Wiele artykułów i badań poświęconych jest toksycznym matkom, co wcale nie jest zaskakujące, ponieważ źródło większości naszych problemów psychicznych ma swoje źródło w dzieciństwie, a jednocześnie matki są postaciami, które mają na nas największy wpływ w dzieciństwie W literaturze można znaleźć wiele klasyfikacji toksycznych matek, dziś porozmawiamy o matkach nadopiekuńczych. Dla rosyjskiej mentalności problem nadopiekuńczych matek jest najbardziej dotkliwy, a wszystko dlatego, że w naszym kraju takie zachowanie nie jest uważane za problem, ale raczej za odmianę normy. Jak to mówią, jak możesz, bo twoje mama bardzo cię kocha, robi dla ciebie wszystko, wszystko poświęciło ci życie. A ty siedzisz i myślisz, że wygląda na to, że tak, tak właśnie jest, ale jestem niewdzięczny. Ale tak naprawdę to nie jest miłość, to jest toksyczność. Musisz zrozumieć, że zachowanie matki i miłość macierzyńska to nie to samo. Zachowanie matki opiera się na instynktach i włącza się automatycznie po urodzeniu dziecka. Miłość macierzyńska jest zjawiskiem poważniejszym i różnorodniejszym. Miłość to świadomy wybór, chęć bez względu na wszystko zbudowania relacji z dzieckiem tak, aby czuło się komfortowo. Buduj je ze świadomością, że dziecko jest odrębną osobą, indywidualnością. Punkt zwrotny, w którym miłość macierzyńska powinna dołączyć do zachowań macierzyńskich, następuje zwykle wtedy, gdy dziecko osiąga wiek trzech lat. Potem zaczyna pokazywać się jako odrębna osobowość. Toksyczne matki nie mogą się z tym pogodzić ani odpowiednio zareagować. Istnieją dwa typowe objawy takich toksycznych matek. Pierwszym jest brak empatii, drugim obsesja na własnym punkcie. Jeśli toksyczność matki objawia się nadopiekuńczością, objawy te uzupełniają także niezdolność i niechęć matki do stworzenia warunków, w których dziecko zacznie się od niej oddzielać. Dosłownie nie może przestać, nadal opiekuje się swoim „dzieckiem” do tego stopnia, że ​​ono już go nie potrzebuje. Nadopiekuńcza matka zaciera wszelkie możliwe granice między nią a dzieckiem. Ten ostatni staje się centrum jej życia, ośrodkiem, który oczywiście musi w pełni odpowiadać jej fantazjom na jego temat. Dziecko dorastające z taką matką nie ma wielu opcji. Albo jest buntownikiem od urodzenia, a jako dorosły będzie mógł odseparować się od matki, żyjąc jednocześnie z poczuciem winy za to, że ją „porzucił”. Albo dziecko nie będzie mogło uciec i stanie się na przykład tą samą mamuśką, która w wieku 40 lat nie ma ani kotka, ani dziecka, a jedynie wspólne mieszkanie z mamą. Oczywiście w obu przypadkach W niektórych przypadkach możesz i powinnaś przepracować traumę, spróbować oddzielić się od matki w sposób możliwie najbardziej kompetentny i bezpieczny dla wszystkich. Musisz także przepracować poczucie winy, które się z tego powodu pojawia. Tylko w ten sposób możesz dać sobie szansę na życie własnym życiem, a nie życia swojej matki..