A więc podstawowa zasada wychowywania dzieci.... Nie musisz wychowywać dzieci, musisz się kształcić. A jeśli coś Ci nie pasuje w relacji z dzieckiem, wystarczy zmienić siebie, aby zmienił się cały system. Jest to jednak prawo uniwersalne. Osobisty przykład jest podstawą edukacji. Jakimi ludźmi chcesz, żeby były Twoje dzieci? Co musisz zrobić, aby mogli nauczyć się od Ciebie tych wszystkich cech? Takie podejście ma dwie ogromne zalety. Po pierwsze, jest to strategia człowieka, który świadomie ponosi odpowiedzialność za swoje życie i wie, jak najpewniej zmienić okoliczności tego życia – poprzez siebie. To najbardziej aktywna pozycja życiowa, jaką można sobie wyobrazić. Co więcej, ten najcenniejszy model „moje życie jest w moich rękach” odziedziczą nasze dzieci. Czyż nie jest to podwójna korzyść? Powtórzymy teraz: aby relacje z dziećmi rozwijały się pomyślnie teraz i w przyszłości, aby same dzieci czuły się zamożne teraz i w przyszłości, one, dzieci, potrzebują do: 1) miłości; 2) szacunek; 3) zaakceptować swój wkład w rodzinę i budować wymianę energii na wzrastającej pozytywności; 4) zaufaj im. Ogólnie rzecz biorąc, wszystko jest takie samo jak u bliskiej osoby dorosłej. „Ale to są dzieci! Jak możesz traktować je jak dorosłych?” – ktoś zapyta ze zdziwieniem. Odpowiedzmy: nie trzeba myśleć, że są dorośli. Są dość starzy i dlatego mają mniejsze doświadczenie życiowe niż ty i ja, i należy to wziąć pod uwagę. Są to jednak ludzie, nie mniej ludzie niż ty i ja. Każde dziecko od urodzenia ma już swoje unikalne wartości, głęboką tożsamość i swój własny cel. Tak, upłynie czas, zanim zacznie zdawać sobie sprawę z tego przeznaczenia. Na razie będzie zdobywał doświadczenie, przygotowywał się i trenował. Naucz się żyć w naszym świecie. Ale to wcale nie oznacza, że ​​można na niego patrzeć z góry, bez szacunku. Zwłaszcza, gdy ma tak wiele do nauczenia się. Miłość jest główną energią, jaką dziecko otrzymuje od rodziców i której jest mu żywotnie potrzebne. Nie da się zastąpić miłości rodzicielskiej miłością innej osoby. Dlatego też, gdy dziecko oddaje się na wychowanie starszym osobom lub gdy przejawy miłości zastępowane są „momentami wychowawczymi” (czytaj: pouczenia i kary za ich nieprzestrzeganie), powstaje dla dziecka bardzo niekorzystna sytuacja. Nawiasem mówiąc, dla rodziców też, choć jeszcze tego nie rozumieją… Jednym z częstych błędów w relacjach z dziećmi jest brak szacunku. Przejawia się to na różne sposoby: gdy nie zauważamy osiągnięć dziecka i nie uważamy ich za coś wybitnego tylko dlatego, że sami możemy więcej i lepiej; kiedy ignorujemy ich życzenia i nie bierzemy ich pod uwagę podczas planowania rodziny; kiedy naruszamy ich osobiste granice, decydujemy za nich; kiedy patrzymy na nich z góry, jako na bezradnych i nieinteligentnych... Można by ich wymieniać długo. Musimy jednak zrozumieć, że ci, którzy nie szanują siebie, nigdy nie będą szanowani. Dlatego warto pomyśleć: gdyby zrobili mi to i tamto, czy czułbym się szanowany, czy nie? Osobny rozdział poświęciliśmy wkładzie dziecka w rodzinę i wymianie energii z dziećmi, dlatego nie będziemy teraz wchodzić w szczegóły. A co do zaufania... Przejawia się ono na różne sposoby. Generalnie jest to postawa wyrażona w następujący sposób: kochanie, jestem absolutnie pewna, że ​​w każdej sytuacji życiowej doskonale zrozumiesz, co robić i poradzisz sobie ze wszystkimi trudnościami. Pamiętać? Dziecko zawsze mówi „tak” swoim rodzicom. Co się stanie, jeśli powie „tak” w odpowiedzi na zaufanie ojca lub matki: moje dziecko jest słabe i głupie, we wszystkim potrzebuje pomocy, bo wszystko może zepsuć? Może jednak lepiej mieć inne przekonania i przekazywać dziecku inny komunikat? Jeszcze jedna rzecz. W skrócie kilka słów o karze. Kary mogą być fizyczne i „psychologiczne”: umieszczenie w kącie, pozbawienie czegoś znaczącego, zawstydzenie itp. Niestety kara jest postrzegana niemal jako obowiązkowy element edukacji. W niektórych rodzinach „edukować”jest równoznaczne z „karać” i słowa te są używane zamiennie. I to jest duży błąd. Karząc dzieci, po pierwsze, paradoksalnie, wzmacniamy zachowania, które uważamy za niepożądane. Dziecko dochodzi do wniosku, że jeśli brakuje mu miłości i uwagi ze strony rodziców, może zrobić to i to, a to nie pozostanie niezauważone. Uwaga – będzie się działo! (To znaczy, jeśli chcesz, żeby dziecko odrzuciło jakieś zachowanie, zignoruj ​​​​te przejawy. A karanie jest tym samym, co chwalenie, chociaż odwrotnie. Czasami to działanie niesie ze sobą nawet więcej energii niż pochwała i czułość. Oznacza to, że dziecko odczuwa brak energii, będzie pamiętał, co trzeba zrobić, żeby ją zdobyć...) Po drugie, kara to nic innego jak zemsta. Tak, tak, jak w konflikcie trzeciego stopnia. Zrobiłeś mi coś nieprzyjemnego, złego - zrobię to samo nieprzyjemnemu tobie. I prawdopodobnie niewielu jest rodziców, którzy są świadomie gotowi kontynuować zemstę na swoich dzieciach. Plus – i kontynuując poprzedni punkt – kara = uraza. Oznacza to, że karąc dzieci, obrażamy je. Oznacza to najprawdopodobniej, że zemszczą się na nas za te krzywdy, świadomie lub nie, tego samego dnia lub 20 lat później – i to też jest nieatrakcyjna perspektywa dla myślącego człowieka. I jeszcze jedno… Przez ukaranie dzieci, odzwyczajamy je od kontrolowania swoich działań i myślenia o konsekwencjach. Pozbawiamy ich niepodległości. A tak naprawdę, po co się zastanawiać, do czego doprowadzi ten czy tamten krok, kiedy kontrola zostanie przejęta na zewnątrz: jeśli coś się stanie, mama i tata ukarzą, jeśli nie ukarzą – i dobrze… Poza tym dziecko, które jest regularnie karany, przestaje w ogóle myśleć o rezultacie swoich działań, a dokładniej, wynik dla niego sprowadza się do tego, czy zostanie za to i tamto ukarany, czy nie. Zgadzam się, jest to zawężenie myślenia, które może źle służyć człowiekowi w przyszłości, a rozmowie o niepodległości towarzyszy rozmowa o wolności, prawda? Ach, to słodkie słowo „wolność”! Co sobie wyobrażasz, gdy to słyszysz? Jakie to uczucie? Od dawna mówi się, że bez wolności życie traci smak. Nie jest to zaskakujące: wolność jest bardzo bliska pojęciu autentyczności, zgodności z indywidualną naturą, czyli inaczej mówiąc, z duszą. Utrata wolności jest niebezpieczna właśnie dlatego, że wraz z nią traci się autentyczność. Osoba niewolna jest pozbawiona możliwości realizacji swoich pragnień, a wraz z nimi swojego wyjątkowego znaczenia, swojego celu. I to jest oczywiście przerażające. Dzieci są zwykle uważane za „wolnych ludzi” na tej podstawie, że odczuwają i wyrażają emocje jaśniej niż wielu dorosłych. W społeczeństwie jest im wolno więcej niż nam: jeśli jest to dwuletnie dziecko sklep, zmęczony, siedzi na płeć, ludzie wolą być wzruszeni niż oburzeni. Ale jeśli zrobi to dorosły mężczyzna lub dorosła kobieta... Generalnie najprawdopodobniej tego nie zrobi, nawet jeśli będzie nie mniej zmęczony. Ale to oczywiście nie wszystko. Dzieci, zwłaszcza te najmłodsze, czują się bardzo wyraźnie złączone ze swoim celem, nawet jeśli nie mają jeszcze słów, żeby go nazwać – jest to wiedza, która istnieje na głębszych poziomach. I od urodzenia mają też to, co w NLP nazywa się sygnałami zgodności i niezgodności, tj. To pewne, indywidualne doznania, które pomagają dziecku poruszać się po świecie: co będzie dla niego dobre, a co złe, czego potrzebuje, a czego nie. Dziecko jednak rośnie i dzieją się dziwne rzeczy. Po pierwsze, z jakiegoś powodu uważa się, że nie jest on zdolny do samoregulacji. Nie rozumie, czy musi teraz jeść, czy nie, czy musi założyć ciepłe skarpetki, czy nie. Mówią, że te i podobne kwestie powinni regulować rodzice. To właśnie robią. Jednocześnie dziecko zostaje odzwyczajone od skupiania się na sobie, na własnych sygnałach zgodności i niezgodności, od bycia świadomym potrzeb i szukania sposobu na ich zaspokojenie. I w ten sposób rodzice mający najlepsze intencje odbierają dziecku część wolności. Potem – więcej. Pod każdym względem istnieje tak silna koncepcja – oczekiwania rodziców. A przy tych oczekiwaniach to po prostu katastrofa. Wyobraź sobie ten obrazek: