Wyjście poza granice Ja, utrata Ja (doświadczenie duchowe, realizacja duchowa). Odmianą superzdrowia w podejściu Gestalt jest stopniowe odrzucenie ego jako iluzorycznego obrazu siebie, utrata fałszywej tożsamości i indywidualności (utożsamienie się ze swoim ego) oraz wyjście poza granice Ja – transcendencja i zjednoczenie się z najwyższym rzeczywistości (tzw. świadomość Jedności – globalne powiązanie). Osiągnięcie świadomości duchowej (oświecenie): wyrzeczenie się pragnień i namiętności (utrata Ja), osiągnięcie spokoju i harmonii (twórcza obojętność na życie i jego wydarzenia, brak przywiązania do przejawów psychiki i wydarzeń życiowych), świadomość własnej prawdziwej natury i prawdziwa natura ludzi wokół (osiągnięcie transnoia - umiejętność dostrzegania Boskości we wszystkim i wszystkich, postrzeganie życia jako szkoły duchowego wzrostu, osiągnięcie Boskiej wizji i wyższych poziomów wiedzy duchowej). Osobowość zdrowa psychicznie. Samego siebie. W najszerszym sensie tak człowiek przeżywa swoje życie, sam proces życia, losy człowieka (najlepsze moim zdaniem rozumienie Ja zaproponował P. Goodman: „Jaźń jest artystą rysującym życie” ). To jedność, relacja człowieka ze światem poprzez przeżywanie życia (bycie-w-świecie). Zdrowe Ja to proces ciągłego, spontanicznego, twórczego przystosowania się do życia, przeżywania życia twórczo, twórczo, jakby „bawiąc się w życie”, łatwo, jak dziecko bawiące się w gry, będąc jednocześnie reżyserem, aktorem i widzem tej życiowej gry , umiejętność powiedzenia „tak” temu, co lubisz, co jest bliskie i „nie” temu, czego nie lubisz – czyli ciągłe dokonywanie wyborów, które tworzą indywidualny obraz losu człowieka (Jaźń kształtuje życie człowieka poprzez tworzenie i selekcja postaci w otoczeniu, tworząc w ten sposób sam świat ludzki). Jaźń dokonuje także ciągłego rozwoju osobowego człowieka (Jaźń można odczuwać jako obecność w sobie pewnego potencjału, jako „potencjalne Ja”, którym mogę się stać, jako odkrycie czegoś nowego w sobie i w świecie, co można twórczo zintegrować ze sobą i swoim życiem). Ja można też odczuwać jako poczucie poprawności życia, życia dokładnie takiego, jakiego pragniesz, takiego, jakie powinno być (jest to bardzo głębokie i indywidualne poczucie satysfakcji ze swojego losu). Osobowość. To wszystko wyobrażenia człowieka o sobie, odpowiedź na pytanie „Kim jestem?”, czyli system różnorodnych identyfikacji z określonymi rolami społecznymi i interpersonalnymi oraz przejmowanie obowiązków związanych z tymi rolami (przejawy osobistej odpowiedzialności) . Jednocześnie nie są to maski: wyobrażenia zdrowego, dojrzałego człowieka na swój temat („Ja rzeczywiste, Ja prawdziwe”) są dość szerokie, osobowość dojrzała jest świadoma wszystkich swoich sprzeczności i stron, zalet i wad, akceptuje siebie. Jest to podstruktura/funkcja Ja, która bezpośrednio dokonuje wyborów i podejmuje co drugie decyzje: świadomość i wybór spośród różnorodnych pragnień i potrzeb tego, który jest istotny tu i teraz. Ego jest doświadczane jako przejaw własnej woli, aktywności i podejmowania decyzji. To moment pełnego kontaktu, interakcji ze światem zewnętrznym, ludźmi czy realizacji własnej potrzeby (postać), np. „przytulamy się”. Identyfikator (to). Id zawiera nieświadomość człowieka, która może objawiać się w zachowaniu, snach, procesach cielesnych, postawach, oddychaniu, fantazjach i obrazach: zdrowy człowiek dąży do większej świadomości swoich nieświadomych procesów i ich integracji ze świadomością (wszystkie przyswojone procesy i wszystkie przeszłe doświadczenia stają się częścią Osobowości), świadomość potrzeb swojego ciała, ciała – chęć odpoczynku, relaksu, uprawiania seksu, picia, jedzenia (uczucie głodu fizjologicznego), przyjęcia wygodniejszej pozycji itp. Wszystko to ostatecznie prowadzi do somatycznego zdrowia organizmu na poziomie neurotycznym i granicznym. Naruszenia funkcji Osobowości. Na poziomie neurotycznym dysfunkcje funkcji Osobowości objawiają się nieadekwatnymi wyobrażeniami o sobie:człowiek może uważać się za gorszego, niż jest w rzeczywistości, brzydkiego, gdy jest całkiem atrakcyjny, lub nieudanego w porównaniu z wieloma ludźmi, jego życie nie wydaje się takie złe (depresja: kiedy sztywna Osobowość stale wywiera na osobę presję, mówiąc, że jest nigdy nie będzie wystarczająco dobry); dziewczyna może uważać się za „grubą”, będąc na granicy wyczerpania organizmu (jadłowstręt psychiczny). W przypadku neurotycznego rozwoju osobowości możliwe jest osłabienie funkcji osobowości (aspołeczne zaburzenie osobowości, gdy osoba nie zdaje sobie sprawy z konsekwencji swoich działań, zachowuje się nieodpowiedzialnie, nie boi się), skrajna polaryzacja osobowości z zaburzeniem osobowości typu borderline (osoba traci zdolność dostrzegania półtonów, osoba z osobowością typu borderline zbyt ostro postrzega role biegunowe – jestem dobrym człowiekiem czy łajdakiem?), przy osobowości obsesyjno-kompulsyjnej funkcja Osobowości jest przerostowa (skłonność do nadmiernej hiperodpowiedzialności) . Rodzaje utraty funkcji Ego: Rodzaje utraty funkcji Ego w cyklu doświadczenia Zbieżność (fuzja). W przypadku zbiegu pierwszego rodzaju (odczulania) następuje połączenie wrażeń, trudność lub niemożność zidentyfikowania postaci: potrzeby, pragnienia, uczucia. Osoba może mylić swój głód psychiczny z głodem fizjologicznym, fizjologicznym i apetytem i nie rozpoznawać uczucia sytości (jak w przypadku bulimii, kompulsywnego objadania się i otyłości); może przestać słyszeć, stać się głuchym, jeśli słyszenie czegoś jest dla niego nie do zniesienia (histeryczna głuchota, zaburzenia konwersyjne); tłumić jakieś bardzo silne doświadczenia, depersonalizować je, nie wchodzić w kontakt (doświadczenie straty po stracie dziecka, zespół stresu pourazowego). W przypadku chorób psychosomatycznych osoba może nie rozpoznać swoich uczuć i pragnień. W przypadku zbiegu drugiego rodzaju następuje połączenie z inną osobą lub grupą osób (symbioza), gdy czyjeś potrzeby nie są podkreślane i niezrealizowane, osoba bezkrytycznie zgadza się na wszystko, co oferuje druga, ostatecznie pozostając nieszczęśliwą i niezadowoloną, ryzykując życie życie, które nie jest jego własne (robi się to, aby uspokoić, zadowolić ukochaną osobę, być miłym, nie wdawać się w konflikty, nie kłócić się „o drobnostki”). To klasyczny przykład współuzależnionej relacji z uzależnieniem od alkoholu lub narkotyków, gdy partner całkowicie poświęca całe swoje życie na zaspokojenie/walkę z nałogiem męża/żony/syna/córki, a nie ma już czasu na swoje życie i swoje własne szczęście. Przy rozwoju osobowości nerwicowej ten rodzaj utraty funkcji ego objawia się przede wszystkim zaburzeniem osobowości zależnej, kiedy dana osoba ma tendencję do tworzenia symbiotycznych relacji z innymi ludźmi (partnerem), ostatecznie stopniowo stając się od nich coraz bardziej zależna, powierzając im wykonywanie swoich obowiązków. decyzje dotyczące całego jego życia; Osobowości z pogranicza również w pewnych momentach dążą do fuzji; w przypadku histerycznego zaburzenia osobowości osoba szuka połączenia z uwagą innych i od tego zależy. Po zbiegu Jaźń czuje się otoczona przytłaczającą ciemnością. Introjekcja to proces bezkrytycznej asymilacji i akceptacji obcych przekonań, poglądów, stanowisk, opinii, które są obce Ja. Jest to zespół różnorodnych obowiązków, zakazów tzw., nadawanych w dzieciństwie lub w późniejszym wieku. Szuddyzmy („Nie powinienem okazywać uczuć”, „Nie powinienem się złościć”). Przy kompulsywnym objadaniu się i otyłości szereg introjekcji wyuczonych w dzieciństwie prowadzi do zakłócenia w kształtowaniu się poczucia sytości – „Wszystko, co zostanie na stole, trzeba zjeść”, „Podczas rodzinnej uczty trzeba dużo jeść, aby żeby nie urazić gospodyni”, „Jedz na przyszłość - później nie będzie jedzenia”. W przypadku jadłowstrętu psychicznego i bulimii psychicznej bezkrytycznie introjekuje się nierealistyczne przykłady idealnego wyglądu z sieci społecznościowych i mediów, często osiągając je za pomocą Photoshopa; introjekty typu „Szczupli ludzie są bardziej atrakcyjni i mają więcej szczęścia”, „Szanuje się tylko osoby szczupłe” itp. są typowe.W uzależnieniu od alkoholu osoba uzależniona stara się dokonać introjekcji, „wypić” swoje otoczenie, aby nie musiał podejmować żadnego wysiłku, aby wszystko samo „spłynęło” do niego łatwo i gotowe, a wystarczyło „wypić” i połknąć.” Na pograniczu psychopatologii introjekcja jest najbardziej charakterystyczna dla osobowości masochistycznej (pragnienie otrzymywania bólu w imię zewnętrznej aprobaty) i zaburzenia osobowości obsesyjno-kompulsywnego (Jaźń jest nie tylko zakopana pod mnóstwem introjektów, shuddyzmu i powinności, ale taka osoba zazwyczaj narzuca się innym swoją niechcianą radą, uczy innych, jak „powinno” i „poprawnie” robić pewne rzeczy, żyć, oddychać itp.). W przypadku introjekcji Jaźń wydaje się obca temu, co dana osoba uważa za normalne. W patocharakterologicznym rozwoju osobowości projekcja katharsis jest najbardziej charakterystyczna dla paranoidalnego zaburzenia osobowości, gdy osoba przypisuje innym ludziom swoje negatywne cechy, swoje emocje i potrzeby (gniew, konflikt: „Dlaczego tak na mnie patrzysz? Czy wpadasz w kłopoty?”), które nie nadążają. Przyznają: to nie oni są tak rozgoryczeni i podejrzliwi, ale wszyscy wokół nich planują coś złego, oni chcą jakoś wyrządzić krzywdę, „patrzą krzywo”. W schizoidalnym zaburzeniu osobowości własne lęki, potrzeby i pragnienia są projektowane do wewnętrznego świata fantazji. Podczas projekcji Jaźń wyczuwa lukę w doświadczeniu, w której osoba jest przekonana o jej zmysłowej autentyczności. Retrofleksja. Dzięki retrofleksji katharsis osoba powstrzymuje działania, które chciałaby wyrządzić drugiej osobie (na przykład uderzyć, krzyknąć) i zwrócić te działania przeciwko sobie (samokrytyka, samooskarżanie, działania autoagresywne - odcina sobie ręce, uderza się w głowę): w wyniku powstrzymywania się niedopuszczalne, emocje niedopuszczalne z ludzkiego punktu widzenia, pojawiają się przymusy powstrzymywania - różne rytuały (sprawdź dokładnie, czy drzwi są zamknięte, czy gaz jest wyłączony: symbol strachu, że przebije się coś niebezpiecznego); wręcz przeciwnie, przy wydalaniu kompulsji osoba stara się wydalić, pozbyć się niedopuszczalnych emocji za pomocą rytuałów (ciągłe mycie rąk, szczotkowanie zębów). W przypadkach, gdy impulsy agresywne są skierowane przeciwko sobie, osoba doświadcza tego jako depresja, myśli samobójcze („pies na górze” (twarda osobowość) chce śmierci „psa poniżej” (Ego), co może ostatecznie doprowadzić do unicestwienia Jaźni w przypadku udanej próby samobójczej), choroby psychosomatyczne. Retrofleksję katharsis można wyrazić słowami: „nienawidzę siebie”, „besztam się”, „jestem obrzydzony sobą” (z reguły w otoczeniu lub w przeszłości takich osób jest osoba, którą nienawidzą i chcą karcić, bo jest to dla nich obrzydliwe). Retrofleksyjne zamykanie granic i izolowanie się od otoczenia prowadzi do rozwoju schizoidalnego zaburzenia osobowości. Dzięki retrofleksji Jaźń czuje się zagubiona, wykluczona ze środowiska. Ugięcie. Po odbiciu osoba unika niebezpiecznego dla siebie tematu, aby nie przedostały się potężne stłumione emocje - w wyniku traumy psychicznej osoba próbuje zapomnieć o tym, co się stało (lub w rzeczywistości trauma jest amnezyjna z amnezją dysocjacyjną ), nie lubi rozmawiać o tym wydarzeniu, unika poruszania tego tematu, pamięta, odwiedza miejsca związane z traumą psychiczną (unikanie jest jednym z kluczowych objawów zespołu stresu pourazowego). Na poziomie borderline osoba unika komunikacji z innymi ludźmi, spotkań, aktywności towarzyskiej i zawodowej – energia zostaje przekierowana do środkowej strefy procesów psychicznych (zaburzenie osobowości unikającej (egotyzm). W przypadku egotyzmu osoba jest zajęta wyłącznie sobą - swoimi myślami, uczuciami, problemami, wyglądem, osoba stale obserwuje siebie i kontroluje wszelkie swoje przejawy i wyrażenia, w skrajnych przypadkach przerost ego prowadzi do narcystycznego zaburzenia osobowości. W przypadku egotyzmu Jaźń odczuwa pustkę bez potrzeb i zainteresowań na poziomie psychotycznym. Na schizofrenię.