Często, gdy dziecko idzie do szkoły, rodzice stają przed problemem odrabiania przez nie zadań domowych. Ta opcja życia szkolnego może wprowadzić wystarczającą ilość napięcia w kontaktach rodzinnych regularnie słyszy się opinię, że prace domowe są trudne do odrobienia i wymagają niezbędnej obecności osoby dorosłej w polu widzenia dziecka. Czy rzeczywiście tak jest? Tak i nie. Spróbujmy to rozgryźć. Oczywiście na początkowym etapie nauki wskazane jest przebywanie blisko nowego ucznia. Pomóż mu zorganizować przestrzeń i czas na odrabianie lekcji, wyjaśnij zasady formatowania pracy w zeszytach, monitoruj, jak pisze, czyta, rozumie zadania i widzi swoje błędy. Wszystkie te umiejętności wymagają dość długiego rozwoju, konsekwencji rodziców i akceptacji indywidualnych cech dziecka. Warto na tym etapie skorelować oczekiwania z rzeczywistością, aby nie doszło do rozczarowania i dewaluacji wysiłków obu stron. Kiedy dziecko przyzwyczai się do określonego algorytmu odrabiania zadań domowych, możesz zacząć stopniowo przekazywać mu odpowiedzialność w tym obszarze swojej działalności. Tutaj również warto uwzględnić jego indywidualne cechy i przenosić moce stopniowo, powoli. Ponieważ najmocniej zakorzenione są te nawyki, którym poświęcono odpowiednią ilość czasu, jednocześnie dorosły nie rezygnuje z udziału w odrabianiu zadań domowych, lecz pozostaje wspierającą, bliską osobą, do której ZAWSZE można zwrócić się o pomoc i radę. Omawiając, jakie nieścisłości popełniło dziecko w swoich pracach, warto skupić się na tym, co wyszło dobrze, a niedociągnięcia uznać za szansę na rozwój, a nie stwierdzenie porażki. Podążanie tą ścieżką pomoże w stopniowym rozwoju u dziecka umiejętność samodzielnego odrabiania zadań domowych, wzmacniania poczucia własnej wartości i utrzymywania dobrego kontaktu w rodzinie, opartego na akceptacji, chęci dawania wolności, a jednocześnie wsparcia, gdy zachodzi taka potrzeba.