JEŚLI LEKARZE NIE MOGĄ USTALAĆ PRZYCZYNY TWOICH OBJAWÓW. ILUZJE CIAŁA DIAGNOZA: ZABURZENIA SOMATOFORMOWE? List od pacjenta Witam, uv. Doktorze! Półtora roku temu nagle zachorowały moje jelita, a po pewnym czasie zaczęły mnie boleć kość ogonowa i podbrzusze. Nie było stresu!!! Przeszłam wszystkich lekarzy - jestem zdrowa! Ale ja im nie wierzyłem; zapracowałem się do tego stopnia, że ​​mam onkologię, a wszyscy lekarze to niepiśmienni, niewykwalifikowani, nieczuli ludzie. Trwało to kilka miesięcy, w tym czasie zrujnowałam relacje ze wszystkimi bliskimi, przeżyłam załamania nerwowe, w pewnym momencie poczułam uderzenia prądem w twarz, a z każdym dniem było coraz gorzej – nieznośne pieczenie skóry. , uczucie paraliżu nóg (badanie neurologa – zdrowe) Pojawiła się silna obawa o moje zdrowie. Następnie – pobyt w szpitalu dziennym w miejscowym szpitalu psychiatrycznym. Krople Relanium (2 tygodnie), amitryptylina (1 t-rano), Tiraligen (1 t-wieczór) Zostałem wyleczony - żołądek i kość ogonowa ustąpiły, pieczenie i wstrząsy zniknęły. Poszedłem do kliniki nerwic (. Jekaterynburg) Ta sama diagnoza plus zespół senestopatyczny. Odkryli, że przez trzy lata miałem utajoną, powolną depresję. Przeszedłem około dziesięciu sesji psychoterapii, przepisano mi Paxil na 10 dni, rano pół tabletki, wieczorem Finlepsin Retill, a po miesiącu całą tabletkę , jestem nową osobą! Zacząłem zapominać o tym koszmarze! Piłem go przez kolejne 2 miesiące, po czym zmniejszyłem dawkę o połowę i tak dalej przez kolejny miesiąc i... potem znów pojawiło się pieczenie na skórze i porażenie prądem. Musiałam znowu zwiększyć dawkę. Nie widzę już sensu psychoterapii, bo... Wszystko już zrozumiałem, zacząłem inaczej myśleć, moja osobowość nie uległa zniszczeniu, a wręcz przeciwnie, chciałem żyć i doskonalić się, aby coś osiągnąć. Uważam, że z całym szacunkiem do mojego lekarza, potrzebuję psychoterapeuty na innym poziomie (a tutaj w EBC mają niesamowicie wysokie ceny za swoje usługi). Jak oceniacie moje leczenie? Może powinnam przejść na inne leki? Czy istnieje opinia, że ​​przy tych bólach będę musiała je tłumić tabletkami przez całe życie. Ale mam dopiero 23 lata, jak mogę być w ciąży przy takich problemach? Nie jestem już zdenerwowana, nie odbieram problemów tak emocjonalnie jak wcześniej, zmieniam myślenie i podejście do życia (to dzięki psychoterapii). Ale ból nie ustępuje! Co powinienem zrobić? Jeszcze w szpitalu psychiatrycznym wyleczyłem ból brzucha i kości ogonowej. Ale senestopatie pojawiły się na tle strachu o moje zdrowie, kiedy zaczął się ból brzucha i kości ogonowej. Dlaczego więc psychoterapeuta pyta mnie o moje życie od dzieciństwa? Skoro trzeba przewinąć okres od początku pojawienia się bólów brzucha do pojawienia się senestopatii (pojawiły się one na tle lęku i lęku o zdrowie) W generale, sam jestem zdezorientowany! LEKARZ ODPOWIEDZI: Witam, przeczytałem historię o Twojej chorobie i komentuję ją w następujący sposób: Po pierwsze, jeśli chodzi o diagnozę, pomimo tego, że wszyscy psychiatrzy, którzy nadal Cię leczą, są jednomyślni w swojej diagnozie. zaburzenie somatoformiczne, a przy okazji oddzielanie senestopatii osobno, moim zdaniem, jest to niepotrzebne, ponieważ senestopatie są właśnie jednym z przejawów zaburzenia somatoformicznego lub są objawami psychosomatycznymi w wielu innych chorobach psychicznych, nie mogę tak postępować kategoryczny pod względem postawionej diagnozy. A czy wiesz dlaczego? W przypadku zaburzeń somatycznych Leki przeciwdepresyjne nie łagodzą bólu; ich działanie nie jest tak wyraźne, jak na przykład w leczeniu zaburzeń depresyjnych z objawami somatycznymi. Według Twoich słów, pierwszy cykl leczenia lekiem Paxil doprowadził do całkowitego ustąpienia wszystkich objawów i dolegliwości, co nie jest całkowicie typowe dla choroby czysto somatycznej. Co więcej, u pacjentów cierpiących na zaburzenia pod postacią somatyczną w historii życia, trudne warunki ich wychowanie i rozwój są typowe dla dzieciństwa i dorastania (są nieustannie karani fizycznie, poniżani moralnie, ignorowani, uciskani, doszukujący się winy i nie docenia się ichuwaga, miłość i czułość, krótko mówiąc, takie dzieci dorastają w atmosferze moralnego terroru, izolacji i samotności). Powiedzmy, że bez takiego dzieciństwa i dojrzewania nie ma zaburzeń somatycznych. Objawy zaburzenia somatycznego są uważane za nieświadome wołanie (krzyk, krzyk) chorego do otoczenia: „Proszę, w końcu zwróć na mnie uwagę”. Dlatego pacjenci cierpiący na tę chorobę obrażają się na lekarzy, uważają ich za bezdusznych, niepiśmiennych, niekompetentnych, okrutnych itd. i często ich zmieniają, gdy nie znajdują u pacjenta żadnych oznak patologii organicznej ze strony układów somatycznych i narządów. Sama bardzo dobrze o tym piszesz: „Przeszłam przez wszystkich lekarzy – jestem zdrowa, ale im nie uwierzyłam, zapracowałam się do tego stopnia, że ​​mam onkologię, a wszyscy lekarze to analfabeci! niewykwalifikowanymi, niewrażliwymi nieludźmi. Trwało to kilka miesięcy, w tym czasie zrujnowałem relacje. Miałem załamania nerwowe ze wszystkimi bliskimi. Pytacie mnie, dlaczego pacjenci cierpiący na zaburzenia somatyczne reagują tak ostro i z oburzeniem, i nie z ulgą, że lekarze NIC nie stwierdzają podczas badania. To proste, objawy bólowe lub pieczenie skóry twarzy, to nieświadome wezwanie do bliskich, a zwłaszcza do lekarzy, aby zwrócili uwagę? do mnie i to, co otrzymałeś w odpowiedzi: „Jesteś zdrowy, NIC dla ciebie nie znaleźliśmy”, odebrałeś to tak, jak wtedy, gdy - w dzieciństwie, jako odrzucenie, jako ignorowanie, jako możliwe oskarżenie o udawanie Zwróć uwagę na jeden bardzo istotny szczegół w tym przypadku, pacjenci cierpiący na zaburzenie somatyczne nie są symulantami, są osobami chorymi, bardzo żywo i emocjonalnie postrzegają swoje objawy i skargi. Zwykle są to osoby niespokojne i podejrzliwe, po tym jak lekarz poinformuje ich, że znalazł je absolutnie nie ma w nich organicznej patologii, nie wiedzą, co zrobić ze szczęściem, bo w swoich myślach i wyobrażeniach są już przygotowani na najgorsze i nagle taka radość! Zupełnie inna reakcja na dokładnie ten sam komunikat lekarza u pacjenta z postacią somatyczną zaburzenie: jest rozczarowany, obrażony, przygnębiony, oburzony, wściekły, wściekły. A dlaczego, już o tym wiesz. Nie uważa się go za chorego, nie zwraca się na niego uwagi, jak zawsze miało to miejsce przez całe jego życie! Zatem kończąc mój komentarz, chcę powiedzieć, co następuje: byłoby lepiej, gdybyś cierpiał na depresję lękowo-depresyjną zaburzenie z algią psychogenną lub senestopatią niż somatyczne zaburzenie algiczne. Niestety, pierwszą chorobę bardzo dobrze leczy się lekami przeciwdepresyjnymi, podczas gdy drugiej choroby nie można w ogóle leczyć. Być może psychoterapia wspomagająca (współczucie, zachęta, wsparcie, uczucie itp.), ale nie psychoanaliza polegająca na zagłębianiu się w „brudne pranie życia pacjenta”. Zatem dzisiaj ja, w przeciwieństwie do waszych leczących psychiatrów, nie jestem tak kategoryczny co do trafności twoja diagnoza. Mówię o konieczności odróżnienia zaburzenia depresyjnego z objawami somatycznymi (w tym algią) od somatycznej choroby algowej. W tym celu radzę omówić z lekarzem kwestię stosowania MONOTERAPII jednym z leków przeciwdepresyjnych, oraz w dawce terapeutycznej (escytalopram, citalopram, paroksetyna, sertralina, fluoksetyna, fluwoksamina, wenlafaksyna, duloksetyna). Takie leczenie wyprowadzi Cię z bolesnego stanu, potwierdzi rozpoznanie depresji z objawami somatycznymi, takie leczenie pomoże. zakończy się niepowodzeniem, bardziej prawdopodobne będzie dla Ciebie rozpoznanie zaburzenia somatycznego. Tak widzę Twoją sytuację i próbę jej rozwiązania. Jeśli w Twoim życiu dzieje się coś podobnego, to polecam rozważyć Twoje objawy w ramach psychologii zrozumienie. Porozmawiamy bardziej szczegółowo o senestopatach (greckie koinos - ogólnie, aisthesis - uczucie, doznanie, pathios - cierpienie, choroba) Senestopatia jest odczuciem patologicznym, którego rozwój nie jest związany z zaburzeniami somatycznymi i zewnętrznymi.3