Spójrzmy na historię. Przez długi czas ludzie przetrwali jako zespół, jako rodzina. Było trochę ciasno. Aby dogadać się na tym samym terytorium, trzeba było znosić „negatywność” silnych uczuć - złości, agresji, urazy, która zakłócała ​​cierpliwość. Sytuacja się zmieniała. A jeśli niedawno ważna była możliwość dogadania się z dużą liczbą osób, dzielenie terytorium między wiele osób na raz - na przykład we wspólnym mieszkaniu lub w warsztacie - obok wielu innych ludzie. A w sowieckiej rzeczywistości absolutnie konieczna była umiejętność nie wyróżniania się z tła, wtapiania się w innych w sensie dosłownym i w przenośni - czasami był to realny warunek przetrwania. Dziś sytuacja powoli się odwraca – coraz ważniejsze staje się pokazywanie swoich zalet, bycie wyjątkowym, bystrym, zauważalnym. A w tym celu trzeba najpierw odkryć siebie, swoją indywidualność, swoją jasność. Zatem te bardzo „negatywne” uczucia, emocje, doznania są dla nas sygnałami, że moja granica zostaje naruszona. Nie więcej, nie mniej. Nieźle i nieźle – ale sygnały sygnalizacji granicznej, że tam, gdzie jest „ja”, ktoś inny chce umieścić swoje interesy i ̶н̶а̶м̶е̶р̶е̶н̶и̶я̶ ̶е̶т̶о̶г̶о̶ ̶п̶о̶я̶в̶и̶в̶ш̶е̶г̶о̶с. ̶я̶ . I powiedzmy, że nie zaprosiłem tej osoby, nie prosiłem, żeby wtargnął na to, co uważam za moje terytorium. Na przykład nie chcę, żeby ta osoba mi doradzała (aby nieproszona dzieliła się swoją wiedzą na terytorium mojego wiedza), jak się strzygę, czy też jaką ręką najlepiej myć zęby, czy jak gotować zupę, to właśnie w tym miejscu moje uczucia sygnalizują mi, że czegoś nie chcę, że się z czymś nie zgadzam kogoś, ale od czegoś mogę też mieć mdłości. Na przykład nie mogę zjeść tej zapiekanki, od dzieciństwa robi mi się niedobrze, a ty gotowałeś całą noc i obrażasz się. Dlatego takie uczucia nie pozwalają ci być w fuzji z bycia w jednej formacji. Sprawiają, że trudno to znieść. To sprawia, że ​​trudno nie zauważyć różnic. Co zrobić z tymi sygnałami. Pomyślimy o tym w kolejnych odcinkach.