Szczęście jest wtedy, gdy mama jest blisko, blisko emocjonalnie: gdy jej spojrzenie rozgrzewa ciepłem i udziałem; kiedy jej ciepłe ramiona obejmują ją i trzymają blisko; kiedy kusi jej zapach, niczym słodki aromat wanilii... Zdjęcie skopiowane z https://editor.fusionbrain.ai/To w jej oczach dziecko po raz pierwszy widzi siebie, widzi, że istnieje, że jest ważne, żeby był kochany, żeby mama była dla niego i cały świat był dla niego. W oczach mamy za każdym razem wydaje się, że dziecko czyta słowa: „Sercem będę z Tobą... Kochać... Tak, jak czuje to dusza. Akceptować... Przyjrzę się Tobie i zauważę, czego pragniesz, o czym marzysz. Będę przy Tobie tak długo, jak będziesz tego potrzebować. I to jest właśnie to matczynej miłości, która uzdrawia, inspiruje, daje wiarę w siebie... To ta, która pomaga tworzyć, kontemplować, bawić się, zaczynać, zatrzymywać... To ta, która pomaga rozpoznać siebie. Bez lęków i niepokojów, bez bólu i urazy, spójrz głęboko w siebie i zobacz swoje uczucia, swoje możliwości. Jednak nie zawsze tak się dzieje. Mama może być inna: - matka zatroskana o siebie, relacje z mężem, obowiązki zewnętrzne, finanse; matka niespokojna, przestraszona, przygnębiona. Chodzi o tę matkę, która jest emocjonalnie niedostępna dla dziecka, zimna, odległa w duszy i sercu. Zdjęcie skopiowane z https://editor.fusionbrain.ai/I taka matka może fizycznie być z dzieckiem 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, ale nie widzieć go, nie dostrzegać jego potrzeb, być w sobie, w jego problemach, w jego bólach. Takie dziecko nie zobaczy siebie, nie zobaczy swoich możliwości, będzie nie poczuje jego ważności i potrzeby, swojej wartości. Będzie szukał tego na zewnątrz. Będzie szukał potwierdzenia, że ​​moje uczucia są ważne, że jestem ważna, że ​​nie jestem „pustą przestrzenią”. Trwa niesamowity eksperyment – ​​„kamienna twarz”, w którym uczestniczy dziecko i jego mama. Kobietę proszono, aby przez minutę nie reagowała na dziecko, aby zastygła emocjonalnie. A kiedy matka zamarza i nie reaguje, dziecko najpierw próbuje ją „odmrozić”, ale nie udaje mu się, chce i płacze. Dziecko jest zdesperowane. I dopiero gdy matka ponownie nawiązuje kontakt emocjonalny z dzieckiem, zaczyna się ono uspokajać. Kiedy emocjonalny chłód matki przenika duszę, dziecko w tym wieku jest zamrożone, trudno mu dorosnąć, jest. trudno mu się rozwijać, szuka kogoś, do kogo mógłby dołączyć i gdzie ogrzać swoje uczucia. Nie jest to łatwe dla dorosłego, który ma w sobie duszę małego, zamrożonego dziecka.