„Podróżnik natknął się na wzgórze z wieloma zachwycającymi roślinami, otoczone niewielkim żywopłotem. Udał się tam i nagle zauważył następujący napis: „A.T., żył 8 lat, 6 miesięcy, 2 tygodnie i 3 dni”. Był to nagrobek żal było myśleć, że dziecko nie żyło tak długo. Na sąsiedniej płycie widniał napis: „I. K., żył 5 lat, 8 miesięcy i 3 tygodnie.” Podróżny był zszokowany. Tym pięknym miejscem był cmentarz, a najdłużej żyła osoba, która żyła zaledwie 11 lat. Zasmucony tym odkryciem zwrócił się do dozorcy Cmentarz: - Co się wydarzyło w tym mieście? Dlaczego tak wiele dzieci jest pochowanych w tym miejscu? - Mamy starożytny zwyczaj, że kiedy człowiek kończy piętnaście lat, jego rodzice dają mu książkę od tego momentu, gdy przeżyje coś przyjemnego po lewej stronie napisz, co sprawiło przyjemność, po prawej - jak długo trwały te chwile. „To nasz zwyczaj: kiedy ktoś umiera, trzeba otworzyć książkę i podliczyć czas przyjemności, aby napisać to na grobie dla nas jest to życie prawdziwie przeżyte.” Bardzo mądra przypowieść! Czytałam i myślałam, ale tak naprawdę cała radość życia bierze się tylko z tych chwil, w których czujemy się szczęśliwi, kiedy cieszymy się z tego, że istniejemy, kiedy żyjemy „na pełnię”. Ale nigdy nie liczymy, jak długo trwają te chwile i często chwile rozczarowania przyćmiewają chwile szczęścia i radości. I z jakiegoś powodu „trudne” czasy zawsze pamięta się dłużej. Chociaż za każdym razem, gdy wracamy myślami do naszych porażek, odsuwamy się od chwil sukcesów. Musisz uczyć się na swoich błędach, nie powtarzać ich i nie tworzyć z nich szablonów swojego zachowania. Tylko chwile radości prowadzą do osiągnięcia celów, bo dają siłę i motywację do działania! Pamiętajmy tylko o jasnych momentach naszego życia i niech będzie ich jak najwięcej, aby nasze prawdziwie przeżyte życie trwało ŻYCIE!