Będę szczera: z ostrożnością patrzę na okres dorastania mojej córki. Przestraszony. Aż strach pomyśleć, jak mogłoby być. I to pomimo faktu, że Sasha i ja zbudowaliśmy doskonały związek uczuć. I pomimo tego, że mam już doświadczenie mieszkania w tym samym mieszkaniu z nastolatkiem i interakcji z nim w wieku 14-16,5 lat (w naszym przypadku okazało się, że najgorsze lata były nawet w wieku 13 lat, Jegor i ja mogliśmy). idź ulicą i porozmawiaj, od czasu do czasu trzymając się za ręce. Wzruszyło mnie to i zaskoczyło, dobrze pamiętam, jak powiedziałam Jegorowi coś w stylu: „No cóż, w takim razie nie będziesz już tak chodził z mamą… I nie wezmą cię za rękę…”. A Egor powiedział „Tak, prosto” lub „Co to jest”. A o 14 wszystko się wydarzyło. Wszystko stało się inne. Ogólnie rzecz biorąc, nie bałem się jego okresu dojrzewania. Po co się bać, skoro Jegor zachowywał się już „jak nastolatek” od urodzenia? To właśnie wtedy powiedziałem: Jegor urodził się jako nastolatek. I nie będzie już gorzej, po prostu nigdzie nie jest gorzej Rozmyślny, nieugięty, mający swoje zdanie na każdy temat, a później omijający wszelkie zakazy i zasady. Przełamując granice, ale jednocześnie gorliwie strzegąc swoich. Nie toleruje presji i przymusu. Opór (to słowo można napisać sto milionów razy - i nie wystarczy do opisania obrazu). I tak, w zasadzie nic się nie zmieniło w okresie dojrzewania. A jednak coś zniknęło i coś zostało dodane. Kontakt, który z wielkim trudem budowałem, zniknął. Jegor odsunął się ode mnie. Zupełnie jakby był obcy. Minął czas spędzony razem, uściski zniknęły. Zamiast tego pojawiła się agresja. Dużo aktywnie wyrażanej agresji. Krzyki, krzyki, trzaskanie drzwiami. Bałem się, że któryś z sąsiadów wezwie opiekę lub policję - wszystko działo się tak głośno i tak często. 12 lat - 6 klasa - pierwszy rok Jegora poza szkołą, w edukacji rodzinnej. W tym pierwszym roku bez szkoły udało mi się wiele zrobić, aby normalizować swoje relacje z synem. I myślałem, że wszystko będzie lepiej - w końcu bardzo się starałem. Egor chociaż raz spędził cały rok na wybranych przez siebie we wrześniu zajęciach, zwłaszcza „Konfiguracja i naprawa komputerów”, i spędził wiele godzin z nauczycielem na pracy. na częściach, zbieram coś. Dla mnie był to ważny wskaźnik, że podjąłem właściwą decyzję, zabierając Jegora ze szkoły. Uwolnił zasoby, aby móc odkrywać świat, a jego ciekawość eksplodowała. W szkole wszystkie zasoby zostały wydane na próbę poradzenia sobie z dużą ilością frustracji, a bez tego Jegor zaczął się rozwijać, miał CHĘĆ coś zrobić. I to była dla mnie ogromna wartość i wyznacznik, że wszystko idzie tak, jak należy. Teraz – wszystko idzie tak, jak powinno. Jednak w wieku 13 lat – w 7. klasie – wszystko zaczęło się „sypać”. Jegor chodził coraz częściej ponury i „zamknięty”. Nie w nastroju. Zacząłem bardzo tęsknić za moim ulubionym klubem. Nie mogłem zrozumieć, co się dzieje. Na wszelkie pytania odpowiadał monosylabami, gdy już udało nam się nawiązać z nim kontakt, a na pytanie, dlaczego opuścił zajęcia, tłumaczył, że jest mu teraz bardzo ciężko – czasami wszystko jest bardzo denerwujące. A czasem irytacja jest tak silna, że ​​dziecko boi się, że nie będzie w stanie się powstrzymać i wyładuje się na nauczycielu. I zrozumiałem, o czym mówił: już się zdarzyło, że wylała się na mnie ta irytacja. Tak więc Jegor stopniowo przestał całkowicie uczęszczać do kręgu. Widziałem, jak powoli, ale skutecznie, tracę wpływ na proces edukacyjny. Jak dźwignia staje się coraz mniejsza. Jak Jegor po prostu przestaje robić cokolwiek związanego ze studiami. I chociaż mój syn stawał się coraz bardziej wycofany i nie opuszczał swojej „jaskini”, nasze relacje nadal były dobre. Upał jeszcze się nie zaczął. A w wieku 14 lat – w ósmej klasie – Jegor całkowicie przestał się uczyć. A siłę gniewu i nienawiści, która zabrzmiała w jego słowach i była widoczna w jego spojrzeniu, trudno opisać słowami. Miałeś wrażenie, że jesteś obok osoby, która cię nienawidzi, która tylko czeka, aż w końcu gdzieś znikniemy. Życie w takim poczuciu jest bardzo, bardzo trudne. Sasza, która miała wtedy około 5 lat, nieustannie cierpiała z powodu postawy Jegora: małe dziecko to najłatwiejszy obiekt do wyssania emocji :( Syn z całych sił trollował moją córkę. , a ja ciągle.