Od autora: Artykuł powstał 18 listopada 2012 roku i został po raz pierwszy opublikowany na portalu mandala.org.ua W swoich notatkach wielokrotnie wspominałem o wybitnym szwajcarskim psychoterapeucie ubiegłego wieku , twórca głębokiej psychologii analitycznej, Carl Gustav Jung. W zeszłym roku na ekranach kin pojawił się film D. Cronenberga „Niebezpieczna metoda”. Film powstał w oparciu o prawdziwą sytuację życiową, która połączyła losy trzech wybitnych osobowości: twórcy psychoanalizy, Zygmunta Freuda, jego tymczasowego naśladowcy i poszerzającego teorię psychoanalizy we własnym kierunku, Carla Junga oraz młodej pięknej histerycznej pacjentki Sabiny Spielreina. Nie podejmując się oceny walorów artystycznych filmu, choć zwróciłem uwagę na realistyczne kostiumy i scenerię tamtych czasów, zadałem sobie pytanie: jakie wnioski może wyciągnąć prosty widz, nie posiadający specjalnej wiedzy, po obejrzeniu takiego filmu? Przeprowadziłem małą ankietę wśród znajomych. Reakcja była mniej więcej taka sama: „wszyscy psychoterapeuci są po prostu… zdezorientowani” i „… nic nie jest do końca jasne…”. I chciałem wprowadzić trochę jasności do zrozumienia sytuacji. Wiadomo, że film nie został stworzony dla wąskiego kręgu psychoterapeutów. Wspaniałe kreacje wybitnych aktorów ozdobiły dość melodramatyczną fabułę, przygotowaną dla zwykłych ludzi. Ale tak naprawdę ta historia jest znacznie głębsza. I w ogóle nie chodzi o to, że Jung jest przedstawiany jako rodzaj pośpiesznego, zdezorientowanego, pożądliwego lekarza eksperymentalnego, Freud jako chciwy arogancki żydowski lekarz domagający się uznania, a główny bohater to typowy rosyjski masochista (którym Rosja jest tak bogata ). Reżyser tak naprawdę ominął najostrzejsze kąty historii związków i pokazał bohaterów w świetle narzuconych stereotypów. Ale tak naprawdę Sabina Spielrein, jej spotkanie z Freudem i jej własne badania były kamieniem węgielnym w rozwoju psychoanalizy jako metody psychoterapeutycznej. Dzięki jej studiom nad seksualnością i destrukcyjnymi uczuciami Fred musiał zmienić swoją teorię, wzbogacić ją o brakujące elementy ekwiwalentne i sformułować nowy model funkcjonowania aparatu psychicznego. Nowoczesną teorię popędu zawdzięczamy właśnie Sabinie Spielrein, a także potężny wkład w rozwój psychoanalizy dziecięcej. Wraz z Anną Freud i Melanie Klein opisała pierwsze kliniczne innowacyjne przypadki pracy z dziećmi, co było pionierskie na tamte czasy. Stworzony przez reżysera tragikomiczny obraz histerycznej kobiety wyraźnie nie odpowiada rzeczywistości i umniejsza historyczne znaczenie tej wybitnej osobowości. Sabina Spielrein z sukcesem obroniła rozprawę doktorską, pisała prace na temat niszczenia osobowości, pracowała w znanych austriackich, szwajcarskich i niemieckich klinikach. Po przeprowadzce do Rosji faktycznie kierowała rozwojem psychoanalizy dziecięcej. Pracowała ciężko i bezinteresownie, wychowując młode pokolenie psychoanalityków. W czasie wojny odmówiła opuszczenia okupowanego miasta i w 1942 r. została rozstrzelana wraz z grupą Żydów na przedmieściach Rostowa. Po rehabilitacji imienia bohaterki wróćmy do fabuły filmu. Wyraźnie widać, że czerwona linia filmu jest tematem różnicy między zakochaniem się a prawdziwym uczuciem i poszukiwaniem prawdy z bliska. relacje. Pytanie: „Gdzie przebiega granica między miłością do prawdy a miłością do kobiety?” wisieć w powietrzu. Poszukujący odpowiedzi Jung biegnie w poszukiwaniu odpowiedzi, otoczony z jednej strony racjonalnym Freudem, a z drugiej jego przeciwieństwem, doktorem Grossem, który prowokuje wahającego się Junga do łamania zasad. Można tu oddawać się zawodowym dyskusjom na temat podstawowych stanowisk psychoanalizy, jednak uważam, że o wiele ważniejsze jest, aby zwykły widz zrozumiał, że istotą psychoanalizy nie jest folgowanie swoim podstawowym, okresowo pojawiającym się pragnieniom (jak robi to Otto Gross). , ale aby zrozumieć, jak działa przyciąganie, że punktem początkowym przyciągania jest obszar nieznanej nieświadomości. Zatem...