Od autorki: Czasem, obserwując ludzi, dochodzi się do przydatnych odkryć, którymi chce się podzielić. Wiele dzieci nie lubi obcinania włosów. Po pierwsze dlatego, że muszą siedzieć, a nie biegać. Po drugie, to nie jest gra i oni się nudzą. Po trzecie, fryzura kojarzy się z czymś nieprzyjemnym, a nawet strasznym. Na przykład, gdy matka zabiera dziecko do fryzjera, uspokajając je, jak jej się wydaje, zwraca się do niego pytająco i twierdząco (w imieniu pana i dziecka): „Nie będziesz się bał, prawda? !” Dziecko, przepuszczając cząstkę „nie” przez nieświadomość, najczęściej zaczyna być kapryśne lub płakać. Albo mama obiecuje mu nagrodę po strzyżeniu w postaci spaceru, słodyczy lub zabawki. Dziecko już wie z własnego doświadczenia, że ​​najczęściej zostaje nagrodzone, gdy zrobi coś, czego nie lubi/chce, ale z jakiegoś powodu jest dla dorosłych konieczne. Na przykład matka karmi swoje dziecko płatkami owsianymi, których on nie lubi. „Kiedy zjesz owsiankę, dostaniesz to i tamto” – mówi matka, ostrożnie zwabiając dziecko do niekochanego, ale zdrowego dania. A co, jeśli proces strzyżenia zamieni się w ekscytującą podróż, zaczynającą się od przygotowania, aby dziecku może kojarzyć się fryzura z czymś przyjemnym? Możesz to z nim uzgodnić wcześniej, po drodze przemyśleć szczegóły gry, aby sama wycieczka była nagrodą. Fryzjerzy dziecięcy wiedzieli, jak trudno jest strzyżyć dziecięce włosy. A nie mogą wymyślić niczego, co pozwoliłoby im nie tylko zacząć ściąć włosy, ale także bezpiecznie je zakończyć. Moja znajoma fryzjerka zanim przyprowadziła do niej po raz pierwszy dziecko, najpierw współpracuje z rodzicem. Najpierw strzyże tatę. Dziecko widzi: tata nie umarł, nie bał się, wcale nie jest straszny. Dzielenie się fryzurą z rodzicami zawiera bardzo ważny moment edukacyjny, że tak powiem, „w pracy”. Na przykład chłopiec nie tylko przestaje się martwić, ale identyfikuje się z ojcem: „Jestem taki sam jak tata”, co jest ważne dla kształtowania się zachowań związanych z rolą płciową. W tym czasie dziecko już się przyzwyczaiło przestrzeń. Znalazłam wiele nieznanych mu ciekawych rzeczy, które pluskają, syczą, pienią się, brzęczą, dąsają. Obserwując go fryzjer pozwala mu dotykać różnych przedmiotów, poprzez kontakt cielesny, przy którym dziecko rozwija wrażliwość i uczy się świata. Jeśli natknie się na ostre przedmioty (nożyczki), nie robi groźnej miny i nie mówi „nie”, ale delikatnie pozwala mu odłożyć przedmiot na swoje miejsce, ponieważ wkrótce będzie on potrzebny dziecku do strzyżenia aktywny udział w samym procesie strzyżenia. Fryzjer daje mu przedmioty do trzymania (zaciski, spinki do włosów, spryskiwacze) i prosi o pomoc. W tym momencie dziecko czuje się ważne, potrzebne i poświęca mu uwagę. Zanim będzie musiała zmoczyć jego włosy wodą, spryskuje jego dłonie wodą, aby poczuł wodę w dłoniach i pogłaskał ją po głowie. Dzięki temu nie tylko przestaje bać się wody, ale także uspokaja się, gdy jest głaskany, jakby robiła to jego mama, pokazując, że go kocha. A kiedy pewnego dnia dziecko zapyta Cię: „Mamo, tato, kiedy będziemy się ostrzyć?”, zrozumiesz, że zrobiłeś wszystko dobrze.