Kobieta kocha koty. Mężczyzna twierdzi, że kocha koty, ale gdy kobieta tego nie widzi, potajemnie je kopie. Zwroty z Internetu Na temat relacji między kobietą i mężczyzną napisano już wiele. Góry popularnej literatury psychologicznej szybko wypełniły istniejącą wcześniej próżnię informacyjną. A jednak mężczyźni i kobiety wciąż pozostają dla siebie tajemnicą. Widziałam kiedyś scenę, gdy dziewczyna zapytała homoseksualistę: „Dlaczego świat nie jest tak ułożony, że kobieta żyje z kobietą, a mężczyzna z mężczyzną. Z pewnością tak dobrze by się rozumieli?” Jej rozmówczyni westchnęła i stwierdziła ze smutkiem: „Świat nie może być idealny”. Rzeczywiście, jesteśmy inni. I to jest, moim zdaniem, najważniejsza rzecz, o której kobiety muszą pamiętać: zasadniczo się różnimy. To nie jest twierdzenie i nie trzeba go udowadniać. To jest aksjomat. Mówią, że mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus. Kiedy kobieta podnosi ręce do nieba z pytaniem: „Jak zrozumieć tego mężczyznę?!”, należy pogodzić się z tym, że nie otrzyma odpowiedzi, bo w głębi duszy ma nadzieję, że mężczyzna jest tym samym, co kobieta, tylko wygląda inaczej. A mężczyźni nie tylko inaczej wyglądają, ale też myślą, zachowują się, a nawet inaczej noszą sweter. Piszę te słowa i rozumiem, że najprawdopodobniej ich los zostanie odczytany i zapomniany. Wiem to, bo sama jestem kobietą. I tak jak Ty też uważam, że jestem wyjątkowa, że ​​mi się uda i zrozumiem ich, panowie. I jak zaklęcie powtarzam: „Są inni, są zupełnie inni”. Bo nigdy ich do końca nie zrozumiem. Aby to zrobić, musiałbym zmienić płeć. Wybieram opcję mniej radykalną – pogodzić się z faktem, że jesteśmy inni i nie próbować dopasowywać mężczyzny do mojego wyobrażenia o nim. Bez tego nie powinieneś nawet rozpoczynać związku. Tak tak! To kobieta zaczyna związek. Przeczytaj bajki różnych narodów. Możesz mieć złudzenie, że robi to mężczyzna, ale nie. Potrafi zrobić wszystko tak, jakby była to całkowicie inicjatywa mężczyzny, a nawet oprzeć się i udawać, że męska uwaga jest dla niej całkowitym zaskoczeniem. Ale faktem jest, że kobieta wybiera. Tak to urządziła natura. Dla kobiety rodzina i dzieci wciąż są na pierwszym miejscu. I podświadomie znajduje dla siebie odpowiedniego mężczyznę, ojca jej przyszłych dzieci. Dla mężczyzny rodzina jest ważna, ale niestety nie jest dla niego na pierwszym miejscu. I to też warto sobie uświadomić, żeby nie marnować komórek nerwowych. To jedna z pułapek w relacjach z mężczyznami. Oni, mężczyźni, rzadko chcą się pobrać. Pędzą ze swoją osławioną wolnością i nie chcą się z nią rozstać. Nawet po ponad roku życia w małżeństwie cywilnym deklarują, że muszą sprawdzić swoje uczucia. Co w tej sytuacji powinna zrobić kobieta? Jeśli związek trwa już dłuższy czas, to szczerze mówiąc, dla Ciebie najważniejsze jest zawarcie związku małżeńskiego. Uzasadnij to, mówiąc, że jest to dla ciebie ważne lub jest to twoja fanaberia, naleganie rodziców itp. najważniejsze jest zapewnienie go, że nie wpłynie to w żaden sposób na jego wolność. Przecież dla mężczyzny straszny jest moment rejestracji małżeństwa, a nie późniejsze wspólne życie. Gdzieś w głębi duszy czuje, że w ten sposób pozbawia innych możliwości i kobiet (co swoją drogą jest prawdą). A kiedy się ożenisz, pamiętaj o swoich obietnicach! Bo tym, co zbliża mężczyznę do kobiety, jest właśnie to, że ona go nie przywiązuje do siebie. Ale tutaj ważne jest, aby nie mylić wolności z obojętnością. Ważne, żeby mężczyzna wiedział, że jest dla Ciebie wartościowy, a nie tylko dlatego, że uczynił Cię zamężną kobietą, tj. przyniósł określony status. Niewiele kobiet ma świadomość, że oczekuje od męża ojcowskiej postawy. Postrzegają go jako ojca, często idealizowanego. Pamiętasz, czego nie dostałeś od taty jako dziecko? Uwaga, prezenty, odpowiedzialność za siebie i swoje życie? Czasami mężczyzna nie chce się żenić, bo czuje, że Ty sama nie jesteś nim zainteresowana. „Wiesz” na nim pewną rolę ojca i oczekujesz odpowiedniego zachowania. W niektórych parach jest to widoczne gołym okiem. Ponieważ jednocześniekobieta przestaje być żoną, ale odgrywa rolę małej dziewczynki. Może to objawiać się tym, że mówi piskliwym głosem, wydyma wargi i jest kapryśna. Co zrobić, jeśli rozpoznasz w tym siebie? Spójrz na swojego męża i szczerze powiedz sobie: „On nie jest moim tatą, nie musi odpowiadać za moje życie i czyny. Nie jestem jego córką i jestem odpowiedzialna za siebie. Nawiasem mówiąc, takie pary często mają problemy z posiadaniem dzieci. Jest to albo niepłodność, albo poronienie. Wyjaśnia to fakt, że miejsce dziecka jest mocno zajęte przez kobietę. A żeby urodzić, musi najpierw dojrzeć psychicznie i zmienić relację z mężem. Już słyszę głosy oburzonych kobiet, które twierdzą, że w rodzinie najczęściej miejsce dziecka zajmuje mężczyzna, a żona matkę. I to prawda. To również zdarza się dość często. W tym przypadku kobieta ma wysoko rozwinięty kompleks macierzyński. Bardziej pewnie czuje się w roli matki niż kobiety, żony czy partnera seksualnego. I wybiera sobie odpowiedniego mężczyznę - infantylnego, który nie wie, jak wziąć na siebie odpowiedzialność. A takich małżeństw jest mnóstwo. Jak to wyjaśnić? Istnieje wersja, że ​​jest to spowodowane pamięcią genetyczną. W naszym kraju przez bardzo długi czas mężczyźni byli „wypłukani” ze społeczeństwa – pamiętajcie represje, obozy. A po Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej sytuacja okazała się więcej niż smutna. Kobieta była zmuszona wziąć na siebie maksymalną odpowiedzialność; mężczyzny albo nie było, albo był niepełnosprawny. Sytuacja demograficzna już dawno się ustabilizowała, ale kobiety nadal zachowują się tak, jakby wszystko zależało od nich – życie codzienne, dzieci, zarabianie pieniędzy. Jednocześnie mężczyzna relaksuje się – wynik jest oczywisty. Czy rozpoznajesz? Pasuje Ci? Jeśli nie, to zastanów się, czy możesz podzielić się odpowiedzialnością z mężczyzną? Zacznij od małych rzeczy: rozdziel swoje obowiązki w domu. Ale pamiętaj, że nie jest już dla ciebie dzieckiem, a jeśli zdecyduje się wynieść śmieci i kupić ziemniaki, to nie musisz go w tym kontrolować i sprawdzać, czy przestrzega. W przeciwnym razie ponownie staniesz się surową matką, a on odpowiednio stanie się synem. I kochaj siebie jako kobietę, a nie tylko jako matkę! Inną trudnością jest to, że tylko na podstawie dokumentów zawiera się związek małżeński dwóch osób – mężczyzny i kobiety. Na poziomie psychologicznym dwie rodziny, dwa klany biorą ślub. Zanim zamieszkał z tobą, twój mąż żył w rodzinie, która miała określony sposób życia i własne zasady relacji. Nie ma dwóch rodzin bliźniaków, dlatego musisz być przygotowany na to, że będziesz inaczej reagował na różne rzeczy. Znałem jedną rodzinę, w której był zwyczaj, że żona świętowała głośno, z dużą liczbą gości, zawsze przy śpiewie z gitarą, tańcu i rozmowach o duszy. W rodzinie męża celebrowano w wąskim gronie rodzinnym, nie było zwyczaju rozmawiać przy stole, wszyscy razem oglądali serial i jedli. Potem włączyli kolejną serię. Wszystko to w ciszy, kilka zdań i gotowe! Są tacy inni. Kiedy młodzi ludzie pobrali się, okazało się, że różnili się dosłownie drobnostkami. Święta zamieniły się w arenę pojedynków. Wszyscy udowodnili, że miał rację. I rzeczywiście, na swój sposób mieli rację. Ta para ostatecznie się rozwiodła, bo poza wakacyjnym scenariuszem nie mogli się zgodzić na nic. Przed ślubem warto poznać rodzinę przyszłego współmałżonka, ustalić, jakie są podstawowe wartości tej rodziny, na czym zbudowany jest związek itp. Oczywiście trzeba będzie pójść na kompromis, ale wymaga to woli obu stron. Porozmawiaj o tym ze swoim przyszłym mężem, zanim zabroni ci zapraszać przyjaciół na urodziny. Oczywiście nie wszystkie różnice są tak dramatyczne. Jest też kilka zabawnych. Na przykład zabierz ze sobą męża do sklepu. Różnice będą szczególnie widoczne w przypadku zakupu odzieży. Koleżanka ze śmiechem opowiedziała mi, że jej mąż, który przez całą drogę spokojnie z nią rozmawiał, dopiero gdy wszedł na rynek, zmienił się diametralnie. Prawie zaczął krzyczeć, a temat zawsze był ten sam: „Wynoś się stąd! Nie potrzebuję niczego! Nie ma nic do wyboru! Weź to” i jeszcze raz „Wynośmy się stąd!” Czy nigdy nie słyszałeś czegoś takiego? A wszystko to dlatego, że.