Autorytarny styl rodzicielstwa opiera się na rygorystycznych ograniczeniach i tłumieniu dziecka w jego własnych dążeniach i pragnieniach. W rodzinie autorytarnej panuje absolutna dominacja praw rodzicielskich nad wszystkim, co dotyczy dziecka: jego wyborem, pracą i czasem wolnym, jego wolnościami osobistymi i obowiązkami, w tym różnymi formami przymusowego karania. W rodzinach, w których panuje ścisła kontrola rodzicielska i ciągła ingerencja w życie dzieci, dorastanie i rozwój jednostki jako jednostki odbywa się w ramach ustalonych przez rodziców, co często powoduje poważne problemy psychiczne w przyszłości – już u dorosłych, którzy wyszli z autorytaryzm rodzinny Nastolatek psychologicznie stłumiony w rodzinie ma praktycznie zawsze pewność, że tylko on jest w takiej sytuacji. Nawet w rodzinach wielodzietnych dzieci inaczej reagują na autorytaryzm rodziców, uznając swoją sytuację za gorszą niż sytuację swoich braci i sióstr. Jeśli zatem np. szkolnemu psychologowi udało się rozeznać odczucia dziecka dotyczące jego bolesnej relacji z rodzicami, to w komunikacji z nastolatkiem warto przenieść punkt ciężkości z skupiania się na osobistych doświadczeniach na uświadomienie sobie złożoności problemu jako całość Rodzice wielu dzieci nie widzą innych sposobów komunikacji poza presją i kontrolą i tego trzeba doświadczyć. Przeniesienie uwagi dziecka na problemy brata lub siostry, na problemy rówieśników mających podobne relacje z rodzicami, pomaga nastolatkowi w pełni spojrzeć na sytuacje życiowe, odsłania mu obraz, w którym problemy relacji między dorosłymi a dziećmi pojawiają się nie w formie jego osobistego dramatu, ale w bardziej globalnej, społecznej projekcji, która daje wyobrażenie o obiektywnej złożoności życia, co zmniejsza poziom emocjonalności w związku z nabyciem przez nastolatka nowej i ważnej wiedzy na temat „niesprawiedliwość” zdarza się tylko jemu. Jeśli wykluczymy przypadki niewłaściwego zachowania rodziców związane z przemocą w rodzinie, alkoholizmem i zaburzeniami psychicznymi, to ważne jest, aby wyjaśnić dziecku, że ścisła kontrola rodzicielska jest przejawem jego miłości i troski. W rozumieniu wielu rodziców jest to jedyny skuteczny sposób na zabezpieczenie dziecka przed złym wpływem środowiska. Chociaż takie zrozumienie nie ułatwi dziecku życia. „Dopóki jestem za ciebie odpowiedzialny, będziesz robić, co ci powiem!”. Ta forma edukacji przekazywana jest głównie przez „dziedziczenie”. Co dziwne, dzieci, które doświadczyły autokracji rodzinnej w swoich rodzinach, zaczynają naśladować zachowania swoich rodziców, ponieważ nagle zdają sobie sprawę, że surowość ich trudnego dzieciństwa, jak się okazuje, przyniosła pewne korzyści i przejaw rodzicielskiej miłości. Bardzo trudno znaleźć granicę oddzielającą odpowiednie działania rodzicielskie od bezmyślnych, obraźliwych działań dorosłych, ale jeśli nastolatek jest pewien, że jest kochany i po prostu nie wie, jak najlepiej mu pomóc, to przy takim podejściu do kontroli i żądań rodziców, dziecku będzie znacznie łatwiej poradzić sobie z tymczasowym zamknięciem w dzieciństwie. Byłabym wdzięczna za Twoją opinię. Możesz zapisać się na konsultację za pośrednictwem WA, Telegram 8918-075-25-08