Fabuła tej dystopijnej serii opiera się na „procedurze separacyjnej”, jaką przechodzą pracownicy korporacji Lumon, aby rozpocząć dla niej pracę. W głowę każdego z nich wszczepiany jest chip, za pomocą którego oddzielane są wspomnienia robocze od zwykłych. Tematem przewodnim jest groteskowa kpina z kultury korporacyjnej, ale poza tym działa sam mechanizm separacji. bardzo wyraźnie ukazany, co jest alegorią mentalnej obrony przed rozszczepieniem. Mechanizm rozszczepienia ukazany jest dosłownie, ukazując działanie rzeczywistości mentalnej od wewnątrz. Wydaje się upraszczać życie, oddzielając życie zawodowe od wszystkiego innego, dzieląc je na proste i złożone, dobre i złe, wszechmocne i bezradne. A dla każdej z tych części osobowości istnieją własne pojęcia: „innie” - wersja robocza, i „extra” (angielski „outtie”) - osoba spoza korporacji Intra - bezsilna, podlegająca władzy, podlegająca karze, cierpiąca, wykonująca bezsensowną pracę. Ekstra - tłumiąca i dominująca, podporządkowująca sobie wnętrze i zmuszająca je do pracy. W strukturze psychiki może być uosobieniem Super-Ego. Są to jakby dwie różne osoby, które nic o sobie nie wiedzą, a tak naprawdę stanowią dwie części jednej całości, dążące do integracji Główny bohater Marek, który przeżył śmierć żony, dobrowolnie oddaje część siebie, oddzielając od niej cierpiącą, „złą”, nieznośną stronę. Wysyła ją do pracy, wierząc, że przynajmniej tam nie odczuje żalu po stracie. Jednak te uczucia nigdzie nie znikają; nadal są w środku, chociaż nie są realizowane. Marek dowiaduje się później od byłego kolegi, że czasami przychodził do pracy z czerwonymi oczami i słyszy: „Nadal tam cierpisz, ale nie rozumiesz dlaczego”. Według Z. Freuda w Jaźni współistnieją dwie postawy psychiczne stosunku do rzeczywistości zewnętrznej, w przeciwieństwie do popędów: pierwszy bierze pod uwagę rzeczywistość, drugi ją ignoruje, podkreślając pragnienia. Postawy te współistnieją, nie wywierając na siebie żadnego wpływu, podobnie jak dwie części osobowości bohaterów „Rozstania”. Jeden z nich świadczy o odrzuceniu rzeczywistości, a drugi o popędach. Jeśli założymy, że zadaniem rozszczepienia (w tym przypadku oddzielenia) jest zmniejszenie niezadowolenia, to, jak zobaczymy w trakcie fabuły, osoba. nie odbiera, lecz na przemian duże amplitudy przyjemności i nieprzyjemności, co jeszcze bardziej go wyczerpuje i dezorganizuje. Z powodu takich zmian życie staje się jeszcze bardziej nie do zniesienia, ponieważ psychika nie jest w stanie zintegrować ambiwalencji.