Od autora: Dedykowane jednostce wojskowej 83420...Zacznę moją opowieść od czasów przedwojskowych i najpierw mała dygresja. Gdybym nie wstąpił do wojska, głosiłbym – nie wstępuj do wojska. Gdybym służył, argumentowałbym, że jest to konieczne. Proszę o wzięcie pod uwagę tej poprawki, więc oto moja historia. Zaczęło się to na długo przed moją służbą. Powiedzieć, że byłam fajna i silna, to prawdopodobnie nie, prawdopodobnie nawet w 100% stanowcze i pewne siebie NIE. Ogólnie rzecz biorąc, zwykły przeciętny przegrany. Następnie studiował w szkole technicznej - w tamtych czasach nadal byli oceniani, a jednocześnie przechodził wstępne badanie w komisji lekarskiej wojskowego urzędu rejestracyjnego i poboru. Zgodnie z zaleceniem mojej matki przygotowałem się ustnie i powiedziałem to, co mi powiedziała. Ale jeden lekarz w białym fartuchu powiedział tylko jedno zdanie i przestałam opowiadać wszystkim o swoich dziecięcych dolegliwościach. I powiedział co następuje - twoje rany zabiorą cię co najwyżej do batalionu budowlanego. Potem odpowiedziałem na wszystkie pytania ludzi w białych fartuchach – jestem zdrowy! Pomińmy myśli przeciętnego, niczym się nie wyróżniającego młodego człowieka. Zacznijmy od razu od batalionu szkoleniowego, do którego mnie wysłano, a raczej kupiono z punktu zbiórki Terytorium Permskiego. Nie wiem, jaki to był system, ale nas wyselekcjonowano i kupiono jak krowy na targu. Brali pod uwagę wagę, wzrost, zdolności umysłowe i wielkość kopyt. Kupił nas batalion szkoleniowy wioski. Zyuzino, obwód moskiewski, jednostka wojskowa 83420. Tam nadal uważano nas za krowy, a nawet wtedy byliśmy tylko stadem. Pasli nas pasterze z dwoma lub trzema paskami. Ich zadaniem było zabranie jedzenia, które nam jeszcze zostało z wędrówki, umycie go i zmiana. Ciekawie było obserwować, jak 50% naszego stada jednocześnie podnosiło głowy, gdy przeleciał nad nami samolot. Okazuje się, że w naszym stadzie były osoby z takich zakątków, gdzie nawet samoloty nie latały. I za każdym razem instynktownie patrzyli, co to za hałas na niebie. Ogólnie rzecz biorąc, co 5-8 minut - w końcu obwód moskiewski - 3 lotniska, nie licząc wojskowych. Zawieźli nas do pokoju, w którym było napisane „BATH”. Myślałam o miotłach, ale... Ale my byliśmy rozebrani i jak rude panny, trzymając się naszego pomarszczonego wstydu, czy to z przyzwyczajenia, czy ze wstydu... poszliśmy na badanie. Najwyraźniej szukali Żydów, lub po prostu szukali obecności przepukliny. I wtedy do mnie dotarło - kto powinien być zawstydzony - 99% obecnych myślało tylko o sobie i swojej pozycji - uspokoiłem się - spadł ze mnie jakiś ciężar wstydu czy coś w tym stylu - wszyscy byliśmy tak podobni, że zrezygnowałem to wszystko i po prostu stałem tam, czekając, aż moje rzeczy zostaną sprawdzone. Ogólnie rzecz biorąc, każdy dostawał po 1 mydle na dwie osoby i kazano się umyć. Wchodząc do pomieszczenia z przegrodami zobaczyliśmy łaźnię - zupełnie jak prawdziwa łaźnia wojskowa - na górze znajdowały się rury, z których płynęła gorąca woda. Potem woda powoli zaczęła się ochładzać, aż stała się zimna. Powodem był czarny zbiornik na górze łaźni – nie zdążył się nagrzać w wiosennym słońcu… Pomińmy to, jak nas ubrali na zielono, przejdę do momentu, kiedy byliśmy zgromadzili się w dużym kinie na terenie jednostki szkoleniowej. Było to zwykłe kino z czasów sowieckich. Zapełniliśmy prawie wszystkie miejsca w tej sali - zieleń rozłożyła się na wszystkich siedzeniach i od czasu do czasu czarne głowy jeża kołysały się asynchronicznie w lewo i w prawo. Na scenę wszedł lekko zgarbiony człowieczek, zaczął czule mówić, ale za z jakiegoś powodu karcił nas każdym słowem. Przeklinał nas, a ja nie mogłam zrozumieć, dlaczego mnie karci, bo jeszcze nic nie zrobiłam. Opowiadał o zasadach, a jednocześnie skłaniał się do nieprzyzwoitych wyrażeń w takiej formie, że w zasadzie wszystko odpowiadało zasadom języka rosyjskiego, jednocześnie było silne poczucie, że naprawdę udało mi się zrobić coś złego. Jakbym już złamała wszystkie zasady, o których mówił. Było to dziwne uczucie – było to moje pierwsze spotkanie z prawdziwym i niewzruszonym językiem armii. Nie było to przekleństwo w najczystszej postaci, jakie można usłyszeć z ust pijaka czy wściekłego sąsiada za ścianą, nie! To byłoprawdziwa mowa osoby, której udało się odmienić i umieścić tylko 4 rdzenie z nieprzyzwoitych słów, że zaczęły tańczyć w jego ustach ze znaczeniem i znaczeniem. A wszystko to było przepełnione takim poczuciem, że jeśli tego nie zrobisz, wszystkie przypadki i deklinacje opuszczą korzenie i pozostaną tylko wyrażenia twierdzące. Tam dowiedziałem się, że mając jeden rdzeń, może stać się czasownikiem, rzeczownikiem, przymiotnikiem, dopełnieniem, a nawet wykrzyknikiem – wszystko w jednym zdaniu. Moja nauka języka wojskowego dobiegała końca. Jakość edukacji nie była gorsza od obozu dziecięcego w celu wymiany dzieci z Wielką Brytanią. Zostałem wysłany w inne miejsce. Któregoś pięknego dnia, ponieważ w czasie mojej służby miałem specyficzne wykształcenie, jeden z majorów uprzejmie poprosił mnie, żebym pomógł mu uporządkować prace laboratoryjne jego siostry. Jego siostra miała wtedy 16 lat. Nie była Rosjanką - bardzo martwiła się terminami i tym, że nic nie wychodzi, przez około 20 minut dezorientująco próbowała mi wytłumaczyć, co trzeba zrobić, podkreślając, że nadal nie. nie ćwiczę... Byłem już trochę zmęczony tą gadaniną o rynku, nie mogłem się skoncentrować i po prostu przeczytałem zadanie, a grzecznie poprosiłem ją, żeby dała mi szansę na przemyślenie tego, oczywiście zrobiłem to w wojsku czysto język. Moje przemówienie nie było długie, powiedziałem coś w tym stylu: „ty pierdolona kobieto, dlaczego się do cholery martwisz, teraz zrobię wszystko, nie będąc palantem”. Naturalnie wszystkie słowa zostały zastąpione odległymi synonimami i powtórzę jeszcze raz - powiedziałem to, no cóż, tonem w stylu np. chodźmy napić się herbaty, czajnik już się zagotował... Albo dać biały bochenek za 15-50. Wszystko było jak zawsze – zanim zielone ludziki mnie zrozumiały i ja ich też zrozumiałem. Jak gdyby nic się nie stało, zacząłem czytać zadanie, jednak w jakiś sposób zaskoczyły mnie zmiany - zrobiło się naprawdę cicho, a nawet w pewnym sensie napięcie cicho. Podniosłem głowę i spojrzałem na siostrę oficera - z jakiegoś powodu prawie rozpłakała się i powiedziała cicho: „Powiem Urfanowi Guseinowiczowi (tak miał na imię oficer)!” To było trochę żałosne, prawie płaczące. Nie rozumiałem, co się stało, odrzuciłem to i kontynuowałem zadanie. Później, wychodząc z domu w kierunku miejsca służby, pomyślałem: co się tam stało!? I przypomniałem sobie tego samego oficera, naszego najmilszego, jak się okazało, instruktora politycznego. Pierwsza osoba na scenie w kinie, która zbeształa nas za naruszenia, które jeszcze nie zostały popełnione, cóż, jak mi się wtedy wydawało. A potem pomyślałem – czas wrócić do świata ludzi – podróż do wojska wkrótce się skończy i będę musiał komunikować się z ludźmi takimi jak ten student. Powoli zacząłem usuwać język wojskowy ze swojego żargonu. To było trudne, bo był obecny w 85% słów, które wtedy wypowiedziałem. Kiedy wróciłem do cywilnego życia, mówiłem powoli. Powolność wynikała z filtra – mój mózg próbował wymówić tylko znaczące słowa z ciągłego strumienia wyrażeń wojskowych, deklinacji, przypadków i czasowników. Nie, nie, a kiedy się poślizgnąłem, z mojego łona wyleciało nie samotne B..., ale wygięte, pikowe i pełne gadatliwości zdanie. I ludzie myśleli, że gdzieś zaczyna się nie tylko walka, ale prawdziwa rozgrywka. Cicho się zarumieniłem i wycofałem z miejsca zbrodni. I do dziś, gdy nagle wpada mi do głowy złość, czasem wychodzą powoli i niegrzecznie długie, powiązane ze sobą zdania, wpadające do uszu otaczających mnie osób... Po co to wszystko piszę, ale chciałam napisać o tym, że ja dorastałem w wojsku, czułem, że nawet na cudzym nieznanym terytorium mogę przetrwać, zdobyć przyczółek i żyć. Uświadomiłam sobie, że mogę się poruszać i podejmować samodzielne decyzje. Pojawiła się we mnie pewna twardość. Dowiedziałam się, że istnieje inny świat, uwarunkowany nie tylko matczyną opieką, niezależnie od tego, jak wygodny, wygodny i rodzinny może być. Jak inaczej możesz dowiedzieć się, do czego jesteś zdolna i naprawdę możesz dokonać w tym świecie? Trzeba otrząsnąć się z tego, co zwykle, trzeba dać sobie inne doświadczenia, inne doznania, nowe wydarzenia. Wtedy nasza głowa, opuszczając to, co zwykle, otrzymuje coś nowego i zaczyna z tym pracować. I na tym nowym można zbudować coś nowego – w końcu nauczyła się, że może zrobić coś więcej…