Od autorki: opublikowano w czasopiśmie „Otbasym” w czerwcu 2012. Naucz swoje dziecko kochać życie Wychowywanie bez kalectwa W ostatnim czasie duże zaniepokojenie budzi rosnąca liczba przypadków samobójstw wśród nastolatków. Jeśli nie weźmiemy pod uwagę aspektu medycznego, gdy samobójstwo jednoznacznie kojarzy się z zaburzeniami psychicznymi, pojawia się pytanie: co jeszcze może stać za takimi działaniami nastolatka. Wszyscy pochodzimy z dzieciństwa… Najważniejsze jest zapisane człowieka od najmłodszych lat i od tego „fundamentu” zależy jego przyszły los. Życie psychiczne człowieka jest niezwykle złożone. Jego psychika składa się z dwóch wzajemnie się określających elementów: świadomego i nieświadomego – świadomości i podświadomości. Podświadomość zawiera informacje o stosunku człowieka do siebie, do innych i do życia w ogóle. Dlatego też człowiek decyduje się kochać lub nie kochać życie jeszcze w łonie matki lub już we wczesnym wieku. Małe dziecko postrzega informacje pochodzące od dorosłych jako niezmienną prawdę. W końcu rodzice lub ich zastępcy są dla dziecka najważniejszymi, znaczącymi i kochanymi osobami. Ich autorytet, szczególnie we wczesnych stadiach rozwoju psycho-emocjonalnego, jest niepodważalny i absolutny. Gdyby rodzice wiedzieli, jak potężną moc mają ich słowa i czyny, byliby bardziej ostrożni w doborze słów. W końcu czasami wystarczy jedno spojrzenie lub gest, aby uruchomić w dziecku program miłości (lub jej braku) na całe życie. Niektóre z powszechnych metod rodzicielskich to zastraszanie w obliczu trudności życiowych („Kiedy dorośniesz, ty dowiem się, ile wart jest funt!”), wywołanie u dziecka poczucia wstydu („Nie wstyd ci?!”), porównania z innymi dziećmi („Zobacz, jaki on jest wspaniały! A ty?” ) i inni. Takie metody tzw. wychowania powodują negatywną reakcję w zachowaniu dziecka, co staje się szczególnie widoczne w okresie adolescencji i wczesnej dorosłości. I najczęściej to oni w najgorszym przypadku mogą sprowokować dziecko do samobójstwa. Piszemy scenariusz życia „Gdybym wiedział, że on myśli o samobójstwie!” Dlaczego to zrobił, nie było powodu?” Takie zwroty często wypowiadają rodzice, których dzieci popełniły samobójstwo. I niewielu z nich wierzy, że to przypadkowe i nieprzypadkowe frazy wypowiadane przez nich, dorosłych, w odległej przeszłości, będące postawami rodzicielskimi, uruchomiły w dziecku program autodestrukcji. Dzieci wszystko biorą dosłownie i takie zwroty wypowiadane w sercach dorosłych, mogą sprawić wiele kłopotów. „Jestem teraz zajęty, daj mi spokój”, „Zobacz, co zrobiłeś, jesteś idiotą!”, „To powinno zostać zrobione w niewłaściwy sposób, nie wiem, kim jesteś?!” , "Zło! No to kiedy się nauczysz! Mam tego dość! Stań w kącie!”, „Gotowy, żeby cię pokonać!” (w języku dziecka „zabiję” brzmi jak „zabiję” i nic więcej). Wszystkie te „słowa” są mocno zakorzenione w podświadomości dziecka. Najpierw się oddala, staje się skryty, leniwy, nieufny, niepewny siebie, potem jego życie nie układa się, a w najgorszym przypadku jego podświadomość wydaje polecenie „Nie żyj!” („Świat mnie nie potrzebuje, przeszkadzam, nie jestem godzien istnienia”). Jeśli w dorosłym życiu ktoś chociaż raz pomyślał o samobójstwie, to być może w scenariuszu życiowym przykazanie „nie istnieje!” Udowodniono już, że w wieku 7 lat kształtują się główne aspekty osobowości, a scenariusz życia jest pisany przez dziecko. Ułatwia to program miłości lub nienawiści matki w czasie ciąży i komunikacja dziecka z rodzicami. W wieku 16-18 lat scenariusz zostaje ponownie sprawdzony i ostatecznie zatwierdzony! Otoczenie dostosowuje się do niego: szkoła, rówieśnicy, media, literatura, przemysł filmowy itp. Jednak w każdym wieku rodzice odgrywają najważniejszą rolę, ponieważ kładą podwaliny pod rozwój osobowości dziecka, jego światopoglądu, jego stosunku do siebie, ludzi i życia w ogóle. Uczymy Cię kochać życie! Prawie każdy, kto jest trawiony myślami samobójczymi, daje o sobie znać innym!