Prawdziwa intymność i miłość są niemożliwe, jeśli człowiek nie zna siebie. Nieznajomość siebie i próba zbudowania szczęśliwego związku jest jak obstawianie zakładów w kasynie – od euforii wygranej do skrajnego wyczerpania można przejść w 5 minut. To coś wymknęło się spod kontroli, to nie twoja wina. A potem - dzień nie jest taki sam, fortuna to bzdura, razem z uśmiechniętym krupierem. Ale co, jeśli przestaniesz kręcić ruletką, a zamiast pokerowych kombinacji otworzysz wreszcie talię własnych uczuć? Poznaj: ♠️to strach, że nie można cię kochać♠️to tłumiona wściekłość, bo druga osoba nie czyta twoich myśli i nie stara się zadowolić Cię we wszystkim♠️tutaj wstyd mówić o tym, czego chcesz ♠️i oczywiście zazdrość o smukłe stosy cudzych żetonów♠️wszystko to przykrywa wielkość głębi Twojego cierpienia razem swój własny, niepowtarzalny full house Są ludzie, dla których jedynym niezawodnym sposobem poczucia swojej niewrażliwości jest wyrzeczenie się potrzeby bliskości. „Co ludzie mogą wymyślić, żeby nie kochać” – powiedziała moja terapeutka, kiedy pogrążyłam się w osobistym bólu wynikającym z zbliżania się do innej osoby. Dopóki jesteś z drugą osobą na odległość, jesteś bezpieczna. Jest to znajomy stan, ponieważ nigdy nie doświadczyłeś prawdziwej intymności. Nawet jako dziecko. Zwłaszcza jako dziecko. Oto jesteś, pulchne dziecko o różowych policzkach - chodź w moje ramiona. Ale teraz słodką twarz zaciemnia grymas gniewu, dorosły obok niego nie może tego znieść i uścisk otwiera się, wzrok jest odwracany. Nie jesteś wygodny i niepotrzebny. Ktoś nie był potrzebny w żadnym stanie, dlatego w duszy zakorzeniła się niezdolność do kochania. Niezawodnym sposobem na to, aby nie odczuwać swojej bezbronności, jest zakopanie pod betonem dziecka, które tęskniło za akceptacją, tęskniło za byciem widzianym. Słodki, dociekliwy, nieśmiały lub aktywny, nieposłuszny, zły i niezadowolony, zazdrosny. Inny = żywy. Dla mnie ta sama niewrażliwość na brak przywiązania jest podobna do krótkowzroczności umysłowej. Wydaje się, że nie widać wokół brudu, ale nie widać też szczegółów piękna. A kiedy w trakcie terapii tę krótkowzroczność trochę skorygowamy, świat i ten drugi staną się wyraźniejsze, a w tej przejrzystości jest mnóstwo (o mój Boże) niedoskonałości. Zarówno w drugim, jak i w tobie żyje to, co brzydkie, ciemne i rozczarowujące. Ból braku idealnego obiektu jest bardzo silny, ale staje się znośny. I nagle zdajesz sobie sprawę, że miło jest robić coś dla drugiego i akceptować to od innego. I nie możesz już uciekać, gdy widzisz ograniczenia lub strach innych ludzi, ich potrzebę ciebie lub ich niezdolność do zrozumienia wszystkiego na twój temat. To nie jest słabość czy uzależnienie, to jest droga do miłości, która zaczyna się od prawdy.