Od autora: Opublikowano 10.08.2012 c Jeden z najwybitniejszych systemowych psychoterapeutów rodzinnych XX wieku, Murray Bowen, podobnie jak większość innych psychologów rodzinnych (i nie tylko), uważał, że życie człowieka zależy bezpośrednio od warunków, w jakich dorasta. Innymi słowy, relacje dziecko-rodzic są podstawą całego dalszego życia człowieka. Zdarza się w życiu, że wczoraj bliska nam osoba, dziś staje się zupełnie odległa i zimna, a nie zawsze potrafimy zrozumieć przyczyny tak ostrych zwrotów akcji, zwłaszcza jeśli nie zrobiliśmy niczego, co mogłoby wywołać taką reakcję mają swoje własne cechy, ale gdy jedno z nich ma raz na zawsze zerwać związek, przynosi to ból innym. I zapewne wiele osób nie rozumie, dlaczego tak konieczne jest, aby ktoś usunął z ich oczu wszystko, co w taki czy inny sposób może im przypominać o „wypędzonych” z ich życia. Nie jest jasne, po co przerywać łańcuch kontaktów łączących się z „wypędzonymi”. I bardzo trudno zrozumieć, jaki jest sens poświęcenia ludzi, których wypowiedzi wyrażają w przybliżeniu następujące znaczenie: „dla ciebie nie komunikuję się z nikim z mojego poprzedniego życia, wszystkich wymazałem z pamięci”. Prawdopodobnie niewiele osób chciałoby znaleźć się na tej liście „wykreślonych z pamięci”. A gdy już się tam znajdą, wielu zaczyna szukać przyczyn w sobie i obwiniać się za złe rzeczy. Znajomość teorii Bowena pozwala uzyskać odpowiedzi na pytania, dlaczego tak się dzieje. Mianowicie: „Dziecko próbuje wywołać przerwę emocjonalną, dystansując się – geograficznie i/lub psychicznie – za pomocą iluzji „wolności” od więzi rodzinnych. Próbuje stać się „odciętym kawałkiem”. nie jest prawdziwą separacją: relacje dziecka pozostają niepełne, są jedynie stłumione. Wewnętrzne życie emocjonalne nadal jest nimi przepełnione, a jednocześnie naturalne jest, że dziecko będzie je odtwarzać w nowych bliskich związkach. Dlatego może pojawiać się niepokój kojarzy się z intymnością, a wówczas człowiek będzie tak budował swoje życie, aby uniknąć intymności nie rozwiązania problemu, ale oznaki jego istnienia.... Najczęstszą przyczyną załamania emocjonalnego jest niemożność spełnić oczekiwania drugiego. Dzieje się tak z dziećmi, które mając wyidealizowane wyobrażenia o swoich rodzicach, mają poczucie winy, że nie okazały się „godnym” synem/córką. „Tak więc, gdy spotykamy ludzi, którzy „palą mosty”, kiedy nasilają się konflikty i wzrasta poziom stresu, możemy założyć, że większość z nich z jakiegoś powodu nie była w stanie na czas oddzielić się od rodziców. Nie były w stanie zbudować relacji z rodzicami, wchodząc z nimi w interakcję poprzez swoje prawdziwe ja. Jeśli jednak zagłębimy się w szczegóły, zobaczymy, że ten model zachowania jest często przekazywany z pokolenia na pokolenie. Jeśli rozpoznajesz siebie lub kogoś, kogo znasz w powyższym, spróbuj sobie przypomnieć, być może w tym systemie rodzinnym są krewni, którzy całkowicie przestali się ze sobą komunikować z powodu jakiegoś (jawnego lub ukrytego) konfliktu. Albo istnieje niepisana umowa, aby nie wspominać o konkretnej osobie, jakby ona nie istniała, a nawet uważać ją za zmarłą. Mogą to być także członkowie rodziny zamieszkujący to samo terytorium, ale nie połączeni (jak mogłoby się im wydawać) niczym innym niż życiem codziennym. Albo systematycznie się kłócący, członkowie rodziny przez długi czas ignorują się nawzajem. Bowen uważał, że „Dążenie do bycia kimś, kim się nie jest, aby uniknąć napięcia w związku, prowadzi do zerwania emocjonalnego”. Dlatego w bliskich relacjach bardzo ważne jest, aby ludzie przedstawiali się innym takimi, jakimi są. Ale ważne jest nie tylko bycie sobą, ważna jest także umiejętność akceptowania innych takimi, jakimi są, bez prób ich naprawiania i bez nadziei, że się zmienią.