Samotność w metropolii Chyba nikt nie będzie zaprzeczał, że człowiek jest istotą społeczną. Od niepamiętnych czasów ludzie jednoczyli się w społeczności, wspólnie uprawiali ziemię, wspólnie polowali, bronili się przed wrogami, przetrwali w trudnych warunkach naturalnych, uczyli się od siebie nawzajem, pomagali sobie i wspierali, jak tylko mogli. Krótko mówiąc, wchodzili w interakcję. Rozwinęła się cywilizacja, ludzie zjednoczyli się w coraz większe społeczności, skomplikowane politycznie, ekonomicznie, kulturowo, tradycyjnie itp. itp. Ale co stało się z człowiekiem, tą plamką w ogromnej, wirującej, ciągle zmieniającej się masie zwanej społeczeństwem? Wir postępu stopniowo, metodycznie i systematycznie wymazał i zdepersonalizował pojęcie indywidualności, osobowości, człowieka. Nawet nasi najbliżsi przodkowie – babcie i prababcie mieszkali w małych miasteczkach czy wioskach, gdzie ludzie swobodnie i blisko porozumiewali się ze sobą, dzieląc smutki i radości, zapraszając na wesela, jeśli nie całą wieś, to przynajmniej wszystkich bliskich mieszkających w okolicy, a często było to pół wsi. Wspólny pogrzeb czy chrzciny również nie mogły pozostać niezauważone. Jednoczenie ludzi obejmowało wspólne święta i wizyty w kościele, gry i zabawy. Ale proces ten nieubłaganie wdarł się w to życie wraz ze swoimi nowinkami technicznymi: telewizorem, komputerem, wygodną sofą, osobnym mieszkaniem i tak szybko oddalił ludzi od siebie, że nie tylko przyjaciele i znajomi rozproszyli się w masie codziennego chaosu, ale także krewnych, rodziców i dzieci. Wnuczka nie odwiedza babci, a dziadek nie może czytać książki wnukowi, chociaż mieszkają w tym samym mieście, które nosi głośną i dumną nazwę stolicy Ojczyzny - Moskwy! W rezultacie wszyscy są samotni: wnuki, starzy ludzie i rodzice. Dziadkowie nie mogą dojechać do wnuków ze względu na duże odległości, wnuki zajęte są nauką i klubami, w których starają się je „rozwijać” błyskawicznie i błyskotliwie, a rodzice walczą o dwie lub trzy prace, aby odpowiednio zapewnić obojgu rodzicom i dzieci z finansami. Gdzie jest rodzina – jednostka tego właśnie społeczeństwa? Gdzie jest komunikacja, relacja, wspólne spędzanie czasu, poczucie szczęścia z przynależności do rodziny, z poczucia bycia chronionym przez miłość bliskich, przed dumą bliskich, tradycji, nazwiska? Smutne, prawda? Albo straszny? Wiosna życia jest tak napięta, że ​​może rozerwać, rozerwać, zatrzymać lub z hukiem całkowicie zatrzasnąć drzwi samej egzystencji poprzez zawał serca, udar i inne niespodziewane choroby, a nawet samobójstwo, samozagładę. Czy dana osoba zdaje sobie z tego sprawę? Czy zadaje sobie pytanie: „Po co to wszystko? Czy tak właśnie miało wyglądać życie? Czy po to narodził się człowiek?” Zadając sobie proste pytanie o sens życia, każdy może w każdej chwili powiedzieć sobie: „Przestań! Nie chcę tego, chcę pełnego ludzkiego życia, pełnego emocji, życzliwości, radości, szczęścia!