Dzień dobry, drodzy czytelnicy! Dziś najbardziej dotkliwym problemem jest zwątpienie, które dotyka niemal co drugą osobę w Twoim otoczeniu. Ten artykuł przyda się tym, którzy czują wewnętrzną niepewność i nie rozumieją, skąd się wzięła? Opowiem Wam o moim osobistym doświadczeniu. Kiedyś zajmowałem się różnymi zajęciami, od szkoły muzycznej po lepienie w glinie. Wszyscy wokół mnie patrzyli na mnie z entuzjazmem i mówili, że wyrosnę na GENIUSZA! Od tamtej pory wiara w swoje możliwości stała się we mnie fundamentem, że nie kłammy, że jestem geniuszem. W żaden sposób nie pomogło mi to lepiej się uczyć podczas nastoletniego kryzysu ani mniej kłócić się z rodzicami, ale w środku zawsze było poczucie odpowiedzialności za wszystkie larwy, które zostały mi z góry nagrodzone. Kilka lat temu wyszłam za mąż i jakie było moje zdziwienie, gdy z biegiem czasu zdałam sobie sprawę, że osoba obok mnie uważa się za najmądrzejszą, najbardziej czarującą i atrakcyjną, przy nim poczułam inspirację na początku naszej rodzinnej podróży, ale potem , W miarę upływu czasu, a on nie zwalniał tempa swojego idealnego życia, zacząłem się zastanawiać, czy był aż takim geniuszem? To, nie będę ukrywał, odcisnęło na mnie ogromny ślad w postaci, że skoro mam przy sobie takiego geniusza, to na pewno nie mogę być od niego lepszy. Przez pewien okres życia zaczęłam czuć się nie tak piękna, jak mnie wcześniej przedstawiano. Kiedy mojemu mężowi udało się „wychodzić” z ludźmi, kiedy zaczął budować swoją karierę, ze smutkiem uświadomiłam sobie, że nie było we mnie uczucia radości, ale rywalizacji! Wszystko, co kiedyś mi przepowiedziano, spełniło się! Jak to? Po pewnym czasie uświadomiłam sobie, że te same laury z dzieciństwa nadal mnie nie opuszczają, wciąż kopią mnie w tyłek za każdym razem, gdy chcę się po prostu zrelaksować, kiedy chcę być szczęśliwa dla męża, kiedy chcę przestać konkurować. Byłam wtedy osobą bardzo niepewną siebie, wydawało mi się, że umarło we mnie tyle ambicji, przecież mogłam zostać skrzypaczką, artystką, astronautką))) We mnie, już dorosłej, dziecko płakało, patrzyło na świat i nie rozumiało, dlaczego mój mąż odniósł większy sukces niż ja. Dlaczego moja niepewność rośnie z każdym dniem? Nie myślałam o chodzeniu obok niego i bieganiu ku nowym odkryciom, po prostu pojawiła się myśl, że na złość jeszcze bardziej się pogorszę.) Niepewność jako produkt przeszłej pewności siebie, myślę, że ma swoje miejsce . To wahadło, którym sami się poruszamy. Jednemu się udało, drugiemu się udało, ale dlaczego jestem gorszy? Ale mi się nie udało, czy to oznacza, że ​​jestem w tym zły? NIE! Nie jesteś w tym zły, jesteś dobry w czymś innym, to wszystko. Pewnego pięknego dnia usiadłem i zdałem sobie sprawę, że kobieta to nie mężczyzna, kobiecy geniusz to suma wszystkich jej spełnionych i jeszcze niespełnionych obowiązków, zobowiązań wobec siebie. Zostanie matką, zostanie żoną, budowanie kariery, to wszystko razem pozwala kobiecie ujawnić całą swoją kobiecą siłę i harmonię. Zdarza się, że bez kariery i zdarza się, że nawet bez rodziny kobieta ma tę pewność siebie, tę harmonię, do której dążyła od urodzenia. Co odróżnia kobietę od mężczyzny? Przeciętny mężczyzna większość rzeczy robi z pasji, a kobieta z miłości. Miłość do siebie, do dzieci, do męża, do natury, czasem miłość do pieniędzy)) Cały ten tekst został napisany dla tych, którzy obecnie są przepełnieni zwątpieniem. Drodzy Czytelnicy, niepewność stwarza jedynie poczucie pustki tylko w sobie, nie wpływa na innych ludzi, odpycha ich, niszczy małżeństwo, ale nikomu nie będzie żal osoby z niepewnością. Inni nie są w stanie zrozumieć, co w tej chwili czujesz, z wyjątkiem ciebie, nikt inny nie czuje tego ciężaru niepewności. Czego potrzebujesz dzisiaj, żeby mieć pewność siebie? Czego będziesz potrzebować jutro? Tydzień później? Zmiana pracy? Przebrać się? Zmiana miejsca zamieszkania? Czasami nie można tego powiedzieć, ale zmiana wszystkiego natychmiast rodzi!