Wprowadzenie©Viktor Slavutinsky To, co chciałbym tutaj powiedzieć czytelnikowi, czyli w zasadzie każdemu, to sedno moich zainteresowań zawodowych i istota moich kompetencji. Dla mnie jest to zbiór oczywistości, trud wyrażania się, który w oczywisty sposób sprowadza się do opowiadania rozdziałów z mojej własnej książki. To samo można optymalnie zrobić tylko w jeden sposób – ze względu na monotonię pisania tych artykułów, tych artykułów może być trochę nudne; Tymczasem zapewniam czytelnika, że ​​znajomość z nimi w wielu przypadkach wynagrodzi go tak jasnym spojrzeniem na życie, jakiego mu wcześniej brakowało. Część ósma, o życiu i śmierci geniusza, podokres od 43,9 lat do 47 lat Geniusze poprzedniego podokresu jako całość próbują zjednoczyć innych siłą woli, ale umierają z powodu braku możliwości relaksu bez pomocy chemii, wykazując w tym pewną jednolitość. Podobnych przypadków jest w nim wiele. Przeciąganie relacji wieku szkolnego na umiarkowane dorosłe życie prowadzi, w najprostszych przykładach kolejnego podokresu, do nadmiernego towarzystwa, przede wszystkim wynikające z niego problemy wynikają z faktu że Z wiekiem ludzie zwykle zaczynają skupiać się na własnych mocnych stronach i odchodzą od działań grupowych, ale tacy geniusze tego nie robią. Ich firmy stopniowo stają się w stosunku do nich coraz młodsze, próby dorównania ich średniej prowadzą do stresu; Jest to tym bardziej słuszne w odniesieniu do niektórych nadużyć grupowych. Na drugim i trzecim etapie trudności stwarza brak umiejętności filtrowania relacji i nadmierne zaufanie do starszych czy rangi, odziedziczone także z lat szkolnych. Tymczasem począwszy od tego podokresu złożoność materiału, jego różnorodność, zaczyna zauważalnie rosnąć; dokładnie tak, dokładnie tak dzieje się tylko w najprostszych rozpatrywanych przypadkach. Jak właściwie dokonać swobodnego frazowania wokalu bez ścisłego powiązania go z rytmem utworu i poglądami na jedność i wspólnotę jako przejawy bliskości i podobieństwa – zamiast. będzie - korelować? i jednoznaczne powiązania hierarchiczne poprzedniego podokresu - czytelnik powinien sam zrozumieć Wszystkie dane naprawdę niezbędne do zrozumienia, które mają przed sobą, są już tutaj podane. Czytelnik, dla którego ten artykuł jest przeznaczony w sensie edukacyjnym, jest w stanie je zauważyć. Początek podokresu: 43 lata i 9 miesięcy. Za relacje okresowe uważa się relacje okresowe od 7 do 15 lat. Symbolicznie: Jedność jest Bliskością. Ogólna charakterystyka typu: Przyjaciel. Antoine de Saint-Exupéry, pilot, pisarz, poeta, artysta, korespondent. Jako dziecko został zabrany na pokład samolotu przez pilota. W młodości poszedł na studia, aby zostać architektem, ale odmówił odroczenia poboru do wojska. Służył jako mechanik w jednostce lotniczej i został pilotem wojskowym. Miał wypadek lotniczy, doznał urazu głowy i został zwolniony. Próbowałem pisać, a wobec braku sukcesu literackiego sprzedawałem samochody i książki. Zaczął wysyłać pocztę do Afryki – była to wówczas działalność niezwykle niebezpieczna – wydał o tym książkę i odniósł swój pierwszy sukces literacki. Następnie pracował jako dyrektor techniczny oddziału linii lotniczych w Argentynie, opublikował o tym książkę, a także tam znalazł żonę. Został kawalerem Legii Honorowej za zasługi dla rozwoju lotnictwa cywilnego. Znów pracował jako pilot i korespondent, w szczególności odwiedził ZSRR i rozmawiał z Bułhakowem. Próbował ustanowić rekord własnym samolotem, rozbił się na afrykańskiej pustyni, cudem natknął się na Beduinów z mechanikiem i został uratowany, o czym też pisał. Próbowałem przelecieć nad Ameryką, przeżyłem kolejny wypadek, przeszedłem długotrwałe leczenie i napisałem kolejną książkę. Wraz z wybuchem wojny, wbrew namowom przyjaciół, poszedł na front. Leciałem lekkim bombowcem, o czym też pisałem. Po klęsce Francji wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie napisał swoją najsłynniejszą książkę „Mały Książę” o przyjaźni, miłości i przestrzeni. W pewnym sensie opowieść jest podręcznikiem rehabilitacji dziecięcego spojrzenia na życie. Wstąpił do Sił Powietrznychwyemigrował Francuz, przeleciał nad Francją szybkim samolotem rozpoznawczym. Został zestrzelony i zginął nad morzem w pobliżu Marsylii w wieku 44 lat i 1 miesiąca. Obiektywnie, o ile można zrozumieć, śmierć została poprzedzona spadkiem z zalecanych dużych wysokości, odpowiednich do rozpoznania fotograficznego i w miarę bezpiecznych, do niebezpiecznych niskich, co mogło być spowodowane awarią sprzętu tlenowego, uszkodzeniem ciała i chęć złapania oddechu pod normalnym ciśnieniem, samowolne poszukiwanie statków-celów, czy też chwilowa nieuwaga, np. fascynacja pięknem tafli wody. Reasumując, zasadne jest stwierdzenie, że w tym przypadku śmierć nastąpiła na skutek próby „dla towarzystwa” wzięcia udziału w wojnie kolejnego pokolenia. Sam Exupery napisał, że „rozpływa się jak świeca w strumieniu tlenu”: najstarszy z jego towarzyszy był od niego o sześć lat młodszy, ale mimo swoich poglądów mógł utrzymać wspólnotę ze swoim ludem jedynie latając w tym samym szyku z ich. Mogłoby się wydawać, że jego śmierć jest bliska śmierci Komarowa i Gagarina; w pewnym sensie jest to prawda, jednak miał on o rząd wielkości większą swobodę wyboru i było to uwarunkowane inaczej. Na przykładzie Saint-Exupery’ego widać wyraźnie, jak dokładnie przebiega inicjacja geniuszu, co w większości przypadków. pozostaje „za kulisami”. Pilotem, który zabrał na pokład dwunastoletnie dziecko, był słynny pionier i oczywiście entuzjasta lotnictwa Jules Vedrine, wówczas trzydziestojednoletni; samolot jako zjawisko miał dziewięć. W wyniku niesamowitego przeżycia – jakby dziecko zostało teraz zabrane w kosmos – zaczęło ono postrzegać relacje z późnego okresu rozwoju jako pochodną własnych relacji i to tak głęboko, że stało się geniuszem. Warto zauważyć, że skoro osoba dorosła, która ją zainicjowała, sama znajdowała się na styku dwóch okresów, to w życiu pierwszego musiałby nastąpić kolejny kryzys, w poprzednim, stosunkowo fatalnym okresie, a dokładniej w podokresie „Intymność”. jest Miłość”; co jest dobrze potwierdzone. Pierwszą z katastrof, związaną z urazowym uszkodzeniem mózgu, jest właśnie ten kryzys, który przydarzył się Saint-Exupéry’emu w wieku 22 lat i 6 miesięcy. Sam Jules Vedrine, jak większość pionierów lotnictwa, zginął w katastrofie lotniczej w wieku 37 lat i 3 miesięcy, również na styku dwóch podokresów. On, podobnie jak wielu innych, nie znajduje się na liście, ponieważ ich nazwiska dla większości rosyjskich czytelników niewiele znaczą; zainteresowany czytelnik może samodzielnie zapoznać się z okolicznościami jego chwalebnego życia. Benedykt Spinoza, filozof, racjonalista, przyrodnik. Udowodnił brak odrębności obiektów jako przejawów przestrzeni integralnej, a także zdolność myślenia całej przestrzeni i każdego obiektu. Uzasadnił przyczynowość tej pojedynczej przestrzeni, która wyklucza wolną wolę; zdolność i potrzeba umysłu do przeciwstawienia się namiętnym uczuciom jako chaotycznym. Zmarł na gruźlicę w wieku 44 lat i 3 miesięcy. Billie Holiday, piosenkarka. Dokonała rewolucji w popularnym wokalu, odkryła i zastosowała swobodne frazowanie, w którym nie ma ścisłego związku pomiędzy rytmem wokalu a rytmem utworu. Pierwsi producenci zmusili producentów do liczenia się z performerką. Wcześniej w wieku 11 lat została zgwałcona, a w wieku 14 lat została aresztowana pod zarzutem prostytucji. Zmarł na marskość wątroby w wieku 44 lat i 3 miesięcy. Scott Fitzgerald, pisarz. W swoich książkach, a zwłaszcza w popularnym „Wielkim Gatsbym”, który stał się już klasyką literatury, konsekwentnie udowadniał bezsens pogoni za luksusem i życiem opartym wyłącznie na hedonizmie; tymczasem on sam prowadził taki tryb życia i słynął z hucznych przyjęć z książkami. Te przyjęcia, organizowane razem z jego żoną, córką bardzo bogatych rodziców, a także wspólne szokujące wybryki poza nimi, które przyniosły popularność małżonkom, ostatecznie okazały się spowodowane jej schizofrenią. Nowe książki, w których w większym stopniu naświetlano drugą stronę luksusowego życia, cieszyły się zauważalnie mniejszym zainteresowaniem wśród publiczności. Jednak w obliczu poważnych trudności życiowych i pewnych trudności zawodowych nadużywanie alkoholu stało się krytyczne. Zmarł nazawał serca w wieku 44 lat i 3 miesięcy. Michaił Nikołajewicz Tuchaczewski, wojskowy. Szlachcic, który walczył w I wojnie światowej, ochotniczo wstąpił do Armii Czerwonej i Partii Komunistycznej. Dzięki dużej skuteczności w wojnie domowej i tłumieniu powstań na Białorusi został szefem sztabu. 15 lat przed drugą wojną światową zdałem sobie sprawę z jej przeznaczenia i nacisku na broń technologiczną zamiast na siłę roboczą. Wspierał Korolewa jako projektanta obiecującego sprzętu wojskowego. Dostosował armię do przyszłych potrzeb. Ze względu na większą bliskość opozycji armii konserwatywnej do kierownictwa, któremu naiwnie powierzał wszystkie swoje myśli, a zwłaszcza myśli o jej usunięciu, został usunięty i zabity w wieku 44 lat i 4 miesięcy. W wyniku opóźnień w ponownym wyposażeniu armii radzieckiej zginęły miliony obywateli radzieckich. Kosmonauta Paweł Iwanowicz Bielajew. Jako dowódca dwumiejscowego statku kosmicznego odbył lot, podczas którego człowiek po raz pierwszy wzbił się w przestrzeń kosmiczną. Ogólne opanowanie zachował w krytycznej sytuacji, gdy jego partner był na skraju śmierci z powodu trudności w powrocie do aparatu – w innym scenariuszu musiałby go zastrzelić wraz ze śluzą. Przeżył przypadkowe przesycenie tlenem w atmosferze statku, co groziło obojgu śmiercią, podobnie jak Bondarenko, ale w kosmosie. Jako pierwszy w ZSRR ręcznie wylądował statek po awarii automatycznego systemu sterowania; Ze względu na pilność zbudowania aparatu w „wyścigu kosmicznym” okazało się to możliwe jedynie dzięki wspólnej pracy astronautów. Przeżyli z przyjacielem zimową tajgę, kiedy jedynymi ciepłymi ubraniami, jakie mieli, był spadochron i tapicerka kabiny pojazdu, a nie było broni, która chroniłaby ich przed drapieżnymi zwierzętami. Gagarin uważał go za najlepszego. Na tle śmierci Korolewa, Komarowa, Gagarina, faktycznego zastąpienia kosmonautów karabinami maszynowymi w programach księżycowych, przegranej w „wyścigu księżycowym”, zmarł na zapalenie otrzewnej, po ukrytej przed lekarzami operacji wrzodu trawiennego zbyt długo, w wieku 44 lat i 9 miesięcy. Jackson Pollock, artysta. Tworzył abstrakcyjną sztukę awangardową, jednego z najsłynniejszych artystów w Stanach Zjednoczonych oraz sztukę współczesną. Malował rozpryskując farbę na leżącym na podłodze płótnie. Powiedział, że może pisać tylko wewnątrz obrazu. Cierpiał na depresję i alkoholizm. Zginął w wypadku samochodowym po spożyciu alkoholu, w wieku 44 lat i 10 miesięcy, w towarzystwie dwóch dziewcząt, z których jedna przeżyła, druga nie. Marvin Gaye, piosenkarz, aranżer, multiinstrumentalista, poeta, kompozytor, producent. Mistrz duetów. Konsekwentnie dokonał dwóch rewolucji w muzyce soul, nagrywając po standardowych lekkich kompozycjach popowych najpierw album na wskroś polityczny na rzecz praw obywatelskich, a następnie płytę z tekstami erotycznymi do granic przyzwoitości. Jeden z najbardziej zorientowanych seksualnie autorów tekstów. Interweniując w konflikt rodziców, a właściwie próbując powstrzymać agresję ojca wobec matki, został przez niego zamordowany w wieku 44 lat i 12 miesięcy. Okrucieństwo ojca przyćmiło całe dzieciństwo muzyka i zostało mimochodem wspomniane w najsłynniejszej z jego piosenek; teoretycznie mógł się tego spodziewać. Wasilij Makarowicz Shukshin, pisarz, aktor, reżyser, scenarzysta. Urodzony w chłopskiej rodzinie, w młodości pracował w kołchozie, jako mechanik w fabrykach i dużo pił. Zaczął pisać w czasie służby w wojsku na poborze, gdzie zdiagnozowano u niego wrzód żołądka, z powodu którego został przeniesiony do rezerwy. Ataki choroby nękały go do końca życia i właśnie zbiegły się ze szczytami jego twórczych osiągnięć. Zdał maturę, pracował jako nauczyciel wiejski, a następnie dyrektor szkoły. W wieku dwudziestu pięciu lat wstąpił do VGIK, a podczas studiów stał się poszukiwanym aktorem filmowym. W wieku trzydziestu czterech lat opublikował książkę, zaczął pracować jako reżyser i publikować opowiadania. Pisał o wsi rosyjskiej trafnie merytorycznie i leksykalnie, ale poprzez codzienne sytuacje i rozmowy ukazywał i rozwiązywał problemy narodowe i filozoficzne. W wieku czterdziestu czterech lat nakręcił swój najsłynniejszy film, brał udział w zdjęciach do najlepszego reżysera tamtych czasówkraj, produkcje teatralne, jako artysta prawdziwie narodowy, cieszył się dużym zainteresowaniem i miał wiele planów. Zmarł na atak wrzodów w wieku 45 lat i 3 miesięcy. Film, nazwany już bez niego, stał się filmem roku. Przykład opcji, gdy geniusz i choroba idą w parze. Friedrich Arturovich Zander, wynalazca, projektant, teoretyk astronautyki. Jeden z twórców pierwszej radzieckiej rakiety na paliwo ciekłe. Autor pomysłów na kosmiczne szklarnie, żagiel słoneczny, silnik odrzutowy, rakietę manewrującą, wykorzystanie grawitacyjnego oddziaływania ciał niebieskich do przyspieszania pojazdu w locie kosmicznym oraz hamowanie atmosferyczne podczas powrotu z kosmosu. Jako pierwszy przeprowadził wiele obliczeń niezbędnych do lotów kosmicznych. Dał Korolowowi start jako praktyczny organizator, sam zaś był ideologiem, intelektualnym i duchowym centrum zespołu. Szczerze wierzył, że ludzkość dotrze na Marsa za jego życia. Z przepracowania zmarł na tyfus w wieku 48 lat i 5 miesięcy. Aby dożyć pierwszego automatycznego lądowania na Marsie, musiałby żyć 85 lat; Na Marsie nadal nie ma ludzi. Trzeba pomyśleć, że Fryderykowi Arturowiczowi zasadniczo brakowało pojęcia o możliwości wyniszczającej wojny spychającej ludzkość w przeszłość; Brak umiejętności poważnego przyznania się do takiej możliwości wyrządził młodemu Korolowowi krzywdę. Freddie Mercury, piosenkarz, kompozytor, poeta, biseksualny. W pewnym sensie standard showmana, który gromadzi wokół siebie ludzi i jednoczy ich swoją twórczością; na koncertach jego zespołu stutysięczna publiczność śpiewała wraz z nią piosenki od początku do końca koncertu. Był hedonistą, miał wielu chłopaków i dziewczyny, prowadził rozwiązłe życie seksualne i zmarł na AIDS w wieku 45 lat i 10 miesięcy. Przed śmiercią udało mu się nagrać dla grupy materiał, który wystarczył na dwie kolejne płyty, które odniosły spory sukces komercyjny. Yukio Mishima, pisarz, dramaturg, samuraj, gej. Estetyzował kultywację ciała i ducha, a także wyzwolenie poprzez celowe niszczenie tego, co najbardziej obiektywnie i ideologicznie wartościowe, kontynuując w ten sposób tradycję kulturową swojego kraju. Będąc pisarzem o światowej sławie, podjął próbę wezwania wojska do zrewolucjonizowania i ożywienia starożytnego ducha militarnego. Został przez nich zignorowany, w wyniku czego popełnił samobójstwo na wzór starożytnych wojowników poprzez sepukku, w wieku 45 lat i 10 miesięcy. Władimir Siergiejewicz Balyberdin, alpinista. Był pierwszym Rosjaninem, który zdobył Everest i wspiął się na trzy główne szczyty planety. Sam swoje wejście na najwyższy punkt Ziemi, skąd ledwo zeszli wraz z partnerką, uważał za błędne, pełne przygód, sprzeczne z duchem sowieckiego sportu, w którym wszystko robiono tak, aby przede wszystkim zapewnić życie i życie zdrowie sportowców w stu procentach, a dopiero potem ich zwycięstwo. Nazwany przez Komitet Sportu Petersburga najlepszym petersburskim sportowcem XX wieku. Zginął w nieszczęśliwym wypadku samochodowym spowodowanym przez czerwoną przyczepę, w wieku 45 lat i 10 miesięcy. Nat King Cole, piosenkarz. Posiadacz rzadkiego, pięknego barytonu. Pierwszy afroamerykański wykonawca, który odniósł ogólnoamerykański sukces wśród publiczności dowolnego koloru skóry, przede wszystkim dzięki wykonywaniu uśmiechniętych, pozytywnych i pełnych godności piosenek. Pierwszy Afroamerykanin był gospodarzem cotygodniowego i bardzo popularnego programu telewizyjnego, takiego jak „Nat King Cole Invites”. Paliłem dużo papierosów mentolowych, już w młodości dałem się oszukać komuś, że wspierają mój głos, a świadomość szkodliwości tytoniu była wówczas niewielka. Zmarł na raka płuc w wieku 45 lat i 11 miesięcy. Oscar Wilde, pisarz, poeta, dandys, gej. W swojej twórczości sprowadził postacie na dalszy plan, na pierwszy plan wysunął barwny opis otaczającego ich świata materialnego oraz charakterystyczną dla autora grę słów i paradoksów. Opisał przede wszystkim deprawację estetyczną, która z łatwością pokonuje drobny wolontariat, ostatecznie jednak przegrywa ze zwykłą moralnością. Żyłeś życiem swojej postaci; wychwalał miłość słowami, ale zamiast tegoaby utrzymać równe partnerstwo z jedną osobą, wypuścił na orbitę wokół swojej osoby zbyt wielu małostkowych, zachłannych i już zupełnie pozbawionych zasad młodzieńczych. Wrobiony przez nią, zwiedziony sytuacją społeczną i skalą swojego uroku, trafił przed sąd, ale zamiast darmowej platformy szybko go stracił na dobre. Zniszczył własną reputację, wolność i ostatecznie życie. Zmarł na wygnaniu z napisem „albo ja, albo ta okropna tapeta w kwiaty” na zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych w wieku 46 lat. Ralph Wigram, urzędnik, szef Departamentu Centralnego brytyjskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Otrzymawszy informację o ukrytej militaryzacji nazistowskich Niemiec, doszedł do jasnych wniosków na temat przyszłej wojny, trudno było jednak znaleźć zrozumienie wśród pacyfistycznie nastawionych przywódców kraju. Omijając prawo, zaczął dostarczać dane zhańbionemu wówczas byłemu ministrowi spraw wewnętrznych i pierwszemu lordowi Admiralicji, który miał w Partii Konserwatywnej skromną ultrakonserwatywną frakcję. Był jednym z wielu informatorów, ale to właśnie jego dokładne raporty zapewniły mu powrót do władzy i objęcie stanowiska premiera, gwarantując ostatecznie zachowanie państwa. Głęboko przygnębiony i zaniepokojony przyszłością swojego kraju, zmarł na chorobę płuc w wieku 46 lat i 2 miesięcy. William James Sidis, cudowne dziecko, matematyk, językoznawca. Jako dziecko był sztucznie wychowywany przez ojca, jednego z najwybitniejszych amerykańskich psychologów swoich czasów, poligloty. W wieku dwóch i pół roku czytał gazetę, w wieku czterech lat czytał Homera w oryginale, w wieku sześciu lat został ateistą, w wieku ośmiu lat napisał cztery książki, w tym monografię o anatomii , w wieku jedenastu lat wstąpił do Harvardu, w wieku dwunastu lat wykładał na temat przestrzeni czterowymiarowej. W wieku szesnastu lat ukończył z wyróżnieniem Harvard. Oprócz matematyki zdobył wyższe wykształcenie z zakresu teorii sztuki i niemal pełne wyższe wykształcenie prawnicze. W wieku dwudziestu jeden lat został aresztowany za udział w demonstracji socjalistycznej. Pod groźbą przymusowego leczenia ze strony rodziców odszedł z polityki. Pod pseudonimami publikował prace naukowe z zakresu historii, w szczególności historii alternatywnej Stanów Zjednoczonych, kosmologii, psychologii, uzyskał patent na stały kalendarz, stworzył własną sztuczną mowę - mieszaninę dialektów greckich, łacińskich i romańskich, jakby uniwersalną Europejskie - szereg technik zwiększania przepustowości sieci transportowych i informacyjnych, które dopiero teraz weszły do ​​użytku. Mówił płynnie ponad setką dialektów. Miał IQ od 250 do 300, najwyższy odnotowany w historii. W wyniku doświadczeń powtarzających się gróźb przemocy, procesu politycznego i prania mózgu przez rodzinę, przez całe życie pracował jako prosty księgowy, zajmując się nauką w tajemnicy. Gdy tylko koledzy dowiedzieli się o jego geniuszu, zmienił pracę. Była quasi-społeczną dziewicą. Zmarł na udar w wieku 46 lat i 3 miesięcy. Prawdopodobnie najbardziej uderzający przykład geniuszu w odbiorze publicznym. Albert Camus, pisarz, filozof, egzystencjalista. Centralnym elementem swoich dzieł uczynił bezprzyczynowe poczucie wolności, które rodzi się w postaci umieszczonej w sytuacji straty, utraty wolności, beznadziejności, w momencie zerwania lub dojścia do ostatecznego absurdu swoich zwykłych relacji. Najbardziej znane z jego dzieł nosi tytuł „Outsider”. Swoją drogą nosił przydomek „Sumienie Zachodu”. Przez wiele lat cierpiał na śmiertelną chorobę, ale zginął w wypadku samochodowym w wieku 46 lat i 4 miesięcy; Istnieje teoria spiskowa, że ​​katastrofę zaaranżował ZSRR, którego pisarz przestał wspierać po wydarzeniach na Węgrzech. Ciekawa jest historyczna bliskość idei Camusa i Mishimy, reprezentujących kultury polarne geograficznie i ideologicznie; Jest to prawdopodobnie jeden z dowodów integralności ludzkości. Poza tym oboje zmarli w tym samym wieku. George Orwell, pisarz. Inspirowany powieścią Zamiatina „My”,.