Masz już ponad 20 lat, ale wciąż słyszysz w swoim kierunku: „zachowujesz się jak dziecko”, „Kiedy dorośniesz?” I naprawdę boli, że otaczający Cię ludzie nie traktują Cię poważnie i nie biorą pod uwagę Twojej opinii. I w ogóle trudno jest żyć na tym świecie, strasznie jest żyć. Czekaj… A może przyczyną wszystkich kłopotów jest infantylizm? Zacznijmy od tego, czym jest infantylizm, infantylizm w ogóle? Termin „infantylizm” używany jest w 2 obszarach wiedzy – w medycynie (oznacza często opóźnienie w rozwoju fizycznym). jest to wynikiem procesów wewnątrzmacicznych - hipotermii, zatrucia lub zakażenia płodu w czasie ciąży) oraz w psychologii. Zarówno w medycynie, jak i psychologii infantylizm rozumiany jest jako niedorozwój, tylko w jednym przypadku – fizjologiczny, a w psychologii – jako przejaw niedojrzałości psychicznej, osobistej porażki. To znaczy, gdy dziecko rodzi się zdrowe z medycznego punktu widzenia, a następnie pod wpływem czynników psychologicznych staje się osobą infantylną. Rozważmy bardziej szczegółowo infantylizm psychologiczny. Niemowlę jest dorosłe zgodnie z paszportem, ale wykazuje dziecinne zachowanie. Jego problem polega na tym, że utknął w rozwoju swojej sfery emocjonalno-wolicjonalnej. Mówią o nim „dziecko dorosłe”, trudno mu przystosować się do rzeczywistości i zająć się sobą, nie mówiąc już o zajmowaniu się innymi. Są to dziewczęta i chłopcy, którzy nie wiedzą, co to gotowanie, jak zarządzać budżetem rodzinnym, czym są obowiązki domowe, ci, którzy biorą dużą liczbę kredytów i ich nie spłacają, ci, którzy nie wiedzą, jak podejmować decyzje i ponosić odpowiedzialność za ich konsekwencje, ci, którzy zawsze nie są gotowi na poważny związek i realizacja swoich planów Nieuchronnie następuje rozpad osobowości i duchowa pustka. Bo nie da się ustać w miejscu, ani rozwoju, ani dojrzewania, ani degradacji. Jak rozpoznać osobę infantylną? Objawy tego stanu są wyraźne, jest to typowe dla dziecka. To norma tylko dla 3-letniego dziecka, ale dla 30-letniego „dzieciaka” jest to odchylenie. Wymienię najbardziej uderzające przejawy infantylizmu: nie wie, jak kontrolować swoje emocje. Często jest kapryśny, histeryczny, drażliwy i zły. A co najważniejsze, zawsze obwinia innych za swoje uczucia, słowa „Irytujesz mnie”, „Boli mnie głowa”. Trudno mu wziąć odpowiedzialność za swoje przeżycia i przyznać się do tego: „Jestem na ciebie zły. Wybieram, jak zareagować: przebaczyć lub obrazić się”. W związku z tym, że emocje biorą górę nad rozsądkiem, często wpada w pułapkę samobiczowania i innych przykrych doświadczeń, co utrudnia mu twórczą działalność. Najsilniejszym uczuciem niemowlęcia jest strach. Boi się trudności, ludzi, bo czuje się mały, bezradny, a oni są wielcy i „mogą wszystko”. Żyje według stereotypów „tak należy, jak to ma w zwyczaju”. Naśladownictwo jest bardzo rozwinięte, zawsze kogoś naśladuje - jak się ubierać, jak myśleć itp., co mam powiedzieć. Stosuje w życiu wyłącznie gotowe metody i przepisy na działania i zachowania. W przeciwieństwie do Dorosłego, który szuka SWOJEGO szczęścia i SWOJEGO życia, mozaikowy światopogląd i dziecięcy egoizm to egocentryzm. Oznacza to, że idea świata nie jest holistyczna, to znaczy człowiek widzi tylko to, co jest dla niego wygodne, co mu się podoba. Jednocześnie widzi siebie jako centrum Wszechświata, że ​​wszystko i wszyscy powinni kręcić się wokół niego i wszyscy powinni zapewniać mu dobre życie, a gdy coś nie jest „po jego myśli”, w ogóle się złości. niemowlę nie rozumie dobrze siebie i swojego miejsca w świecie. Przez całe życie nie rozumiem konsumpcyjnego stosunku do świata „Kim jestem?”. Bierze więcej niż daje. Uważa, że ​​wszyscy powinni zrobić dla niego dobrze, ale on nikomu nic nie jest winien. Nie ma żadnych obowiązków, tylko „chcę” i dziecinna spontaniczność „chcianych i wziętych”, naruszając w ten sposób granice innych ludzi. Pasożytniczy tryb życia, to znaczy przywiązuje się do drugiej osoby i żyje jej kosztem - na kimś wsparcie innych. Jest przekonany, że rodzice, a potem małżonek, mają obowiązek je wspierać. Okazuje się, że opuszczenie rodziny rodzicielskiej po prostu się zmieniajednego opiekuna drugiemu. Boi się odpowiedzialności i samodzielnego podejmowania decyzji, a tym bardziej odpowiedzialności za ich konsekwencje. Uwielbia marzyć i tylko to robi. Jego fantazje nie prowadzą do działania, bo działać to rozliczyć się z rzeczywistością, zaakceptować ją, nawet jeśli się to nie podoba, a niemowlę boi się rzeczywistości, nie wie, jak sobie z nią poradzić. Tam, gdzie czuje się dobrze, jest fantazja, rozrywka, przyjemność. Często słyszy się od niego: „Gdybym tylko… to ja…”. Żyje w oczekiwaniu na cud, oczekuje, że nadejdzie ktoś silniejszy, inteligentniejszy (może to być szef, partner, prezydent, itp. misja). i to rozwiąże dla niego problemy - uszczęśliwi go, wzbogaci itp. Skąd się bierze infantylizm? Każdy etap wiekowy ma swoje zadania, które każda osoba musi rozwiązać w procesie swojego rozwoju, a jeśli sobie z nimi poradzi, powstają nowe formacje, które pomagają mu skutecznie dostosować się do środowiska, zaspokoić jego potrzeby i łatwiej rozwiązać następujące zadania . Nierozwiązane problemy z poprzednich etapów znacznie komplikują życie, kumulując się jako ciężar niepowodzeń. Co zwykle myślimy? Trudne okoliczności stanowią problem, mówią też o kryzysie, ale właśnie na tym polega psychologiczne zadanie duszy, które należy rozwiązać i otrzymać korzyści. Na przykład wiek 2–3 lat – osoba przyjmuje pierwszy krok w kierunku niezależności lub niezdecydowania. Nazywa się to „3-letnim kryzysem”. Mały człowiek chce wszystko robić sam i na swój sposób. Jeśli będzie wspierane we własnej inicjatywie, otoczenie okaże cierpliwość, wówczas u dziecka rozwinie się w nim poczucie „mogę”, a jeśli niespokojne otoczenie zawsze będzie brzmieć „och, robisz to źle, och, upadniesz, ” wtedy pojawi się niezdecydowanie i zależność od innych. W przyszłości przejawi się to brakiem zaufania do siebie i ciągłym poszukiwaniem wsparcia z zewnątrz – „Co ludzie powiedzą?!” Oczywiście złożoność zadań wzrasta z biegiem lat. Potem idziesz do szkoły - rozwijają się cechy wolicjonalne itp. Okres 12 - 17 lat jest kluczowy dla ukształtowania się infantylności - gdyż w tym wieku nastolatek nieświadomie podejmuje decyzję - stać się dorosłym lub pozostać małym. Jeśli w tym wieku uda mu się znaleźć JEGO odpowiedzi na pytania: „Kim jestem? Czym jestem? Moje wartości i wytyczne. Jakie zasady obowiązują w dorosłym życiu? Czy umiem negocjować” itd., wtedy możemy powiedzieć, że problemy zostały rozwiązane i idziemy dalej. Jeśli nie znajdzie JEGO odpowiedzi, ale skorzysta z narzuconych przez kogoś innego, pozostaje dzieckiem, za które teraz o wszystkim zadecydują inne władze. To całkiem naturalne, że rodzic chce chronić dziecko przed wszelkiego rodzaju niebezpieczeństwami uczynić życie tak wygodnym, jak to tylko możliwe. Jednak chęć ochrony i podjęcia najlepszej decyzji dla dziecka nie zawsze jest uzasadniona. Ubieranie dziecka jest znacznie szybsze i łatwiejsze niż zapewnienie mu czasu na samodzielne wykonanie tej czynności. Napisz zadanie domowe dla swojego dziecka. Posprzątaj jego pokój, odłóż zabawki. To pozornie drobnostki, a jednak dobry grunt dla rozwoju infantylizmu. I w sumie dla rodzica to drobnostka, ale dla dziecka na jego etapie rozwoju wiekowego to już duże zadanie. Błędem rodzica jest nieumiejętność dostrzeżenia i zrozumienia małych kroków w rozwoju, a co najważniejsze, brak zaufania do dziecka, brak wiary w jego siły. Przez całe życie rodzic zdaje się dawać podwójny komunikat: „Chcę, żebyś to zrobił odnieść sukces – ale jednocześnie robię wszystko, co możliwe, abyście nie odnieśli sukcesu.” A skuteczniejsza strategia dla rodziców wygląda tak: Jeśli dziecko jeździ na zjeżdżalni, musi samo zejść i ją podnieść zjeżdżać na sankach. Ale często widzimy zdjęcie matki biegnącej za nią i podnoszącej sanki. Wsiadając do samochodu, oczywiście łatwiej jest nieść 5-letnie dziecko na rękach, a dajesz mu czas na wejście do samochodu. sam samochód. Podziękuj i pochwal dziecko za wzięcie na siebie odpowiedzialności. „Dziękuję, że przygotowałam coś do jedzenia, bo inaczej musiałabym stać przy kuchence, chętnie odpocznę”. Wzmacniaj jego samodzielność życzliwymi słowami. Stopniowo, ale systematycznie odciążaj się od troski i odpowiedzialności za sprawy osobiste dziecka i przekaż je jemu. Pozwól dziecku stawić czoła negatywnym konsekwencjom swoich działań