Raz dziennie przeglądam aktualności, w których lokalna administracja informuje obywateli o swoich decyzjach w związku z kwarantanną. Czytam komentarze i rozumiem, że ludzie dotknięci niepokojem, zagubieniem i bezradnością stają się coraz bardziej agresywni. Niektórych oburza fakt, że nie ma możliwości dodzwonienia się na infolinię, zdobycia pożywienia i pomocy medycznej, jednak coraz częściej ludzie bez przebierania w słowach po prostu „bawią się” na całego. Ludzie, zapędzeni sytuacją, tracą cierpliwość i... swój ludzki wygląd. Nie podejmuję się nikogo potępiać, ale ciekawe jest obserwowanie, jak ogólna panika wpływa na zachowanie, myślenie i życie psychiczne człowieka paradoksalny i niesie ze sobą zasady polarne. Człowiek może być bezinteresowny i chciwy, może być altruistą i egoistą, szczery i fałszywy, może kochać i nienawidzić. Dzisiejsza rzeczywistość jest bardzo podatnym gruntem dla manifestacji gniewu, nienawiści, strachu, okrucieństwa i wrogości. Zespół takich uczuć w psychologii nazywa się resentymentem. Termin ten odsłania wątek podłości człowieka, jego niedoskonałości, a czasem irracjonalności i absurdu. Zastanawiając się nad zjawiskiem resentymentu, myślę, że jego natura tkwi głęboko w mentalności człowieka, w jego wartościach, wzorcach poznania, postawach i normach zachowania. Można powiedzieć, że resentyment jest rodzajem wadliwego sposobu ludzkiej egzystencji. Resentyment ma wiele twarzy. Jej objawy możemy rozpoznać w takich przejawach, jak rywalizacja, rywalizacja i chęć wyższości. Widać to w niewerbalizowanych, ale aktywnie promowanych w kulturze masowej ideałach: pragnieniu dobrobytu, próżnym, bogatym życiu, pragnieniu bycia trwale szczęśliwym. Społeczeństwo staje się coraz bardziej rodzajem targowiska próżności, do którego dąży niemal każdy wyróżniać się w jakiś sposób. Stąd zazdrość, chciwość, zazdrość, niemożność cieszenia się z sukcesu drugiego. Myślenie resentymentalne nazwałbym „zatruciem duszy”. Osoba ogarnięta myśleniem resentymentalnym z reguły zawsze szuka kogoś, kto jest winien jego kłopotów: partnera, kolegi, rządu itp. Bardzo łatwo jest przenieść swoją niewypłacalność, bierność i bezradność na kogoś innego. W takich oskarżycielskich impulsach człowiek często odczuwa przypływ siły, energii i staje się to dla niego wygodną ideologią, jego sposobem bycia. Wszyscy jesteśmy uwikłani w to, co dzieje się na świecie i po prostu nie sposób nie zareagować do tego co się dzieje. A mimo to chciałbym w tej trudnej sytuacji zachować zdrowy rozsądek, nie stracić wiary i pozostać człowiekiem. Życzę wszystkim wytrwałości, zdrowego rozsądku, szacunku do innych i do siebie.!