NIE CHCĘ! A NIE POWINNOŚ! Pomimo tego, że dziś piątek i czas na odpoczynek, postanowiłam porozmawiać z Wami na poważny temat - temat stereotypów, ram społecznych, które są nam narzucane od dzieciństwa strony społecznościowe. sieci, dlaczego nie zamieszczam zdjęć siebie z mężczyzną, nie opowiadam o swoim życiu osobistym, za każdym razem odpowiadam inaczej, ale dziś chcę podzielić się z Wami moimi przemyśleniami, wyrazić swoje stanowisko. A zacznę od daleka, od dzieciństwa... Dzisiejsze i wczorajsze społeczeństwo przypisuje kobietom zbyt wiele etykiet, zbyt wiele niepotrzebnych stereotypów. I jeden z nich: „Jeśli kobieta ma mężczyznę, to jest kompletna, jeśli nie, jeśli jest „samotna” (a właściwie wolna lub poszukująca), to coś jest z nią nie tak, to jest gorsza .” I wydaje mi się, że ten stereotyp został mi narzucony jeszcze w przedszkolu. W każdym razie już z grupy przygotowawczej byłem dumny z faktu, że miałem w grupie kilku zalotników i bardzo się martwiłem, gdy Leshka Shandro „zdradziła” mnie z Ładą Nikołajewą. Przyłączyłam się do walki i „sprawiedliwość” zatriumfowała. W szkole w klasach podstawowych też było wielu zalotników, też byłam z tego dumna i uważałam to za oznakę mojej wyjątkowości i przydatności. To był powód, aby popisywać się przed innymi dziewczynami i uważać się za gwiazdę. Anton Gareev, pierwsza czy druga klasa i mój pierwszy pocałunek... Z jakiegoś powodu pocałował mnie w policzek, a ja zażądałam, żeby pocałował mnie jak dorosłego, w usta. I śmiech i grzech... Ale potem zaczęło się liceum, nowa klasa, dojrzewanie, kobiece ciało, które zaczęło zbyt wcześnie rozkwitać, rodzi się oczywiście wstyd, że taka nie jestem, że mam piersi... Coś tam się wydarzyło, zamknęłam się, zaczęłam być nieśmiała, a nawet unikać chłopców... Nie, oczywiście, zalotnicy byli jeszcze... Ale tak, nieoficjalnie, na odległość... Ale jednak byli. I rozgrzało moją duszę. I dało mi to prawo do dalszego poczucia się spełnioną. A w wieku 15-16 lat nie było już w ogóle zalotników... Z jakiegoś powodu stwierdziłam, że nie mam talii, że nie jestem szczupła. dość i w ogóle... A zwłaszcza na tle błyskotliwego przyjaciela, w pobliżu którego były tłumy fanów, ogólnie czułem się jak puste miejsce i bardzo cierpiałem... Po szkole, w latach studenckich i później, były różne okresy. Kiedy był pan, chodziłam dumnie i chętnie opowiadałam o nim wszystkim, kiedy mnie nie było, starałam się mniej komunikować z kolegami z klasy i unikać tego tematu. Pytanie: „No cóż, ożeniłeś się?” lub „Kiedy zamierzasz się pobrać?”, zdumiony i niespokojny. W tym momencie, gdy byłem sam, czułem się HYPER gorszy, aby załagodzić te chwile, wymyślałem różne niejasne odpowiedzi: „Nie biorą” - nauczył mnie znajomy, potem najwyraźniej zaczęli mi to mówić. Ja sam byłem zbyt wybredny, „W dni” - ludzie milczeli, nie wiedząc, jak kontynuować ten temat, „Czy chcesz mnie komuś przedstawić” - też natychmiast pozostawali w tyle, bo zadręczanie pytaniami to jedno, a kolejna rzecz, która może pomóc... I wiele więcej... I oto nadchodzi dzień mojego ślubu (moje pierwsze małżeństwo). Kiedy to się stało, chciałam wysłać zdjęcia ślubne wszystkim kolegom z klasy i krewnym, „aby wytrzeć nos”, aby pokazać, że nadal jestem pełnoprawna i wszystko jest ze mną w porządku. Ale kiedy rok później małżeństwo się rozpada (kiedy jesteś za bardzo skupiony na celu, na samym małżeństwie, nie za bardzo, a raczej wcale, nie zwracasz uwagi na wady wybrańca, ale one nie nigdzie nie pójdę w małżeństwie...), BYŁAM HORROR! Wstydziłam się (piszę teraz i uśmiecham się, przypominając sobie, jaka byłam)! Rozwód po roku jest znacznie gorszy niż brak małżeństwa. W tamtym momencie wpadłam w rozpacz, straciłam wiarę w siebie, w życie, nie wiedziałam jak powiedzieć ludziom, że jestem po rozwodzie... To było straszne... W tym procesie żalu, rozczarowania dotarłam do na samym dnie, całkowita dewaluacja siebie i zapadnięcie się pod cokół. A kiedy już dotarłem na dno, udało mi się odbić od niego i „wjechać na górę”. To był moment mojej formacji, moment całkowitej zmiany w moim życiu. Poszłam na studia, żeby zostać psychologiem, przeszłam długą terapię osobistą, wymazałam wszystko z siebie!