Narcyz, który zatrzymuje czas. We współczesnym świecie często mamy do czynienia z problemami borderline, narcystycznymi, a temat ten jest dziś bardziej aktualny niż kiedykolwiek. Wydawać by się mogło, że przy ogromnej obfitości sieci społecznościowych i zasobów do budowania relacji, widzimy ogromną liczbę samotnych ludzi, którzy nie potrafią znaleźć partnera ani zbudować zdrowych relacji. Aby budować relacje, trzeba nie tylko zdobyć możliwość komunikowania się, ale także posiadanie wewnętrznych mentalnych reprezentacji tego, jak postępować wobec siebie i innych. Reprezentacje rodziny i dzieci, reprezentacje relacji. Dla niektórych osób takie reprezentacje budowane są na przykładzie rodziców. W tym przypadku przykład może być zarówno pozytywny, jak i negatywny. Negatywny przykład to też przykład, ale przykład tego, czego nie należy robić, i to też odciska się na psychice dziecka. Ale w każdym razie reprezentowane jest doświadczenie relacji. W obliczu zaburzeń typu borderline mamy do czynienia z deficytem narcyzmu pierwotnego, objawiającym się dużą liczbą pustek w psychice, przy braku autoprezentacji. W tym przypadku podmiot nie jest w stanie ocenić ani siebie, ani innych. Dobrze znany mit o narcyzie doskonale ilustruje te procesy. Narcyz znajduje się na pustyni własnej samotności, mimo że w pobliżu jest kochająca go piękna dziewczyna Echo. Jednak Narcyz nie jest w stanie jej wykryć, nie mówiąc już o rozpoczęciu budowania z nią relacji... Narcyz, zakochany we własnym odbiciu, nie zauważa, jak zatrzymuje upływ czasu. Umiera z powodu zatrzymania wiązania dysków. Próba połączenia popędów z własnym odbiciem kończy się niepowodzeniem, gdyż nie udaje się żadna interakcja z własnym odbiciem poza wieczną, nieruchomą kontemplacją. Nie może go dotknąć, porozmawiać z nim, wysłuchać go. Każdy ruch lekkiego powiewu, każdy ruch Narcyza, a nawet jego własny oddech powodują zmarszczki na wodzie i niszczą/zniekształcają obiekt jego miłości, więc on sam musi zamarznąć/umrzeć, prawie nie oddychać, zatrzymać przejście Jego problem polega na tym, że nie jest dostatecznie reprezentowany w swojej własnej psychice i w rezultacie nie rozpoznaje siebie. Nie może sobie nawet wyobrazić, że widzi siebie... Jest taki piękny i atrakcyjny... Nie zna siebie. Co zaskakujące, Narcyz nie wie, jak wygląda, a zatem nie zna swoich możliwości i talentów. Możemy wykorzystać w życiu to, co jest reprezentowane w naszej psychice. Narcyz jest jak osoba z pełną szafą cennych rzeczy, ale tak nie jest może z nich skorzystać, bo nie wie o ich istnieniu. Nie wie też, że ta szafa należy do niego i że w ogóle istnieje. Psychoanaliza jest dualistyczna – popęd życia stara się połączyć popęd ze śmiercią. Życie powstrzymuje zniszczenie śmierci. Walkę tę doskonale demonstrują jednostki neurotycznie funkcjonujące. Kiedy jednak mamy do czynienia z funkcjonowaniem nieneurotycznym, nie widzimy walki popędów, nie widzimy wyrzutów sumienia, nie widzimy wewnętrznych konfliktów, co tłumaczy się brakiem dostatecznie ukształtowanego superego nie ma ustalonego wewnętrznego prawa ojca, wewnętrznego zakazu i nie ma autoprezentacji, albo jest ich bardzo niewiele. Tutaj, w psychice, króluje prawo monistycznej jednostki psychosomatycznej. Libido staje się wolną energią, która utraciła zdolność neutralizowania niszczycielskiego popędu śmierci, staje się „solą, która utraciła swój smak”. Cathexis przepływa z psychiki do ciała, omijając myślenie. To paraliżuje narcyza. Zatrzymuje się wiązanie napędów i zatrzymany zostaje upływ czasu. Rytm życia się zatrzymał. Rzeczywistość nie jest już postrzegana jako przepływ, została zamrożona jak fotografia. Obiekt zamarza w czasie, niczym stan muszki w bursztynie, śmiało można określić jako psychotyczny, przechodzący w ostry stan psychosomatyczny – wyczerpanie z głodu i bezsenność, którego on sam nie odczuwa… Och, gdyby Narcyz tylko w nim się rozpoznał. odbicie...