Jakie emocje wywołuje w Was niepewność? Że zaplanowane spotkanie może się nie odbyć? Czy plany mogą zostać pokrzyżowane? Co zrobią inaczej bez Ciebie? A może w ogóle nie będą kosztować nic? Czuję się niespokojny? Najprawdopodobniej dotyczy Cię nietolerancja niepewności. To uczucie bezradności, zwielokrotnione przez rozczarowanie, czasem złość i poczucie bezsilności. Jakbyś ufał światu, ludziom, a oni za każdym razem Cię zawiedli. I nie jesteś już w stanie nic zmienić. Oblałeś. Poczucie bezradności i bezwartościowości nie jest najprzyjemniejszą rzeczą. Jak powiedziała jedna z moich klientek: „Trzeba nieustannie starać się, po pierwsze, być widocznym, a po drugie, żeby wszystko było tak, jak chcesz”. Tacy ludzie naprawdę czują się nie tylko bezradni, ale i niewidzialni. Stąd to uczucie powstała bezradność i jak ludzie sobie z nią radzą? Najczęstsze powody: 1. Złamane poczucie bezpieczeństwa i zaufania. W dzieciństwie mogła istnieć rodzina dysfunkcyjna: rodzice na utrzymaniu; przemoc fizyczna; przemoc seksualna; nadużycia moralne. Dziecko było ignorowane lub manipulowane na wszelkie możliwe sposoby, jego uczucia nie były zauważane. Dane nie spełniły danych mu obietnic.2. W dorosłości: seria zdrad, niepowodzeń, a być może przemocy i innych niesprawiedliwości, które przydarzają się danej osobie w kółko. Zwykle nie jest to jego wina.3. Rodzina nadopiekuńcza: nie pozwalała im wykazywać się niezależnością, dokonywać wyborów, tłumić inicjatywę i zapał do działania. Dziecko dorastało w strachu przed próbą i poczuciu bezradności. Brak doświadczenia metodą prób i błędów. Co więcej, w tym doświadczeniu nie ma doświadczenia wsparcia. Jak zatem poradzić sobie z tymi nieprzyjemnymi emocjami? Jak zapewnić sobie chociaż najmniejsze poczucie bezpieczeństwa? Z pewnością. Trzeba kontrolować wszystkich i wszystko. Zaplanuj wszystko. Zrób wszystko na maksimum, aby nie było niespodzianek. W końcu, jeśli coś pójdzie nie tak, będziesz musiał wrócić do uczucia rozczarowania i bezsilności z dzieciństwa. Poczucie bezradności Tutaj zaczyna się wszechmocna kontrola lub, jak mówią, hiperkontrola. Hiperkontrolerzy są zawsze w pogotowiu. W ich ciele panuje ogromne napięcie. Zwykle plecy, ramiona – to tutaj bierzemy na siebie odpowiedzialność. ALE ! Ważny punkt. Hiperkontrola to model UNIKANIA prawdziwej odpowiedzialności ze strachu przed tym, że sobie nie poradzisz, pokazania, że ​​jesteś słaby i bezradny. Taki mechanizm ochronny psychiki, jak wszechmocna kontrola, rozciąga się na wszystkie obszary życia człowieka: od pracy po relacje osobiste. Dlatego jest hiper. Kontrolerzy nie są najłatwiejszymi partnerami. I nie tylko z nimi jest to trudne, jest to również trudne dla nich. Dużo energii marnuje się na nieistotne drobnostki, na niepotrzebne krytykowanie siebie i innych. Trudno jest się zrelaksować. Ale istnieje poczucie wyimaginowanego znaczenia. To drugi kluczowy punkt hiperkontroli. Oprócz poczucia bezpieczeństwa, kontrolowanie innych sprawia, że ​​czujesz się ważny, podejmujesz decyzje i uczestniczysz w tym procesie. Taka osoba jest skłonna myśleć, że bez niego nie da sobie rady. Będzie nawet nieświadomie starał się uczynić innych bezradnymi, aby poczuć ich zależność od niego. Co robić? Zaufanie do świata oznacza przede wszystkim zaufanie do siebie. Niełatwa historia. Ważne jest, aby przejść w stronę akceptacji niepewności. Akceptacja siebie jako nie wszechmocnego. Akceptacja świata jako niedoskonałego. Pracuj z samodzielnością. W dzieciństwie najprawdopodobniej nie było żadnych podpór. Jak mówią, ważne jest nie tylko znalezienie siły, aby zmienić to, co możliwe, ale także cierpliwość, aby zaakceptować to, czego nie można zmienić, i mądrość, aby nie mylić jednego z drugim. Czego szczerze życzę wszystkim kontrolerom, a wśród nich mnie) będę wdzięczna za opinię i odpowiedź !