My, rodzice, często nie wiemy lub zapominamy o tym, co czują nasze dzieci, o czym marzą, czego się boją i co może być dla nich tak trudne do przetrwania. Dzieci naprawdę chcą być rozumiane. Dziś porozmawiamy o potrzebach – o tym, jak ważne jest ich dostrzeganie w dzieciach i w sobie, o różnicach w pragnieniach i potrzebach oraz o najbardziej optymalnych formach wychowania, a także o równowadze wolności i kontroli potrzeb – o czymś, bez czego jesteśmy nie może istnieć jako organizm (podstawowe potrzeby – jedzenie, sen, bezpieczeństwo itp.) i jako osoba (inne potrzeby wyższe – wyrażanie siebie, akceptacja, szacunek, poczucie własnej wartości, poczucie więzi z innymi, itp.). Nie mogą być dobre ani złe, ponieważ są niezwykle ważne. Pragnienia mogą być bardzo różne, w tym destrukcyjne. Za pragnieniami zawsze kryje się potrzeba, którą człowiek stara się zaspokoić, ale nie zawsze w sposób twórczy. Bądź uważny na własne potrzeby i potrzeby swoich dzieci. Zapytaj, czego chcą, po co to jest, co się stanie, jeśli będą mieli to, czego chcą. Ale zainteresuj się tym tylko wtedy, gdy nie szukasz powodu, aby im odmówić. Bardzo ważne jest, aby dzieci badały siebie, swoje możliwości, pragnienia, talenty i zdolności. O wolności i kontroli. Dla wygodnego życia ważne jest dla dzieci specjalne połączenie wolności i struktury. Dużo wolności - dużo niepokoju (wolność daje możliwości rozwoju, ale dziecko poświęci też dużo energii na zapewnienie bezpieczeństwa psychicznego). Kiedy jest dużo wolności, dzieci mają słabe poczucie granic innych ludzi, co będzie prowadzić do konfliktów z innymi. Jest dużo struktury - jest bezpieczeństwo, ale brakuje motywacji i energii do rozwoju, własne pragnienia dziecka nie mają czasu na realizację lub zostają zastąpione czymś innym). Przy dużej liczbie zakazów dzieci stają się surowe, wymagające i bezlitosne wobec siebie. Im więcej dziecko ma możliwości samokontroli, tym lepiej się tego nauczy. Im więcej kontroli zewnętrznej, tym mniejsza szansa na niezależne, zadowolone z życia i harmonijne dorastanie. Zaprzestanie kontroli nie oznacza braku miłości, braku troski, braku ochrony przed oczywistym niebezpieczeństwem. Oznacza to zaufanie dziecku w rozwiązywaniu problemów, z którymi oczywiście sam sobie poradzi. Równowaga jest tutaj bardzo ważna. Przykładowo we wczesnym dzieciństwie powszechnym zakazem dla dzieci jest sytuacja, gdy dziecko podbiega do huśtawki/kołowrotu „Stop! To jest zabronione! Ostrożnie!". Dla bardzo małych dzieci, które nie potrafią ocenić stopnia zagrożenia, nie jest to złe (pod warunkiem, że to uregulujesz), ale ważne jest również nauczenie dzieci liczenia na swoje możliwości, oceny ryzyka i nauczenia się kontrolowania swojego ciała. Zatem dla starszych dzieci ta wiadomość brzmi następująco: „Jesteś niezręczny. Nie uda ci się. Na pewno upadniesz i zrobisz sobie krzywdę!” A potem dziecko przestaje ufać własnemu ciału, jego zdolność do eksploracji przestrzeni i rozwijania umiejętności motorycznych jest znacznie zmniejszona. Bardziej przydatne jest nauczenie dziecka wspinania się, niż jego zabranianie. Łatwiej jednak zakazać.