zaczyna rozumieć, że gdzieś fizycznie i psychicznie się kończy, że istnieją ograniczenia jako takie, a zwłaszcza dla niego. Ale od tego momentu zaczyna się odczytywać kluczowy punkt kwestii granic - nie wszyscy to rozumieją i nie zawsze, czy to w ciągu życia, czy w dzieciństwie. Z psychologicznego punktu widzenia skrajnością w kwestii granic jest symbioza (fuzja) jako forma relacji, w której człowiek nie rozumie, że jego psychika musi w pewnym momencie „skończyć się”. Te. osoba, która nie jest świadoma własnych potrzeb i pragnień, a potrzebuje psychiki drugiego człowieka jako swego rodzaju latarni. Drugą skrajnością jest skrajny egocentryzm (czasami sadyzm), gdy człowiek po prostu nie rozumie, że w pewnym momencie się skończył i są inni. Te. osoba, która nie uznaje i nie szanuje granic innych ludzi, podporządkowując je swojej woli i pragnieniom. Obie skrajności mają swoje przejawy, bez względu na to, ilu ludzi jest na planecie. Dla waszego zrozumienia, oto kilka przykładów przejawów relacji symbiotycznych: Wyraźne, oczywiste przejawy. Żona (w każdym wieku) omawia z matką kwestie życia intymnego ze swoim mężem. Mężczyzna stawia matkę ponad swoją żonę. Zaczynając od „moja mama lepiej gotuje”, „co moja mama zrobiłaby źle”, kończąc na kompletnej koalicji matki i syna, dla których synowa nie jest wystarczająco mądra/dobra/gospodyniowa… Zastąp dowolne z twój wybór Nieoczywiste, nieoczywiste przejawy Żona skarży się matce, jaki ma męża, nie jest dobry w żadnej odmianie. Nie w celu kompetentnej porady, ale dlatego, że tak jest przyjęte. To prawda, że ​​nie miała zbyt dobrego męża, więc dzieli się swoim kobiecym udziałem z matką. Krewni „dla dobra” mocno ingerują w sprawy rodzinne I tak dalej, przykładów może być wiele. Wiąże się to z granicami osobistymi w najbardziej bezpośredni sposób – wszystko zaczyna się od siebie. Jeśli dana osoba nie rozumie, gdzie się kończy, nie można zrozumieć, gdzie zaczyna się i kończy jego rodzina. Jaką wyjątkową osobą jest ta, która nie rozumie, czego chce i czego chcą otaczający ją ludzie? Rozważ rzeczywistość przedstawioną na diagramie: Na przykład zawsze czuję się winny, jeśli odpocznę po dniu pracy, zamiast zająć się domem, ponieważ moja mama nie mogła przestać, dopóki nie zjadła ostatniego talerza lub nie mogła odpocząć, dopóki podłoga nie została ukończona trzykrotnie zamiatany. Czuję się winny, tak mi się wydaje, ale rozumem nie zgadzam się z tym poczuciem winy, cały dzień pracowałem, czy mam prawo odpocząć? Albo inny przykład, krewny, który ma nawyk nie spłacania długów znowu prosi o pożyczkę, a ja sam wydaje mi się, że pasożytnictwo nie jest dobre, ale nie mogę odmówić, bo u nas jest to w zwyczaju. Żal mi mojej starszej mamy, która chwyta się za serce za każdym razem, gdy ja i moja żona wyjeżdżamy dalej niż do daczy, więc jestem tu od 10 lat, nie spędzałem wakacji za granicą. Motyw jest dobry, naprawdę kocham moją matkę i nie chcę, żeby czuła się źle, ale to tylko niuans, wszystkie powyższe sytuacje łączy przynajmniej nieobecność/